Transcorría o minuto 73 do partido cando un grupo de xogadores do entón aínda décimo noveno clasificado (posto de descenso) púñanse a facer un rondito no medio do campo fronte á impotencia dos integrantes do terceiro tope salarial máis alto da Segunda División.
Esa imaxe, que podería non pasar de anecdótica, cobra importancia porque describe perfectamente o momento dun Deportivo que cada semana que pasa parece tocar fondo, pero que á seguinte demostra que aínda había máis metros de pozo por descubrir.
Un humillante roldo que só Mosquera foi capaz de parar metendo o pé para cometer unha necesaria falta. Si, Mosquera. Ese xogador de bo pé ao que ninguén situaría entre os máis botados pa'lante. Malo cando hai que recorrer á praza Mestre Mateo para ensinar os dentes.
O triunvirato que forman Tino Fernández, Carmelo do Pozo e José González-Dans marcáronse o pasado verán o obxectivo de facer limpeza no vestiario tras a vergoñenta tempada. Detectado, segundo eles, o mal, a solución parecía sinxela. Prioritario lograr un grupo san. E mentres todo foi ben, o grupo sorriu e estivo unido. Unha balsa de aceite. Pero ese persoal de mozos tan educados adoece de xente que ensine os dentes, como fixo Pedro Mosquera, cando hai que morder. Porque os persoais igual que teñen porteiros, defensas, medios e dianteiros, tamén precisan dispor dun par de cabróns para que actúen tanto de portas cara a dentro como cara a fóra. Se os hai, non se ven.
Natxo González foi destituído, sen bágoas no vestiario, cando Riazor se convertera nun choio para os visitantes. Tras dúas semanas con Martí, os rivais ata se atreven a facer ronditos no campo dun dos nove campións da liga española. Nun estadio que ata fai nada impuña respecto e no que a principio de tempada os rivais viñan encerrarse. Para cando o mallorquino coñeza o que ten e deixe de experimentar o equipo xa só pode ir para arriba. De momento, toca sufrir ronditos de humillación.