Bergantiños encabezou a reacción do Dépor e volveu pedir paciencia cun grupo «mozo e impulsivo»
07 oct 2019 . Actualizado á 00:21 h.O día en que se perdeu por pouco un ascenso, envolvido nun cabezazo de Marí, Bergantiños sufría a distancia, coa cara aínda cosida a puntos. Desde Mallorca, o central voou a Brasil, a buscar praza na final da Liberadores. O seu compañeiro no eixo da zaga e o titular no carril esquerdo si subiron a Primeira, a vestir as camisetas do Granada e o Alavés. Tamén a parella de Álex na medular, que buscou acomodo no Eibar xunto a Quique González, mentres Carlos Fernández uníase a Duarte nOs Cármenes e Fede Cartabia era seducido polo soldo do Ao-Ahli. Poucos quedaron atrás na desbandada. Entre eles, o menos culpable de que o retorno tivese que facerse agardar. O ausente obrigado do naufraxio en Son Moix.
Quedou o capitán, que na bifurcación entre a praza no céspede ou a que lle agarda en calquera despacho do club púxose de novo o pantalón curto e decidiu xogar. Representar o pasado, un sufrido, nun cadro de persoal que rexuvenece ano tras ano sen que acabe de favorecerlle o tratamento antiedad. Non hai ocasión na que Bergantiños, que mamou o Dépor, a cidade e a categoría, non pida marxe e paciencia para a última reconstrución. «Somos un equipo con xente moi mozo e moi impulsiva nalgúns aspectos», volveu lembrar onte. Unha bisoñez perigosa que esixiu un toque de atención. «Saímos moi centrados, como pedimos os capitáns. Falamos entre todos de que fóra un exercicio de personalidade, de estar plenamente concentrados en cada acción», desvelou, «orgulloso do traballo dos compañeiros», nada máis concluír un encontro escaso en puntos pero rendible en identidade.
«Era un partido para ter personalidade, atrevernos máis. Fixemos o que tiñamos exposto, fomos valentes para presionar máis arriba e asumir riscos con balón», resumiu o de La Sagrada, reiterando a importancia de lavar a imaxe «nun ambiente complicado porque todo o mundo desconfía de nós ao estar aí abaixo e porque as cousas non acaban de saír».
Nese contexto delicado, fronte a un rival empeñado en amarrar o punto polo criminal, Bergantiños propagouse. Estendeu por cada recuncho do campo o seu mapa de calor e participou en todas as sortes do xogo. Ninguén no Dépor venceu en máis duelos (sete dos once disputados) e só Aketxe asumiu maiores responsabilidades no manexo do balón. O vasco baixou varias veces á cova para desatascar a circulación, como recoñeceu o seu adestrador concluído o duelo, pero antes e despois do paso atrás do 10, estivo o 4 para arrincar.
Volveu o capitán ao pluriempleo cando Montero pagou a novatada e deixou ao equipo en inferioridade. Álex empeñouse durante uns minutos de central e en canto cedeu a testemuña a Bóveda reapareceu á carreira, en pleno desconto, en zona de gol. «Estivemos a empurrar, intentámolo ata o final -felicitouse en zona mixta-. Oxalá este sexa un punto de partida». Volver empezar, na xornada dez.
