Joaquín Caparrós: «Seguro que os xogadores do Dépor tiñan os ovos branco e azul»

Joaquín Caparrós (Utrera, 1955) regresou á Coruña para participar nunha conferencia organizada polo Comité Galego de Adestradores. Recentemente nomeado director deportivo do Sevilla, non tardou en incorporar a dous exdeportivistas á súa área, Paco Gallardo e Carlos Marchena.

-Que significa o Deportivo na súa carreira?

-Moito, porque despois de cinco anos de xestión nun club totalmente diferente ao Dépor tocoume aquí a etapa de pasar do Súpers a facer unha reconversión en canto a futbolistas, porque había xogadores elixidos, a proba está no que o Dépor conseguiu, pero había que dar un paso ou dous atrás. E iso era difícil polo cambio en xogadores, polo que era no vestiario, polos medios de comunicación, pola afección,... Non é doado explicalo, pero asumino, endureceume e fíxome crecer como adestrador.

-Canto discutiu por aquela semifinal de Copa perdida contra o Sevilla?

-O que pasa é que o Sevilla daquela época non foi campión de Liga por pouco. Si que me doeu que se dubidase, porque che tocan a túa parte profesional e ante todo son unha persoa moi competitiva, funo sempre, e foi o que me fixo chegar a adestrar preto de 500 partidos en Primeira. E cando estou a adestrar e xogando un partido, non coñezo a ninguén.

-Hai quen botou de menos no Dépor un adestrador como Caparrós nos últimos anos.

-Pois a min alégrame, sinceramente, porque aprecio moito ao Dépor e síntome moi deportivista. Foron dous anos, pero vivinos moi intensos e manteño uns lazos de amizade moi grandes con moita xente. E o tempo sempre é agradecido. Eu só podo ser agradecido coa miña pena en Santa Comba e os meus amigos da Coruña.

-Os seus equipos signifícanse por ser intensos.

-Si, competitivos. Hoxe hai moitísima igualdade e a min gústanme os equipos en que o futbolista vive a súa profesión as 24 horas. Un futbolista ten que ser profesional as 24 horas, non só na parte visible, senón tamén na que non se ve. E iso teno que saber transmitir o adestrador: paixón, que lle ilusiona a súa profesión independentemente de refachos bos ou malos. Logo, o fútbol non deixa de ser un xogo, e hai un contrario que xoga igual que ti, coa mesma ilusión, que se adestra e que ten unha afección. Pero ti tes que transmitir ao teu grupo que estás a gozar co que fas.

-Citando o que dixo dos xogadores do Sevilla antes do derbi contra o Betis, aquí non sei de que cor vise os ovos no vestiario do Dépor.

-Seguro que os tiñan branco e azul. (Ri). Os adestradores non só xestionamos un grupo de xogadores, senón tamén os sentimentos dunha afección. E nese momento a do Sevilla estaba un pouco á expectativa polo refacho que traiamos. Estabamos a xogarnos moito, meternos na previa de UEFA, e queriamos transmitir que estabamos moi metidos. Moitas veces as cousas non se pensan, senón que simplemente saen.

-Nestes anos algunha vez houbo posibilidade de volver?

-Non, non tiven ningunha posibilidade, pero faríame ilusión volver algún día ao Dépor. Se dixese outra cousa, mentiría.

-Sen dúbida, o que se botou de menos na Coruña é a estabilidade no banco.

-Si, e ese é un problema importante. Hai que ter un proxecto que non quede en palabras. Porque no fútbol hai dous, que son proxecto e canteira, que quedan moi bonitas en roldas de prensa e presentacións, pero logo hai que profundar, e iso é o que lle faltou ao Dépor: sobre todo ter unha idea clara do que se quere. Agardemos que iso cambie. Deséxolle a Carmelo que manteña unha liña e que o equipo estea o máis pronto posible en Primeira.

-Que opinión ten de Carmelo do Pozo?

-Boa. É un bo coñecedor do fútbol, ten experiencia nesta categoría, e iso é moi bo. Xa estiven falando con el e, por suposto, desexámonos sorte mutua.

 «Se acerta nas persoas, un club como este estará onde ten que estar»

O que foi adestrador do Dépor entre o 2005 e o 2007 defende que a Segunda División precisa de futbolistas competitivos, pero tamén con talento.

-Agora co descenso parece o momento adecuado para aprender dos erros.

-Si, ten que ser. Pero é importante a elección das persoas. Hai que acertar na elección das persoas. Persoas implicadas, preparadas, futbolistas que sintan as cores, que saiban en que club están, que obxectivos se teñen. Se se acerta nas persoas, un club como o Dépor, coa afección que ten, seguro que estará onde ten que estar.

-Ese perfil de futbolista non é contraditorio coa calidade?

-Que vai, que vai. Eu tiven futbolistas de moitísima calidade, aquí mesmo gozamos dun xogador como Juan Carlos Valerón, que era un futbolista cunha implicación, un compromiso, unha dedicación, e, ao mesmo tempo, un dos maiores talentos do noso fútbol. Non está rifado o talento coa implicación, o compromiso, a dedicación, a disciplina. O equilibrio entre estas dúas variables é o que fai futbolistas de club.

-Canto fai falta de talento e canto doutras cualidades en Segunda División?

-Hai que atopar un equilibrio. Quen ten máis talento: un defensa ou un dianteiro? Un defensa cando fai unha cobertura con éxito en décimas de segundo, esa toma de decisión é talentosa. O mesmo que un dianteiro que sabe onde ten que estar e con que superficie ten que xutar. En Segundo requírese xogadores con talento e este non está rifado coa categoría. En Segundo B tamén hai moitos futbolistas de talento. En calquera categoría.

---

---

---