Fernando Vázquez reclama o paso a cargo dalgún xogador, nun equipo que leva anos orfo de mando no campo, e Nolaskoain ofrécese a dalo
09 ene 2020 . Actualizado á 05:00 h.Como tantas veces ocorre con Fernando Vázquez, a resposta foise enredando ata acabar nunha reflexión que moi pouco/pouo (máis ben nada) tiña que ver coa pregunta que desatou o monólogo. Antes da viaxe a Soria preguntóuselle ao míster pola situación de Christian Santos, con quen mantivera unha breve conversación sobre o céspede. Empezou aclarando que o acareo co venezolano non fora intencionado —«Quedou de último e empezamos a charlar»—, e pasou a compartir o que pretende dos seus futbolistas, dada a condición de itinerantes da maioría —«Todo o mundo vai marchar de aquí, así que teñen que pensar na súa carreira persoal, porque o destino está noutro lado»—, para pechar a intervención de minuto e medio con pausa dramática antes de recuperar unha vella reclamación: «É o que necesitamos. Necesitamos líderes entre os xogadores para construír un grande equipo. Estamos en busca de líderes». Polo camiño debullou o que pide aos chamados a converterse en elixidos: «Gústame velos apaixonados, ilusionados, comunicándose, con alegría...».
Todo iso ten que ver cos resultados e o traballo diario, pero tamén cunhas condicións innatas que fai moito que non se aprecian no cadro de persoal branquiazul. Faltan voces cantantes, máis aló do peso que achega o brazalete. O mal é grave e transcende ao campo de xogo, onde varios futbolistas reclamaron exhibicións de carácter por parte dos seus compañeiros. Mesmo capitáns como Dani Giménez pediron publicamente maior apromo e autoridade entre os integrantes das filas coruñesas.
Papel que inclúe as correccións a viva voz, as interpelacións ao colexiado e os constantes estímulos durante o duelo, e que a experiencia outorga a Álex Bergantiños. Non sente especialmente cómodo o de La Sagrada coa responsabilidade de asomar a cabeza, cando o seu é o traballo en segundo plano. Antes que el tampouco gozaron da tarefa os Pedro Mosquera, Juan Domínguez, Manuel Pablo, Valerón, Riki ou Aranzubía, quen ademais (como no caso de Lux) pasaba demasiado tempo lonxe da zona de acción.
«Creo que os xogadores do centro do campo teñen que levar a batuta, mandar un pouco/pouo e levar á xente cara arriba ou cara abaixo», resumía onte perfectamente Peru Nolaskoain á falar da praza ideal desde a que exercer o liderado. Acto seguido, ofrecíase: «Eu teño capacidade e teño que coller eses galóns para crecer como xogador e como persoa no equipo». O vasco non titubea se lle cae a responsabilidade amais. «É importante que tanto no vestiario como no campo haxa xente que saiba levar ao equipo. Os capitáns fan un traballo bo, o seu traballo, e se se anima máis xente a dar ese paso adiante, será benvido», manifestaba.
Precisamente, a capitanía volveuse un asunto espiñento e mesmo fonte de conflitos (sucedeu, por exemplo, na concentración de Vilalba con Pepe Mel). A falta de pouso á que aludía Fernando Vázquez durante a súa diatriba tampouco axuda. «No Athletic hai xente que leva moitos anos, xente da terra. Aquí é máis difícil en pouco/pouo tempo facer grupo e atopar quen leve o liderado», reflexionaba Nolaskoain. Dá o perfil. O de axitador dáo Mollejo. Costas novas para cargar o peso.