A festa do 2014 foi o prólogo da turbulenta carreira de Bicho lonxe do campo ao que regresará o domingo co Compos
22 ene 2021 . Actualizado á 11:07 h.A punto estivo de fincarlle outra vez os tacos no verán do 2017, pero non conseguiu pasar do banco. «Convocoume Pepe Mel para un Teresa Herrera, aínda que logo non saín a xogar». Quedou a un par de metros de pisar de novo o céspede que percorrera en maio do 2014, cando a herba de Riazor serviu de tarima sobre a que celebrar un ascenso. Foi a súa última intervención no primeiro equipo do Deportivo. Aínda xuvenil, iniciou un ida e volta, co filial como áncora, que arrincou ao grande e torceuse ata tocar o fondo do paro. Rescatouno o seu equipo actual, próximo visitante do estadio coruñés. A piques de cumprir os 25, Bicho regresa ao campo que abandonou recentemente acadada a maioría de idade.
deportivo, 2013-2014
A substitución do Píntega
«Aquela semana, Sissoko estivera lesionado e ata o día do partido non se soubo se podería xogar. Fernando citou a 19 xogadores e eu estaba nesa lista. Ao final quedeime fóra, pero lembro aquel día como o máis feliz da miña carreira xunto ao do debut. Foi o leite poder vivir o ascenso desde dentro», detalla o futbolista sadense. «Púideno gozar cos meus amigos: Lemos, Insua, Luis, Dani Iglesias, David... Non se me vai a esquecer nunca. Foi moi bonito, tamén polo mozo que eu era; considerábame un afeccionado do Dépor máis que un xogador. E logo, no bus, ver todo cheo de seareiros, e a fonte de Catro Camiños como estaba...», lembra sobre o día do adeus.
barcelona b, 2014-2015
Ata que Eusebio foise
«O club viu con bos ollos a marcha. E a min dáballeme unha oportunidade, sabendo que aos meus 18 anos ía ter case imposible xogar en Primeira e que o Fabril estaba en Terceira. Era algo intermedio, nun club como o Barcelona... Non me arrepinto daquela decisión, aínda que a segunda parte da tempada fíxoseme moi difícil», explica sobre a súa etapa no Barça B. Alí instalouse da man de Eusebio, técnico que acaba de saír da UCI tras 21 días ingresado: «Impactoume moito ler a noticia e sigo as actualizacións que vai subindo a súa fundación. É unha persoa moi próxima, que desde o primeiro momento intentoume axudar. En pretemporada tivo varias charlas comigo porque era o máis mozo do equipo, e se me vía de bajón tratábame de apoiar contándome experiencias parecidas que el vivira». Pero o equipo decaeu e chegou o cambio de adestrador. «Estaba acostumado xogar cada semana e cando te pasas sete ou oito xornadas sen entrar nunha convocatoria fáiseche difícil. Agora mesmo levaríao doutro modo, pero entón víame só, lonxe de casa, e había moitos momentos nos que me quería volver», confesa Bicho.
leganés, 2015
O peso graxo de Garitano
De Barcelona, a Leganés. «Fun no último día de mercado. Aquela foi unha decisión súpers equivocada. Mandáronme cara alá a calzador e desde o primeiro momento o adestrador [Asier Garitano] nin miraba para min. Quería a xente moito máis física. Foi na época na que máis delgado estiven e menos porcentaxe graxa tiña, pero eles estaban obsesionados co peso graxo. Pasábame días comendo o mínimo», relata. Pasou alí seis meses sen chegar a debutar.
compostela, 2016
Volver gozar do fútbol
Na segunda metade da tempada, Bicho foise cedido ao Compostela: «Ficharan a Fredi de adestrador e por momentos pareceu que lle podiamos dar a volta e quedarnos en Segundo B, aínda que a dúas xornadas do final acabamos descendendo. A nivel individual veume ben porque só me perdín un partido por sanción, metín catro goles e volvín divertirme co fútbol»,
racing, 2016-2017
Protagonista de novo
A seguinte saída a préstamo tamén foi cara a un club veciño. «A etapa no Racing de Ferrol lémbroa con cariño, alí fixen unha chea de amigos, e con Tena puiden gozar. Conseguín mirar cara adiante con optimismo. Xoguei 36 partidos e sentinme moi ben», comparte o sadense.
fabril, 2017-2019
De lesión en lesión
«Regresei para facer a pretemporada no Dépor de Pepe Mel —prosegue o relato—. Dixéronme que baixaría a xogar co Fabril, pero adestraríame co primeiro equipo. No terceiro partido, contra o Raio Majadahonda, empezóuseme a saír o ombro. Opereime e estiven case seis meses parado. Ao ano seguinte, foi aínda peor. Veu o calvario da pubalxia. Outros seis meses fose e á miña volta o Fabril estaba xa case descendido. Non renovei. Gustaríame recibir unha chamada do club, algunha mensaxe despois de tantos anos».
compostela, 2020-2021
Viaxe en familia
Chegou o paro e o bajón, do que o rescatou o Compos para ser protagonista en Terceira e ascender. «Foi a mellor decisión que tomei. Este club é unha familia», presume. Con ela volve o domingo a Riazor.
«Gustaríame reencontrarme con Fernando»
Bicho tiña a esperanza de coincidir en Riazor co técnico que lle deu a oportunidade de debutar co primeiro equipo do Deportivo: «Deume rabia ver que Fernando non ía seguir no club. Gustaríame reencontrarme con el o domingo. Na primeira volta, no partido de Santiago, non puido ser. Eu non fun convocado e o míster tivera uns problemas familiares que lle impediron estar no estadio. Sería bonito poder charlar un intre».
Un contratempo que non provoca que diminúan as ganas do sadense de pisar de novo o estadio coruñés. «Teño moitísimas ganas de volver a Riazor. É unha pena que non poida haber público porque me parecería súpers bonito pisar outra vez ese campo con xente», lamenta. A pesar de que a bancada estará baleira, Bicho sostén que «será especial, seguro, ademais de poderme reencontrar con excompañeros como Valín, Mujaid, Gandoy, Adri Castro, Álex Bergantiños, Borges... Xente coa que convivín e á que teño moito cariño».
Nesa lista figuran varios canteiráns branquiazuis que gozan dun protagonismo que o mesmo Javier Fernández Abruñedo tivo ás ordes de Fernando Vázquez. «Grazas a deus, estáselle dando a oportunidade a xogadores que veñen de abaixo. Desexo que lles vaia todo xenial e que dunha vez por todas apóstese pola canteira», subliña o talentoso futbolista.
«Parece que nunca é o momento idóneo —prosegue ao referirse á tradicional escaseza de fabrilistas no Dépor—. Se estás en Primeira, pola obrigación de salvarte; en Segundo, pola obrigación de ascender; e agora, esa obrigación é maior que nunca. Non se atopa o momento, pero hai moita xente aí que se merece a oportunidade. Síntome identificado con eles e agardo que lles vaia xenial, tamén porque son os meus amigos e deséxolles todo o ben».