O Dépor precisa da mellor versión dos seus futbolistas para a vitoria decisiva pola permanencia
04 may 2016 . Actualizado á 11:21 h.Hai partidos de lousa e partidos de decisión, intensidade e iniciativa. O que o Deportivo afrontará o domingo (17.00 horas, dixitais) en Vilarreal parece destes últimos. A transcendencia do choque, que porá en xogo tres puntos vitais para a permanencia, invita a chamar a capítulo a aqueles que se queiran chamar futbolistas de verdade. Quizá ningún dos que visten de branco e azul lembren a relevancia que lles acompañaba hai pouco menos dun ano, cando aquel día embocaban o túnel do Camp Nou. Esta vez, no medio dun ambiente enrarecido pola miserable segunda volta e as dúbidas ao redor do adestrador, chega a hora dos futbolistas.
Reto
Unha saída en tromba fronte a un rival firme
O deportivismo confía en que desde o primeiro minuto o equipo dos seus amores demostre que xoga moito máis que o Vilarreal. Afronta así a necesidade de sobreporse aos seus habituais malos comezos de partido. Presenta a peor porcentaxe de goles marcados nos primeiros quince minutos (un 7%, só 3 dos 43 que leva). O desafío exponse maiúsculo para os coruñeses, pois o seu próximo rival é o terceiro que menos encaixa nese tramo inicial (o 9,6%, 3 dos 31 que recibiu).
Portería
O desafío de Manu: gañar en Primeira División
Desde que fichou polo Deportivo no 2007, o meta disputou dezaseis partidos de Primeira, nove na súa primeira etapa e os sete últimos baixo a portería do equipo adestrado por Víctor. Pero non gañou ningún. Pola súa transcendencia, xogará o partido máis importante da súa carreira. A piques de cumprir os 30 anos (soprará as velas ao día seguinte deste choque), tamén desexa resolver as dezanove xornadas (todo o 2016) que o Dépor leva encaixando de forma consecutiva, unha marca no club.
Experiencia
Os complicados recambios de Navarro e Borges
Apoios de Víctor no vestiario e futbolistas bregados en mil batallas, as baixas por sanción do lateral e do mediocentro non se revelan como unhas calquera. A ausencia de Navarro, tras recibir o domingo a quinta amarela, abre un oco no once polo que o adestrador foi rotando a Luisinho, Jonás, Manuel Pablo, Róber e ultimamente a Juanfran. A expulsión de Borges fronte ao Xetafe parece chamar a filas de novo a Bergantiños, desaparecido das aliñacións no último mes e medio, salvo para xogar os noventa minutos no 0-8.
Mando
A falta de frescura no centro do campo
A baixa de Borges e o cansazo acumulado de Mosquera, o terceiro xogador de campo con máis minutos da liga (só Rubén Castro e o espanyolista Álvaro supéranlle nesta particular clasificación), obriga a un plus de esforzo nunha demarcación fundamental para o xogo. As axudas desde as bandas de Fayçal e Cartabia, así como un maior apoio desde a mediapunta de Luis Alberto revélanse vitais para que o Dépor marque o ritmo que máis lle conveña durante os partidos.
Gol
Un plan B cando o gol de Lucas non chega
O pichichi deportivista, autor de dezaseis tantos, disputou de principio a fin as seis últimas xornadas, nas que marcou un gol (ás Palmas) e deu unha asistencia (a Riera contra o Sevilla), pero desde entón o seu carácter decisivo minguou. Ninguén toma a vez dun xogador imprescindible e fiable. É o único dos mellores goleadores españois (Aduriz, Borja Bastón, Rubén Castro e Aspas) que non se perdeu un só mes sen marcar. Queda por ver que pasará en maio, pero tamén hai tempo para que outros, como Luis Alberto e Cartabia, ou Riera, Cani e Jonathan, case inéditos ata o de agora, dean un paso á fronte.
Extremos
Incrementar a achega desde as bandas
O fútbol do Dépor desiste da entrada por banda e o centro sinxelamente porque os seus dianteiros habituais (Lucas e Luis Alberto) non son especialistas neste tipo de accións. Precisan espazos e profundidade. Así, Víctor sitúa con máis regularidade nos extremos a mediapuntas (como Cartabia, Cani ou Fayçal) capaces de asociarse e filtrar pases que a especialistas. Con todo, esta condición non lles pode privar de apoiar nas tarefas defensivas ao seu lateral ao longo dos noventa minutos.
Banco
Os suplentes como fonte real de solucións
É a hora de que tamén acheguen os xogadores que salten ao campo desde o banco. Só Riera marcou no Pizjuán como suplente nunha estatística vergoñosa para persoal e técnico, que ata o de agora apenas foron capaces de achegar remedio ningún co partido en xogo.