O técnico do Dépor espremeu aos seus futbolistas durante unha esixente sesión na que non parou de dar instrucións e ao final felicitou ao cuestionado Mosquera
18 jul 2019 . Actualizado á 05:00 h.O Dépor toma corpo sen tempo que perder. Ao cabo de dous primeiros adestramentos de carácter máis físico e outra sesión máis táctica, Anquela abriu o tarro das esencias na mañá de onte e mostrou aos seus futbolistas o meollo do estilo que desexa para o Deportivo. Un equipo á imaxe e semellanza do seu adestrador. Non hai sorpresas. Intensidade e carácter marcarán o fútbol branquiazul no novo proxecto, xusto sete días antes de que rode o balón no primeiro amigable, o vindeiro mércores contra o Fabril.
O exercicio non tiña ciencia. Tres bandos, dous enfrontados e o terceiro que colaboraba co que dispuña do balón, loitaban pola posesión nun espazo reducido. O balbordo dos xogadores marcaba o traballo, pero sobre todas as voces alzábase a rouca e con marcado acento andaluz que correspondía ao veterano técnico, un pai para os xogadores, segundo defíneno quen o coñece de vestiarios anteriores. «Agresividade e apoios», escoitáballe sen dificultade como lema dun exercicio no que non admitía descoidos, como deixou perfectamente claro. «Ataca», «quen se achega» ou «imos, aperta» convertéronse nas súas frases máis repetidas durante unha mañá de temperatura ideal para o traballo físico e na que houbo máis dunha manga longa no grupo de futbolistas.
Anquela é o máis baixiño do novo corpo técnico (acompáñanlle Juanjo Carretero como axudante, da mesma quinta que el, e o mozo preparador físico Marcos Marcén), pero non fai falta que se cale a gorra co escudo deportivista para que quede claro quen leva o mando. Nervioso e xesticulante a moreas, exfutbolista con máis de 300 partidos como adestrador en Segundo, o afán por esixir o máximo aos seus xogadores incluíao de cheo no xogo. Comezaba nunha esquina do campo e, conforme a tarefa avanzaba metíase máis e máis cara ao medio.
Todo o contrario que, ao seu parecer, Mosquera. «Asómate ao balcón, apoia sempre aos teus», recriminoulle primeiro de viva voz. E pouco despois, de novo: «Aí non te quero, quérote no medio para que toques». Así insistía aos seus xogadores na necesidade de manter a concentración no xogo, onde debían atacar e defender sen momento para o resuello. «Cando a teño, movo; cando non, aperto», escoitoulle moitas veces e no medio de constantes espaventos.
Axudado tamén na dirección do grupo por técnicos que xa figuraban no primeiro persoal, como o adxunto Alejandro Esteve, o preparador de porteiros Yván Castillo ou, subidos á torreta de gravación, José Ángel Franganillo e David Sánchez, Anquela tampouco perdeu detalle do test físico que logo acometeu o persoal. A un ritmo crecente, os xogadores debían cubrir espazos mentres o cronómetro ía decrecendo. Así, desde o cómodo trote inicial ata a esixente final á carreira, só aguantaron seis: Borja Valle, Christian Santos, Pedro Sánchez, Eneko Bóveda, Borja Galán,... e Pedro Mosquera.
Co coruñés disposto a seguir correndo, o adestrador volveu aparecer. Outra vez co perfil de pai, pero esta vez afastado do ruído, amoroso e conciliador. Mandou parar ao futbolista, abrazouno polos ombros e acompañoulle ao seo do grupo, con moitos xa sentados exhaustos no céspede. Todo un xesto cun xogador para recuperar, un fillo ao que Anquela dálle outra oportunidade esta pretemporada.
