O Dépor fixera unha limpeza no vestiario necesaria. Fichaba ben. Crecía desde a portería cun tipo que evitaría ata o descenso a Segundo. Tiña dúas centrais nacidos para voar máis alto. Non había un lateral esquerdo fixo porque daba igual quen xogase de inicio. Bergantiños era o líder que o equipo necesitaba. O balón sorría cando pasaba polas botas de Vicente Gómez. Krohn-Dehli sería algún día o que foi. Cartabia tiña algúns minutos de inspiración algúns días e servía para desatascar partidos. Onde estivera ata o de agora Carlos Fernández? Quique González metía as que tiña. Edu Expósito manexábase con tanta intelixencia como precisión. Os suplentes calaban e traballaban á espera dunha oportunidade. O adestrador sabía ao que xogaba. E a afección sorría tanto con aqueles partidos nos que Riazor se levantaba como un fortín sobre a praia que todo parecía, en realidade, máis bonito do que era. A ilusión, a euforia, os resultados que o tapan todo... Nalgún momento os outros equipos decatáronse da quen vixiar e como agardar. Afloraron as dúbidas, Vicente xa non acertaba os pases, Quique rematábaas ao boneco, a Bergantiños custáballe elaborar, os centrais tamén pifiaban, Krohn era un recordo afastado, Cartabia espazaba aínda máis os seus caneos produtivos, Carlos Fernández ía de padiola en padiola, as fichaxes de xaneiro decepcionaron ata ao máis optimista e Natxo non atopou a tecla nin para gañar na casa. Contra o Almería faltou amais Expósito e todo o que antes aparentaba solvencia remite agora a un equipo vulgar, en caída libre, sen modelo, sen fútbol e coa sufrida afección como principal activo. Esta vez pareceu faltar ata convicción nese plan de xogar en longo, de saltarse o centro do campo. A única certeza do equipo é agora a inspiración de Dani Giménez. Mal asunto.
Entre aquela fortaleza inicial e o penoso aspecto do Dépor nas últimas semanas, probablemente o seu potencial achéguese máis ao do outono. Pero o proxecto de Tino Fernández parece agora encamiñado cara ao primeiro revés da tempada, perder o tren do ascenso directo, o camiño máis curto cara a Primeira. Outra desilusión máis. E xa van tantas que apenas sorprende.