O equipo máis batido é tamén o terceiro que menos marca con dianteiros que non remataron entre os tres paus nas catro últimas xornadas
24 oct 2019 . Actualizado á 05:00 h.Desde un bloque nefasto, que saudou o cambio de adestrador cun bochornoso global de 5-0 en dúas xornadas (ao 3-0 dAs Palmas seguiulle o 0-2 contra o Málaga), as dúas áreas convértense na zona catastrófica deste Dépor. Mentres a propia, na que Dani Giménez non para de achicar auga, leva semanas como a máis batida do campionato, na contraria ninguén toma a testemuña nin asume o protagonismo propio de xogadores que gozan do sexto teito salarial do campionato.
O dato do pasado domingo de dous únicos disparos a porta en todo o partido (obra de Nolaskoain pouco despois do 0-1 e Mollejo xa na segunda parte) segue a conta dun espantoso refacho deportivista sen apenas noticias en ataque. Ningunha das súas tres referencias xutaron a porta nin contra o Xirona, nin o Almería, nin o As Palmas nin o Málaga. Só Borja Valle, dianteiro centro fronte ao Mirandés, acabou aquel partido con dous remates (un un espectacular derechazo desde a esquerda que o meta salvou preto da escuadra), pero daquela a seca se ha volto pertinaz.
Santos, Longo e Koné dan rostro a un problema máis grave no Dépor, pois manexou o balón por amais do 40?% do tempo nos seus catro últimas xornadas, pero os seus dianteiros apenas xutaron tres veces (tres veces en 360 minutos!) e nunca a porta. Nin sequera a súa iniciativa en Riazor nos tres últimos partidos (fronte ao Mirandés, Almería e Málaga) provocou unha activación dos seus atacantes de referencia. Así a todo: Santos, o autor do definitivo gol do seu único triunfo ligueiro, non rematou nin unha soa vez nestas últimas cinco xornadas, mentres Longo si que xutou contra o Xirona, o As Palmas e o Málaga (unha vez en cada un, o pasado domingo chegando á área pequena, pero non ve a traxectoria do centro ata o último instante), aínda que nunca acertou coa portería. A volta de Koné nesta última xornada, cunha acción de simulacro e desmarque no mediocampo que espabiló un contraataque, non se traduciu en nada efectivo para o seu equipo, pois segundo os datos do encontro nin sequera chegou a tocar o balón.
A absoluta irrelevancia dos seus dianteiros chama a atención nun Deportivo que apenas remata en termos xerais (é 18.º de 22, só outros catro xutan menos), pero que si atopa un oco entre os que máis atopan porta da liga (é 9.º). Por paradoxal que pareza, só outros oito equipos (o Zaragoza, o Estremadura, o Huesca, o Alcorcón, o Lugo, o Raio, o Almería e o Fuenlabrada) disparan máis. Outra cousa é á hora de acertar.
As cifras
Christian Santos. Das sete veces que disparou marcou as dúas únicas que o balón se dirixiu á portería. Agora leva catro xornadas sen xutar. O seu último remate foi contra o Mirandés.
Longo. En sete partidos, o italiano só tirou en tres ocasións (os recentes contra o Xirona, o As Palmas e o Málaga), pero non marcou e nin sequera atinó coa portería contraria.
Koné. Anotou dous goles (un de penalti) e, a pesar de que levaba cinco xornadas lesionado, é o dianteiro do Dépor que máis xuta e tamén o que máis acerta coa portería.
Aketxe lidera a clasificación de rematadores a porta do campionato
No persoal de Luis César, Aketxe non só dispara, senón que o fai como ningún outro futbolista da liga. O mediapunta vasco espreme as súas habilidades a balón parado para buscar a portería rival sempre que ten oportunidade. Ao cabo de doce xornadas, xutou en 28 ocasións (unha cifra que superan os principais dianteiros da liga), pero nada menos de 20 veces o seu disparo dirixiuse entre os tres paus nun acerto que ningún dos seus adversarios (nin tampouco os seus compañeiros) acadan.
Esta efectividade leva a marcar catro dos once goles do seu equipo, a par dos principais artilleiros do campionato. Así, o segundo que máis dispara entre os tres paus é o zaragocista Luis Suárez (18 remates a porta, 7 goles), Ortuño (17 tiros, pichichi con 9 tantos) e Stoichkov (15 remates e 7 goles). Como queda claro, o mesmo acerto que acompaña a Aketxe en atopar o camiño da meta contraria, non se mantén á hora de achar o camiño da rede.
