O que fose estrela do Deportivo de Irureta cumpre hoxe cincuenta anos

L. B. T.

Djalma Feitosa Días, Djalminha, cumpre hoxe 50 anos. Nacido en Sãou Paulo en 1970, o que fose estrela do Deportivo de Javier Irureta vive hoxe no seu país de xeito relativamente anónimo e colaborando de xeito puntual con medios de comunicación escritos e algunha televisión. De o astro indomable permanece aínda hoxe o seu recordo en unha cidade que lle segue rendendo honras.

Como herdanza futbolística, queda a súa palmarés. Tamén coa canarinha, a pesar de que a súa participación coa selección brasileira foi menor á cota que o seu talento podía depararlle. 14 internacionalidades e un título, a Copa América de 1997 gañada xunto ao tamén deportivista Mauro Silva.

1. O debut

Formado na canteira do Flamengo, debutou no equipo Fla con o dorsal 16 --números que posteriormente utilizaría no Deportivo tras quedar Sergio co 8--  no ano 1989 ante o América do Rio de Janeiro nun partido da chamada Taça Guanabara (unha competición entre equipos da cidade carioca). O seu equipo gañou por 0-1 nun dos últimos partidos de Bebeto no club de regatas. Un curioso cruzamento de camiños que acabaría tendo un denominador común no futuro. Dianteiro e mediapunta aínda non o sabían, pero acabarían sendo ídolos absolutos en Riazor.

2. Un dream team no Palmeiras

Djalminha asegurou que aquel Palmeiras que se proclamou campión de Liga no ano 1996 foi o mellor equipo no tivo a ocasión de xogar en toda a súa carreira. O diñeiro de Parmalat fixo florecer a un conxunto que entre o ano 1993 e o 1998 gañou todo o ganable no país e no continente. En o catálogo de nomes daquela xeración irrepetible aparecen futbolistas irrepetibles. Djalminha, Cafú, Rivaldo, Roberto Carlos, Mazinho, Cesar Sampaio. Tras conquistar o brasileirao do 96, Djalminha fixo as maletas para aterrar no fútbol europeo, perdéndose a oportunidade de levantar aquela copa Libertadores do 99 con Scolari aos mandos. No entanto, deixou para o recordo goles indelebles na memoria do afeccionado do Verdãou.

Daquela máquina de fútbol, un gol predicía o ciclón que se aveciñaba na Liga española. O tanto que Djalminha fíxolle nunha goleada de escándalo ao Fluminese define perfectamente a aquel xogador que malgastaba talento.

3. Campión con Brasil

Djalminha proclamouse campión da Copa América ante Bolivia en 1997 na que foi a primeira vez que o anfitrión non se proclamou campión do torneo. A canarinha acadou o título sen perder nin un só partido. A participación do exfutbolista do Deportivo foi escasa, con Mario Zagallo apostando no duelo decisivo por un centro do campo con  Dunga, Flávio Conceiçãou, Leonardo Araújo e o exbético Denilson. No entanto, tanto no torneo como nos partidos preparatorios, deixou mostras da súa infinita clase. Para exemplo, este control nun amigable ante México.

4. Primeiro gol co Deportivo

Houbo que agardar ata a xornada catro do campionato nacional de Liga en Primeira División para ver o debut goleador de Djalminha co Deportivo. Fíxoo ante o Racing de Santander nun partido no que tamén marcaría o brasileiro Luizao, outra exótica fichaxe da época e excompañero de Djalminha no Palmeiras que non calaría como o fixo o 8 (por entón, aínda co dorsal número 5 ás súas costas). Non había moita marxe ante os cántabros para que Djalma fixese das súas. Era un lanzamento de penalti, unha acción que non adoita deixar moita marxe á imaxinación. Pero alí estaba o ex do Palmeiras para facerlle unha homenaxe a Panenka.

O brasileiro acabou expulsado con vermella directa por un bofetón a Abeijón.

 5. Un xenio na Romareda

Unha noite en Zaragoza, Djalminha empezou a ser o Djalminha que a afección herculina. Naquela tempada 97-98, marcou un golazo, deu outro e regalou unha exhibición de fútbol para demostrar ao resto de equipos que naquel persoal adestrado por Corral , tras o experimento sen éxito de Carlos Alberto Silva, había un futbolista distinto.

6. Avalancha de público para ver a Djalminha contra o Real Madrid

Rufai; Armando, Hélder, Paco, Bonissel; Scaloni, Donato, Ramis Fran; Djalminha e o Tolo Abreu. Ese era o once que o Deportivo presentou o 8 de febreiro de 1998 ante o Real Madrid. Co estadio someténdose a unha ampliación, aquel duelo converteuse no partido que máis espectadores acollera ata a data nun partido do Deportivo. Había mellor escenario para Djalminha? Taconazos, paredes, pases de xenio e un gol. Michael Robinson definiuno á perfección: «¡FABOLOSO!».

6 (bis). Outra vez o Real Madrid

Non podía faltar. Non por repetido, deixa de ser necesario. Tempada 1999-2000. A do título de Liga .

7. Xenio e figura, ata a sepultura

Heroe e vilán ante o Zaragoza semanas antes de proclamarse campións. Djalminha volvía tolo ao deportivismo con outro golazo enRiazor que valía medio título. Na celebración, quitouse a camiseta e recibiu a segunda cartolina amarela e foi expulsado. Cun menos, o Deportivo recibiu o empate. O alirón aprazouse. Sin duda, unha corte na relación entre Djalminha e Irureta.

8. Apoteósis ante o Celta

Probablemente, o mellor partido de Djalminha co Deportivo. E iso que entrou na segunda parte. Revolución para unha victoría épica. Sobran as palabras. Tempada 2000-2001.