O futbolista do Deportivo sostén que «ser polivalente é bo, pero ter unha idea de para que serves tamén é importante»
17 oct 2019 . Actualizado á 09:45 h.«Había opcións máis próximas a casa, é certo. En Santander, por exemplo, viviría cómodo e se as cousas non fosen ben, como agora aquí, estaría coa miña xente. Pero un ten que aprender, canto antes, mellor. Pasalo mal na casa, desconectando cos meus amigos, non me ía a axudar a madurar. Aquí hai que apechugar, saber o que se está facendo. Paso o tempo libre coméndome a cabeza porque non estou ben, pensando como mellorar, e iso fortaléceme. Con 20 mellor que con 30, son dez anos que te aforras». Peru Nolaskoain (Zumaia, 1998) elixiu A Coruña para aforrar tempo en probarse e a viaxe de ida e volta desde Bilbao está a resultar especialmente duro.
-A cultura de club do Athletic é a envida de moitos outros equipos. Como de lonxe lle parece que está o Dépor de construír unha identidade que se aproxime?
-Ser do Athletic é realmente unha relixión. Parece pecado ser de Bilbao e non ser do Athletic. Cheguei á cidade con 15 anos e desde o primeiro momento deime conta do que supón, da responsabilidade que hai na mochila para estar como mínimo á altura das cores. Non se pode comparar, porque alí lla xogan á canteira e o xogador cumpre. Trátase de meter confianza. Aquí fíchase moito, alí o xogador de abaixo sabe que se cumpre vai ter como mínimo a oportunidade de demostrar o que ten no primeiro equipo. Aquí pensas «son bo no meu posto, pero se un marfileño faio ben no Zaragoza, o ano que vén van traer a el e non a porme a min».
-Tan lonxe? Non experimentou polo menos un sentimento de identidade similar na contorna?
-É que agora mesmo o Dépor non está na elite. Penso que se o Athletic estivese así, non só a nivel de clasificación, senón de sensacións, a xente estaría moito máis amais, apoiaría moito máis. Non digo que aquí non apoien, que o fan bastante máis do que nos estamos merecendo, pero é que no Athletic o xogador é de alí e iso xera un orgullo na xente. Non sei quen é de aquí, e a afección apoia o equipo a matar porque sempre o fixo, pero alí vimos todos do mesmo núcleo. Iso fortalece á contorna e ao xogador.
-Abandonou ese ambiente ao que sente tan vinculado para formarse e volver. O do Dépor é case un Erasmus. Iso non reduce a súa implicación? Non lle desconecta do seu novo equipo?
-O que digo de ser do mesmo núcleo axuda a conectar. Todos demos os mesmos pasos, vivido a mesma situación, vindo desde abaixo. Cada ano hai como moito tres novos que ademais veñen da canteira. Aquí cada un tivo a súa traxectoria, todos os anos fíchase moito e hai moi pouco tempo para crear unha identidade de equipo. Fortalecer a base do grupo require tempo. E claro que veño para volver, pero estou a competir e teño que dar a talla. Os de alí estano vendo todo.
-Viviu un caso curioso de reciclaxe. Á inversa do habitual: de ser case mediapunta ao eixo da zaga. Canto dificulta ese baile a súa profesión?
-Non é doado. Non sabes que tipo de xogador es. Falas de Messi e sabes que tipo de xogador é; doutro calquera, igual. Eu non sei que tipo de xogador son, e non sei se iso será bo ou malo. Ser polivalente é bo, pero ter a idea clara de para que serves tamén é importante. E eu agora mesmo non o sei. Gustaríame pensar só en «sirvo para isto e é o que o equipo necesita», pero non. É unha situación incómoda non saber sequera que tes que adestrar para o domingo que vén. Estás a mirar se subiu alguén do filial para o posto de central para saber onde vanche a mandar. É raro, e eu estou ao servizo do club para xogar de porteiro se fai falta, pero gustaríame saber que son para o equipo.
-Arrastra ese lastre desde que se estreou no Athletic.
-O ano pasado empecei de central polas ausencias, pero son consciente de que o Athletic ten a tres das mellores centrais da liga e é moi difícil atopar sitio aí. Por esa parte tiña o convencemento de intentar formarme aquí como centrocampista, porque creo que é onde máis lle podo dar logo ao equipo, volver a Bilbao sendo máis forte nesa posición. Pero atopeime coa situación que hai, con Somma lesionado, Lambro fose… E tócame de central e fágoo encantado. Mentres poida xogar...
-En Bilbao agarda Gaizka Garitano. O técnico que rehabilitou ao Athletic non triunfou na Coruña. Que cre que lle impediu ter éxito aquí?
-Nisto vívese de resultados. Xogar ben e non gañar non serve de nada. O de Gaizka pode non ser un xogo brillante, pero chegou ao Athletic e víronse os resultados, e non se lle pode dicir nada. Porque se ganas e amais achácanche cousas… Iso é que non entendemos, que perdemos as referencias e non valoramos as vitorias como se merecen. Aquí levamos dez xornadas sen gañar.
-E sen dar a sensación de ter un modelo de xogo asumido. Que sucede?
-O equipo está sen confianza. A cabeza é máis do 90% do xogador. Se cres nas túas posibilidades non vas fallar nin un só pase a cinco metros, pero non estás ben e fállalos. Aquí hai xogadores tecnicamente moi bos que están faltos de confianza. Ocorre tamén que se necesita tempo para o axuste. E si, once xornadas son xa demasiadas, quedas sen escusas, pero o equipo vai ir a mellor.
-Pero o xogador entende que pídelle o míster? Hai unha idea?
-Non se viu aínda o que nos pediron. Estamos a adestrar moito e acabaranse quedando os conceptos. Contra o Almería viuse un equipo que sabía o que facía, o que quixemos facer en todo momento con Anquela e non nos saíu. Logo veu Luis César e outra vez non se viu nada do que tiñamos que facer, nin con balón nin sen el. O domingo intentaremos que se vexa.
-Saltar ao campo como pechacancelas non axudará na confianza que pide.
-Os xogadores vense agora. Como unha seda todo o mundo é bo. Agora a nosa realidade é que temos ao equipo pechacancelas e iso é unha responsabilidade moi grande e demostrará quen podemos ser. Defendes a un club cunha historia moi importante e tes que estar á altura. E se non o estás vai ver e repercutirá no teu futuro.
«O futbolista ten todo o dereito a opinar, non ten por que ter a boca pechada»
Nolaskoain converteuse na fichaxe do verán polo tempo de espera e a pugna con outros interesados. Un peso extras para un futbolista a piques de cumprir os 21 anos e que só disputara dez partidos en Primeira.
-Chegou con cartel de referente a pesar de a súa falta de experiencia. Canto pesa a etiqueta?
-A mochila ten o peso que un queira porlle. Hai que liberarse del e gozar. Para iso traballamos nisto, para gozar. É moi difícil nesta situación, e o domingo chegaremos coa presión de estar obrigados a gañar, pero por iso cobramos, por levar esa presión. Vén o Málaga nunha situación complicada pero non nos dá ningunha pena; nós estamos peor.
-Figura entre os indiscutibles onda Mollejo e Montero. Non é un risco depositar responsabilidade en xente tan mozo dentro dun equipo falto de carácter?
-Os mozos temos que dar un paso adiante. Viñemos para poder estar en Primeira o ano que vén e aí ninguén che pregunta a idade. A agresividade e o carácter non se adestra, é cuestión de mentalidade. Gañar duelos si o podes adestrar, e se hai que pegarlle dúas patadas ao compañeiro e pedirlle logo perdón, pois xa está. O importante é que o domingo non te vaias a apartar.
-O futbolista adoita ser remiso a pronunciarse noutros ámbitos da vida, pero este momento quente a nivel político alterou ese hábito. Cre que as redes sociais e a particular situación do país facilitan este novo rol para o xogador?
-Iso vai en cada un. Aquí podo opinar o que os de aquí non opinan porque viven outra realidade, e hai que respectar. Cada cal ten os seus principios e está perfecto que opine sempre que sexa con respecto. Nós somos persoas. O futbolista ten todo o dereito a opinar, como un dentista, por exemplo; non ten por que ter a boca pechada. Se o que eu publico en redes sociais non lle gusta á xente, séntoo moito, son os meus principios. Este mes publiquei un par de cousas: o de Altsasu [en apoio dos detidos nesta localidade vasca] e o da liberdade dos presos políticos [en relación ao sucedido en Cataluña]. A xente pénsase que non temos voz, pero son asuntos que inciden na nosa vida, no noso país e o noso futuro. Que haxa liberdade de expresión é fundamental e non necesito que ninguén opine como eu, pero si que se respecte o que di o outro.
