O equipo é pechacancelas, a súa penosa tempada ha deixado de ser noticia e xa non hai un deportivista que compre o discurso compracente do persoal. Porque o vestiario segue vendendo que o seu obxectivo está no ascenso a Primeira e non en salvar a tempada sen caer a Segunda B e comprometer, no fondo, a supervivencia futura do club. Mentres o barco se afunde, os xogadores tratan de colocar a idea de que non pasa nada. O discurso vén ser que hai persoal suficiente, porque só fan falta un par de vitorias seguidas para tomar impulso e que o despropósito se arranxe como por encantamento.
Tal é a burbulla na que viven a maioría dos futbolistas profesionais, que poida que ata se convencesen do seu propio discurso. Basta con aguantar o ballón de asubíos no centro do campo, saír á sala de prensa a dicir que isto se arranxa pronto e colgar eslóganes de autoaxuda nas redes sociais.
Pero a situación do Deportivo resulta moi grave. Consumidas 15 xornadas só gañou un partido, xa non pode esconderse en escusas como a arbitraxe ou a mala sorte e rende a idea de que a confección do persoal é un timo. Dilapidouse o sexto tope salarial e fichaxes que parecían apoiados por unha certa bagaxe demostráronse un engano. O responsable dese fracaso ao encher o vestiario con medianías de aparencia solvente é Carmelo do Pozo, que xa contratou catro adestradores. O director deportivo elixido por Tino Fernández estrelouse este verán, e o trompazo pode ter consecuencias nefastas para un club centenario. O persoal, á que xa só se poden facer tímidos retoques coa liga en marcha, ten que reaccionar, polo menos por dignidade.