«Quizá outro se mida a dous rivais e pensará que non pode pasar, eu pensarei en atopar o camiño», explica
11 may 2017 . Actualizado á 05:00 h.Foi o xogador distinto do duelo co Espanyol e confía en manter o nivel nas dúas citas por vir. E despois, «oxalá» quedarse no Dépor para demostrar o que vale. El sostén que moito, durante a entrevista concedida tras rectificar o club a súa decisión inicial de non permitilas esta semana. Poucos/Pouos teñen tanta fe en si mesmo como Onda (Zwedru, Liberia, 1992), o mediano dos John.
-Primeira oportunidade no once. Como se sentiu?
-Estiven ben, supoño. Pero nin gañamos, nin sequera puidemos sacar un empate, que foi o que penso que merecemos. Aínda que o fútbol non funciona así: no fútbol primeiro marcas e logo merécesche a vitoria. Agora só nos quedan dous partidos, así que teremos que facelo mellor.
-Que díxolle o míster?
-Que vai dicir. Agora xa non se trata de individualidades, senón de equipo. A situación na que estamos non se resolve con individualidades. Que pódeme dicir o adestrador? «Onda, xogaches ben»? O equipo perdeu e seguimos en perigo, que pode importar o resto? Se está contento con como o fixen diramo o domingo cando elixa aos que saian ao campo. Se estou no once será que non o fixen mal. Espero que si, pero o importante seguirán sendo os puntos.
-Como está o vestiario?
-Despois do partido estabamos realmente amolados, pero ao mesmo tempo creo que nos gustou o que fixemos na segunda parte. Demostrámonos a nós mesmos que podiamos. Agora o reto está en facer dunha vez 90 minutos a ese nivel.
-Demostraron que podían, e con todo seguen sen poder.
-En fútbol pode pasar de todo, pero neste vestiario cremos en nós. O outro día volveu faltar algo de sorte na segunda parte contra un equipo que non pasou máis de dúas veces do centro do campo. En Vilarreal enfrontarémonos dous equipos con necesidade de puntos e temos referentes próximos, como os partidos do Barça e o Atlético, para crer nas nosas posibilidades. E logo quedaranos o partido contra As Palmas na casa. Salvarémonos nós. Que o Sporting e o Leganés fagan o que queiran.
-Se non se pecha en Vilarreal, tras tantas oportunidades, a presión será enorme na última xornada.
-Claro que será moitísima presión. E se ese día estamos nesa situación necesitaremos afrontalo con xogadores que dean un paso á fronte, que crean en si mesmos ata que o árbitro pite o final do partido. Se non tes confianza, se non crees en ti, non pintas nada nun equipo grande.
-O pasado domingo deu bastantes mostras desa confianza. Intentouno varias veces ata a acción do gol.
-Tomar sempre o camiño doado non te leva a ser futbolista profesional. Elixir o pase máis sinxelo unha e outra vez non axuda ao equipo. Estarás sempre correcto, a un nivel decente, quizá, pero non serás capaz de marcar ningunha diferenza. Xabi Alonso, por exemplo, non consegue superar liñas cos seus pases buscando sempre a opción menos arriscada. Queres ser o mellor? Arrisca. Se eu perdo dous balóns, pido o terceiro. E se ese tamén o perdo, pido outro e outro. Algúns xogadores perden dous balóns, séntense observados ou criticados, e xa non queren máis a pelota. E se a terceira ía ser a boa? E se ían facer a xogada de gol? Neste xogo necesitas superar rivais e non intentalo non é a forma de conseguilo. Eu crecín con iso na miña cabeza. Non é só por min. Eu non quero que o meu equipo se esconda. Se teño a pelota nunca me vou a expor retroceder con ela. A meta está na portería contraria. Son un atacante e a miña misión é axudar a que o equipo ataque. E se intentándoo perdo varias veces a pelota, o meu único camiño será intentalo outra vez. A miña única motivación será enfrontar aos rivais e pensar «por aí vou pasar».
-De feito, no gol non busca apoio ata que mete o centro. Supera a tres rivais no slálom.
-Iso é o que está en min. Quizá outro xogador mídase a dous rivais e pense que non pode pasar a través deles. Eu só pensarei en atopar un camiño para facelo. Pensarei en que superalos é o que necesitamos e é o que debo intentar. Ás veces será máis adecuado facelo a través dun pase, pero se non é así, fareino pola miña conta.
-Pero se todo chega ao límite ante As Palmas, será inevitable que se encolla o pé. O medo a un erro fatal é ata lóxico.
-Cada xogador ten unha visión do xogo. Unha visión que lle converte nun tipo de futbolista; que determina en que posición se sitúa ou como inflúe no equipo. Ás veces esa visión do xogo faiche cometer erros, e nese caso a diferenza estará en como reaccionas ante eses erros; se te atreves a perseverar. Por que Guilherme é un xogador fantástico? Porque asume riscos; riscos que benefician ao equipo. E o máis importante: tómaos con confianza. Porque o que toma riscos por obrigación, sen confiar en se mesmo, acaba facéndoo mal e causa un problema. E aí está a diferenza. A diferenza está en... [Pénsallo, sorrí, e leva a man á entrepierna]. Un exemplo do último partido: Arribas cometeu un erro, pero o importante foi a súa reacción. Que fixo? Intentar reparalo. Con confianza. Sen medo. Nesta profesión non podes ter medo. A reacción tras un erro diferencia a un xogador doutros.
«Entrar ao partido é moi distinto a estar no partido, e iso custa velo»
O extremo apunta a repetir como titular o vindeiro domingo.
-Ante o Espanyol a súa banda, a esquerda, gañou protagonismo. Quizá empezo a notarse a sobrecarga de partidos de Juanfran na dereita, que coincide coa lesión de Luisinho Incide moito no seu xogo quen ocupe o lateral do seu costado?
-A Juanfran non lle está pasando factura a sobrecarga de partidos. O que eu creo que lle dificulta algo máis o seu traballo é a necesidade de adaptarse cada vez a un compañeiro distinto. Cantos pasaron polo posto de extremo dereito? Moitos. E cada un ten o seu xeito de xogar, que inflúe no lateral. Adaptarse unha e outra vez é moi difícil. A min, co lateral esquerdo o cambio non me penaliza tanto. Que xogue un ou outro pode influír na proposta global, pero non no meu xogo directamente porque os dous saben cales son as miñas características, que me gusta encarar e buscar o un contra un, e os dous facilítanmo.
-Estivo moi activo e deu o gol, pero non lle alcanzou para completar o partido. Pediu o cambio?
-Si. Estaba moi canso. No minuto 70 díxenlle ao adestrador que non podía máis. Estaba teso.
-Mellorou moito o seu rendemento respecto a anteriores encontros.
-É que entrar ao partido é moi distinto a estar no partido e iso ao público cústalle velo; o difícil que é saír desde o banco. Esperan que cambies as cousas enseguida, que deixes pegada en moi pouco/pouo tempo. Iso é realmente complicado.
-Tivo que esperar doce xornadas para a súa primeira titularidade. Non lle resultou frustrante? Falou co adestrador sobre iso?
-Por suposto que me resultou frustrante, pero con como nos foron as cousas que pedrés eu indo ao adestrador para dicir que creo que merezo xogar de inicio. A falarlle do meu problema cando o equipo ten un problema.
-O domingo volveu escorregarse. E xa van varias veces.
-Nos primeiros tres partidos fun ao chan, pero creo que iso está solucionado cun cambio de botas. O desta última vez ten unha explicación: no minuto cinco, un xogador saltou ao meu lado, rozou a miña bota coa súa e rompeume os cordóns. Xoguei bastante tempo cunha bota ben e a outra desatada. Non me volverei a escorregar. Espero.