O deportivismo aspira a regresar a Primeira en só unha tempada, como nos dous anteriores descensos nos últimos sete anos
30 abr 2018 . Actualizado á 00:12 h.Pasaban uns minutos das dez e media da noite cando o descenso do Deportivo pasaba a ser matemático. O terceiro duro golpe en apenas sete anos a un centenario club para que o que a Segunda División non resulta un escenario novo.
A diferenza deste descenso en relación aos dous anteriores foi a forma. Case sen opoñer resistencia. Deixándose levar. Como aquel ao que a enfermidade o vai achicando aos poucos e loita por manter a vida. Pero toca volver refacerse como sucedeu tras aqueles dous imprevistos. E as circunstancias ditan que o modelo seguido en ambos os casos para lograr o ascenso xa non serve.
O primeiro, o logrado no exercicio 2011-2012, chegou en forma de fuxida cara adiante. Á falta dun control económico, Lendoiro deixou de pagar haber e por haber para manter en Segundo un persoal de Primeira, con fichas tamén de máxima categoría. Aranzubía, Manuel Pablo, Colotto, Zé Castro, Bruno Gama, Valerón ou Riki formaban parte daquel persoal que, con Oltra no banco, quedou campioa de Segundo. O ano seguinte viviríanse as consecuencias en forma de embargos. O seguinte ascenso foi con control económico, sen axuda do descenso, cun equipo máis humilde e maior sufrimento. Neste terceiro, o deportivismo confía en volver rexurdir de forma rápida.
Décimo terceira perda de categoría en 112 anos de historia branquiazul
A consumada onte supón a décimo terceira perda de categoría do Deportivo ao longo dos seus cento doce anos de historia. Desde que co nacemento da liga quedou encadrado na Segunda División e en 1941 logrou o ascenso a Primeira, o club coruñés sufriu once descensos á categoría de prata e dúas á de bronce daquel momento (Terceira e Segunda B, en cada un dos casos).
Tempadas 44-45 e 46-47
Pouco lle durou a alegría aos seguidores deportivistas nos seus primeiros anos na máxima categoría. Pronto sufriron dous descensos, que acabarían supondo un paso atrás para volver con máis forza, posto que serían previos a un dos maiores logros na historia: o subcampeonato de 1950.
Adeus á primeira idade dourada
Coa Orquestra Canaro vivíronse ningúns dos mellores anos do Deportivo. Nove tempadas consecutivas en Primeira, co único sufrimento de 1953 na que gañou unha dura promoción en Vigo que permitiu manter a categoría. Catro anos despois chegaría un descenso a Segundo e anos de ansiedade.
Equipo ascensor
Entre 1962 e 1973, o Deportivo foi coñecido como o equipo ascensor, produto dos cinco ascensos e outros tantos descensos a Primeira e Segunda División protagonizados pola entidade herculina. Foron anos de continuas alegrías e desilusións, que acabarían en 1973 cunha viaxe ao inferno da categoría de prata, do que tardaría case vinte anos en saír.
A longa noite de pedra
O descenso protagonizado en 1973 suporía o inicio da peor época deportivista. Case vinte anos condenado á Segunda División e con momentos de descensos incluídos á Terceira e Segundo B. Foron anos de desasosego e de perda de identidade dunha afección que empezou a acubillarse baixo os éxitos doutros deportes como o hóckey sobre patíns. O 9 de xuño de 1991 dous goles de Stojadinovic ao Murcia puxeron fin a tan gris etapa e supuñan o punto de partida dunha nova época gloriosa para unha entidade que non imaxinaba naquel momento os anos de gloria que estaban por chegar. Desde o 2011, sucédense tres descensos nun breve espazo de tempo.