Beira Martínez: «Con este vestiario todo é máis doado, miras á de ao lado e confías nela, sexa quen sexa. Sabía que o iamos a conseguir»

Menos de doce meses na Coruña e no Dépor chegáronlle dabondo a Beira Martínez (El Astillero, 1999) para sentir que está como na casa. Onde de verdade quere estar. Filla de futbolista, decidiu deixar ao carón o baile para seguir os pasos do seu pai e tivo a Munitis como primeiro mestre. Titular, líder e cun rol indiscutible, acaba de amarrar a permanencia en Liga F.

—Veñen de selar a salvación. Xogar con semellante presión todo o ano mereceu a pena?

—Moito. O obxectivo era manter a categoría, estamos tranquilas e felices por conseguilo e polo traballo que fixemos. Cando algo o consegues así, é un sabor diferente, máis rico. É unha liga complicada, con equipos moi bos e todas as fins de semana son unha guerra. Conseguilo deste xeito, na casa, é un luxo.

—Os minutos finais contra o Sevilla foron unha montaña rusa: gol en contra, tanto de Bennett...

—Buscabamos puntuar, que era o que necesitabamos. Cando marcou o Sevilla eu dicía, mozas, hai que ir con todo, a buscalo. Mirabas ao redor, ás compañeiras, a todo o que traballaramos, á bancada... Mirabas todo iso e pensabas, por nós e por todos eles.

—Sabían como ían o Betis e o Valencia?

—A idea era non saber nada, pero como tivemos o descanso máis longo, si que nos decatamos. Durante o partido, nada. Sabiamos que dependiamos de nostras. Rematar e saber que estás salvado, e poder celebralo dese xeito... Felices. Mirabámonos e pensabamos que todo o traballo merecera a pena. Todas as horas que metemos aquí, todos os días, con sol, choiva, saraiba... Merece a pena por conseguir isto e por manter a este club en Primeira, que é onde debe estar.

—E con máis de 5.000 afeccionados en Riazor.

—Para nós é especial que haxa máis xente no estadio. Estamos encantadas de que veñan as persoas que sexa e de que nos apoien. Aínda que é certo que, canta máis xente hai, sentes a toda a bancada máis preto. Fannos chegar a esa carreira, meter ese último pase... Dános ese alento de máis. Oxalá Riazor estivese farto todas as fins de semana.

—Este foi o seu primeiro ano no Dépor. Agardábao diferente?

—Viña con moitas ganas de todo e sen saber como ía ser. Viña a Liga F, ao Dépor, e con moitas ganas de traballar e de gañarme o posto. Soñaba con algo así, xogalo todo coas miñas compañeiras e salvar a categoría. En xullo, cando asinei o contrato, tamén asinaría isto. Viña sen expectativas e foi mellor do que me podía imaxinar. O rol que tiven era algo que non me agardaba. Viña con ganas de dalo todo, deixar a miña versión o campo e que, a partir de aí, decidisen. Grazas ao traballo e á confianza que me deron tanto Irene como Fran conseguimos que así. Foi unha tempada de soño.

—Formou unha parella consolidade con Raquel. Xogárono todo.

—O meu dupli. Desde o primeiro día tivemos moito feeling tanto dentro como fóra do campo, e iso fai que nos entendamos ben, que saibamos en cada xogada que vai facer cada unha. É unha compañeira, xogadora e persoa de dez. Foi un gran descubrimento.

—A pesar de non ter a salvación asegurada, renovou o seu contrato. Que convenceulle?

—Estou feliz aquí, como na casa. E creo que, cando algo é así, non tes moito que pensar. Cando buscas un cambio é porque algo non vai ben ou porque necesitas algo diferente. Cando mo ofreceron, tiña ganas. Non tiven nada que pensar. Síntome feliz coas miñas compañeiras, o club, a xente que teño. Cheguei e sentín todo o apoio de toda esa xente sen case coñecerme. Nenos que xa te admiran e só che viron 90 minutos, compañeiras que te acollen coma se levase 15 anos...

—Á falta dun partido, que nota lle pon a este ano?

—Non sabería dar unha nota numérica como tal, pero a tempada é positiva. A nivel individual, foi un ano bo para min, puiden gozar de todos os minutos. Hai habido mellores e peores partidos, pero o equipo estivo moi ben, traballou cun sorriso todos os días, sempre con boa cara, coa confianza de que o iamos a sacar. Non é doado, porque hai momentos nos que ves que se complica, pero o traballo, a unión e todo o que ten este equipo fixo que se do resultado que se tiña que dar.

—Non será doado lidar e traballar con ese estrés diariamente.

—É inevitable, todas mirabamos a clasificación e viamos os partidos que quedaban e que a marxe cada vez era menor. É obvio que hai un estrés extras e unha inquedanza por querer conseguilo antes. Como equipo, creo que o intentamos levar do mellor xeito, traballamos como sempre. A parcela individual, cada un víveo dun xeito, con máis ou menos inquedanza.

—Axudaría, e moito, a unión do vestiario.

—Sen dúbida. Cando tes un así todo é máis doado. Miras á de ao lado e confías nela, sexa quen sexa. Sabía que o iamos a conseguir e por iso estaba tranquila. Tiña esa sensación. En vestiarios que están rotos é moi difícil conseguilo. Cando fóra do campo non hai unha unión como a que temos nós, cando iso non existe, no campo non se dá.

«Non tiña uso de razón e xa sabía que ía ser futbolista»

«Cando era pequena apuntáronme a baile, pero a min gustábame xutar as pelotas de fitball durante as clases», relata a defensa do Dépor, que compaxina a súa carreira cos estudos de Psicoloxía e que pide que oxalá pronto todas as futbolistas poidan vivir deste deporte.

—Estudou Integración Social e Dietética, e agora continúa con Psicoloxía.

—Si, ano tras ano teño inquietude por cousas novas. Tiña claro que quería ser futbolista, pero era consciente de que a carreira é curta. Sempre me gustou estudar, son moi inqueda. Tiña claro que quería estudar cousas relacionadas coa saúde e o deporte. Agardo seguir formándome de aquí a que remate a miña carreira. É crecemento persoal e tamén axuda a ter a cabeza ocupada. Estou a rematar Psicoloxía en liña e, de cara ao ano que vén, gustaríame formarme noutros aspectos, máis dirixido a empresas, quizais.

—O seu pai foi futbolista e o seu irmán tamén o practica. Parece que os seus pasos estaban escritos.

—Non tiña uso de razón e xa sabía que ía ser futbolista. Na miña familia sempre fomos deste deporte. Para min, ambos son unha referencia, un exemplo. O meu pai estivo no Racing Vilalbés e Endesa dAs Pontes, e tenlle moito cariño ao Dépor e a Galicia, e agora moito máis. Cando tiven a oferta estivo tan feliz como eu cando asinei. A miña nai, a pesar de que non era o que máis lle gustaba, sempre nos apoiou. Agora é o meu fan número un, xunto co resto da familia e a miña parella. Desde que eu decidín que quería dedicarme a isto apoiáronme desde o primeiro momento, son o meu motor. Cada dúas fins de semana están aquí, miro á bancada e véxoos, e digo, por eles e por min.

—Como empezou a xogar?

—Cando era pequena apuntáronme a baile, pero a min gustábame xutar as pelotas de fitball durante as clases. Estaba a desexar que rematasen para ir ver ao meu irmán adestrar. Alí collía o balón, ía coas botitas que me puña a miña nai, e púñame a xutar. Empecei con 9 anos no equipo do meu pobo. Xogaba con mozos ata que Pedro Munitis creou co Racing un equipo B feminino. Chamoume para contarme o proxecto e para que fose xogar. Foi como wow. A partir dos 15 anos xa non podía xogar con mozos e vía como me carreira como futbolista se acababa aí, así que me fun. Nin mo pensei. Foi un grande adestrador, aprendín moito del.

—Aínda que non fai moito desde que empezou, avanzouse moito.

—Agora todas poden ter referentes femininos. A nosa figura vaise vendo e recoñecendo máis, son pasitos e imos creando camiño para as que veñen detrás, que veñen pisando forte. Os nenos que veñen vernos serán os adultos que van ensinar ao resto que as mulleres tamén poden xogar ao fútbol. Van dar moita normalidade, e é súpers importante. Cando empecei dedicábame a isto por amor á arte, non cobrabamos nada. Os primeiros soldos que tiven eran mínimos. Agora xa hai un Convenio Colectivo. Oxalá algún día as cousas iguálense, oxalá, pero somos conscientes de que leva o seu tempo. Estamos nese camiño e oxalá as mulleres poidan chegar a vivir disto como pode vivir un home. Dicir que o conseguimos, que podemos vivir disto.

---

---

---