Antonio Desmonts foi o director arquitecto da remodelación de 1982 no estadio
29 oct 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Nacido o mesmo ano da inauguración do antigo Riazor, Antonio Desmonts (Cartaxena, 1944) levou a cabo a remodelación que pechou por completo o estadio.
-Como lembra aquel encargo?
-A min esta obra chegoume sendo un moi novo. Apenas tiña 30 anos cando se produciu a solicitude de subsede para o Mundial de fútbol do 82. Estaba de alcalde José Manuel Liaño e encargoume como arquitecto municipal un estudo previo das posibilidades. Fíxeno, presentámolo e gañamos. Aquilo era un asunto tremendo que se me viña amais , e facíao eu só, sen ningún equipo, e buscas documentación de estadios feitos naqueles anos e non había nada feito. Era intimidante. Enriba, chegan as primeiras eleccións democráticas e gaña Domingo Merino, que era doutro signo. E todos pensamos: «Acabouse o encargo». Pero Merino subiu ao tranvía. «Imos facelo», dixo. «Non vou ser eu», pensei. Pero confirmoume e fixen o proxecto completo. Aprobouse en Madrid e puxémonos ao labor.
-O seu deseño formou parte dos folletos turísticos da cidade.
-A obra foi moi gratificante, pero tamén complexa e intimidante. Todo o mundo se envorcou. Contei con calculistas que se namoraron do deseño. Buscamos os últimos adiantos en cables, que estaban feitos da mesma materia que os do estadio de Múnic. Teño que renderlle homenaxe ao enxeñeiro Manuel Segura, que fixo o imposible para respectar o deseño de malla colgada. Ao final, tiña unha entidade. Mesmo era moi recoñecido en España enteira. Dicía a xente: «Aí están as cubertas de Riazor cos mastros de barco». E foi xusto o que me inspirou desde o principio. Era para unha cidade mariñeira e quería que se visen os mastros cos obenques e estádelos, que son as cordas que sustentan nun barco. Por iso, me apena que a característica máis relevante que puidese sacarse do estadio viñese xente a cargarlla na última reforma.
-Que significa o estadio na historia da cidade?
-Era unha construción moi querida en toda A Coruña. Mesmo había añoranzas da antiga porta de Riazor, unha obra de arquitectura imperialista da época, pero moi ben deseñada e conseguida. A xente quería moito o estadio e era un símbolo.
-E que supuxo para vostede?
-O primeiro, un susto tremendo. Aínda que non sexas un arquitecto experimentado, sabes que se che vén amais , pero botámoslle valor. Había tres estadios en todo o Mundial dun arquitecto só: o Bernabéu, o Molinón e leste. Os demais eran de estudos de arquitectura e enxeñería. Un susto, pero que che colmaba profesionalmente. Un estadio é o soño de calquera arquitecto e a min encheume ata o tuétano.
