O futbolista considera que o actual filial é moi distinto ao carácter familiar do equipo do anterior curso
30 nov 2018 . Actualizado á 11:29 h.Uxío (Lugo, 1990) sumouse ao Movember, un movemento que invita a deixarse bigote en novembro. «Aquí somos Carlos Fernández, Pedro, Javi Cobo, Gandoy, Mujaid,...».
-En plena crise do Fabril, é este un síntoma de Fabrilia?
-Fabrilia foi unha cousa de todos. Foi un ano, á parte de moi bo deportivamente, moi cómodo persoalmente dentro do vestiario. Todos vimos que eramos grandes se gañabamos os partidos, daba igual quen xogase. O que non ía convocado alegrábase de que o equipo gañase e de que seguise unha boa dinámica. Quizá o problema que hai este ano é que temos ese espello do que pasou e a ambición de poder repetilo, e iso conxugalo coa ambición da xente que veu nova, que pensa que vén a un gran filial e verse nesta dinámica tan negativa... é un pouco amolado.
-Hai que ser máis Fabrilia?
-Esa etiqueta é algo do pasado. Era un equipo determinado e que non se repite. Hai xogadores fundamentais nese grupo que xa non están aquí. Por exemplo, Pinchi está no Atleti, Galán no Alcorcón, Romay no Pontevedra e eran parte moi importante no vestiario. Este ano o Fabril é un Fabril completamente diferente, con xente moi mozo e con aspiracións moi altas da súa carreira. Son noveis nisto. Posiblemente haxa comportamentos e actitudes moi mellorables por parte da xente mozo, pero todo é emendable e en parte tamén se está para iso nun filial, para ensinar á xente mozo por onde si que hai que ir e por onde non.
-Vostede precisamente quedou con esa misión, entre outras.
-E non me arrepinto. Dígollo moito aos rapaces do vestiario: tal e como está a dinámica se somos capaces de saír, imos crecer moitísimo cada un individualmente, e imos chamar moitísimo a atención. Porque é unha situación amolada e que a ninguén lle gusta vivir. Cada un de nós estivemos en equipos que loitaron por títulos, así que te atopas en situacións que nunca tiveches, e que afrontalas e combatelas van facer moito máis forte.
-Bota de menos que compañeiros que estaban o ano pasado axúdenlle no seu labor?
-Sigo tendo compañeiros que van na mesma liña que eu: Raúl, One ou Álex Cobo deixan de ser sub-23 e están coa ilusión e as pilas cargadas para ser esa referencia. Si que é certo que o ano pasado non viamos o Fabril como o paso previo ao primeiro equipo, ou un club de superior categoría, ou un filial mellor, senón que como un agradecemento estar neste filial e neste club. E ese chip si que cambiou. Esta tempada parece que é o xogador o que lle fai o favor ao Fabril e non ao revés.
-É un cambio grande.
-Non quero sinalar á xente nova, porque hai xente nova con moitísima ilusión e moi traballadora, senón que xa é a mentalidade desde un principio. Está claro que o Fabril ten un equipo de apoio como o Laracha e eses xogadores que están agora mesmo na ponte Laracha-Fabril si valoran vir, e outros que non tiveron esa ponte... pois non valoran onde están e a sorte e o afortunados que son.
-A primeira solución pasou polo despedimento de Tito Ramallo.
-O tema de Tito é delicado, porque non hai un porqué das razóns polas que as cousas ían tan mal con el. É certo que tivo mala sorte en moitos partidos, formouse o persoal moi tarde e o fútbol é así de desgraciado nalgúns momentos. Sergio Pellicer entrou con moitísimas ganas, transmitindo unha actitude moi positiva, que non deixara de facer Tito en ningún momento, pero os cambios de adestrador sempre activa a mentalidade do futbolista. Con Tito estabamos encantados e hai que acatar esa decisión.
-A outra podería pasar por acudir ao mercado para dar altas e baixas.
-Iso xa está máis que falado. Xa nolo aclarou a dirección deportiva no primeiro momento en que viu como ía a dinámica. Non podemos sentirnos máis consentidos e coidados por parte do club. Entendemos perfectamente que digan que isto ten que cambiar, que somos un filial potente, que temos que manter a categoría e que se isto segue así, posiblemente haxa entradas e que quen queira saír ten a porta aberta a condición de que se vexa razoable. Teñen toda a razón do mundo, pero o realmente importante é o traballo diario. E que o que teña que vir no inverno, que vinga, pero con nove ou dez puntos máis.
«Oxalá nós tivésemos a forza mental do primeiro equipo»
O dianteiro pon un exemplo próximo: o primeiro equipo.
-Que gustaríalle trasladar do Deportivo ao filial?
-Oxalá tivésemos a súa forza mental para asimilar a situación e non pensar: «O primeiro equipo! Como me gustaría estar aí!». Senón: “Teño que facer o dobre do que fai ese tío para estar aí”.
-Chega só con cambiar a mentalidade?
-No fútbol actual o traballo é innegociable. Ou es Messi ou Cristiano, que teñen un don, ou sen traballo estás morto, dá igual que sexas moi bo con balón, o traballo diario é imprescindible. E así ves que no primeiro equipo dá gusto ver a organización que levan, o educados que son, o xuntos que van, saen xuntos, estiran todos xuntos, almorzo e comida xuntos, ves un bloque, que o traballou moito o corpo técnico todo o ano, pero ves un bloque novo, pero un bloque, que é fundamental.
-Botan contas de cantos puntos necesitarán para salvarse?
-Agora só pensamos no partido contra o Castela (mañá, 17.00 horas) e sacarlle o máximo rendemento ao equipo cos once que saian e os tres que axuden, que as semanas sexan boas e intensas, que o están sendo. Así que chegará un momento en que isto vai cambiar.