Foi soamente durante un Teresa Herrera, pero durante dous partidos o Deportivo aliñou no mesmo once a dous brasileiros que estaban destinados a facer historia no club branquiazul; Djalminha e Rivaldo
24 abr 2018 . Actualizado ás 13:14 h.Os ollos inxectados en sangue, un discurso pasional con tinguiduras nostálxicas directo á fibra emocional dos seus novos compañeiros. As imaxes do veteranísimo Zé Roberto arengando ao seu equipo, o Palmeiras, no vestiario, antes dun partido do campionato brasileiro deron a volta ao mundo, pola forma e polo transfondo dun discurso que apelaba á grandeza dun equipo que acolleu a algúns dos mellores futbolistas da historia do fútbol brasileiro, unha arenga cun berro de guerra por amais de todo «O Palmeiras é grande».
O Verdãou conta cun extenso palmarés, pero a historia do conxunto da cidade de Sao Paulo ten o seu punto álxido en 1996, cando baixo o patrocinio e poderoso sustento económico de Parmalat, reuniu a unha nómina de xogadores impresionantes, que no curso 1995-1996, non soamente conquistaron o Campionato Paulista cunha insultante superioridade, senón que namoraron a toda América cunha tempada histórica na que acumularon 102 goles e onde soamente perderon un partido en todo o campionato ligueiro.
Un Palmeiras practicamente invulnerable que contaba con xogadores estratosféricos que, anos despois, farían carreira en Europa; Cafú, Roque Junior, Amaral, Flavio Conceiçao, Zinho, Müller ou dúas iconas do fútbol mundial que deixaron unha pegada eterna en Riazor, un binomio destinado a convivir e entenderse dentro do campo como uña e carne; Djalminha e Rivaldo.
Os dous astros lideraron a aquel Palmeiras de ilusión, formando un triángulo máxico con Luizáo, aquel dianteiro que tamén fichou polo Deportivo. Djalminha foi autor de 15 goles e Rivaldo 18, nun equipo que acabou con 83 puntos de 90 posibles e que avantaxou ao segundo clasificado en vinte e oito puntos.
Entón, como agora, Sudamérica empezaba a ser o caladoiro dos clubs punteiros de Europa, o Dépor non o era, pero a súa intención era empezar a selo. Para iso, Augusto César Lendoiro, como fixera en 1992 con Bebeto e Mauro Silva, volveu acudir ao mercado brasileiro en 1996 para traerse do Palmeiras a Rivaldo, tras un histórico desembolso de seis millóns de euros.
Aquel Palmeiras histórico se desintegró, moitas das súas figuras emigraron, como fixo Rivaldo, ao vello continente e moitos deles brillaron. O propio Rivaldo lideraría desde o primeiro día a un Deportivo que realizou unha magnífica tempada na 96-97, na que finalizaría terceiro en liga por detras de Real Madrid e Barcelona con 77 puntos. Rivaldo consagrábase en Europa, anotando 21 goles en liga no seu primeiro ano en Europa.
Pero non era suficiente, o Dépor quería dar un paso máis e loitar polo título de liga era o obxectivo. A pesar dalgúns intentos errados como Renaldo, Lendoiro volveu recorrer á fórmula que máis réditos lle deu, confiar na maxia do fútbol brasileiro. Foi entón cando volveu dirixir as súas miras cara ao Palmeiras e tróuxose a Djalma Feitosa Días Djalminha, por un montante total de nove millóns de euros. Ademais tamén gastou preto de 5 millóns de euros para traerse ao dianteiro centro daquel histórico Palmeiras, Luizao. Desembolso xigantesco, pero aposta forte e contundente por un ataque que se converteu en historia viva do fútbol brasileiro. De Sao Paulo á Coruña, do Palmeiras ao Deportivo, do estadio Palestra Itália a Riazor. Á afección herculina iluminábanselle os ollos, pero facía falta unha mostra, unha proba de realidade, pasar da idealización mental a unha solidez palpable que alimentase esas fantasías para que deixasen de ser iso, fantasías. E chegou, foi no Teresa Herrera de 1997.
Aquel mes de agosto de fai dezaoito anos, o Deportivo dirixido por Carlos Alberto Silva enfrontouse en semifinais do torneo ao Vasco de Gama, liderados polo animal Edmundo, un dianteiro espectacular, ao que o propio Zé Roberto sinalaba como un dos símbolos do Palmeiras da década dos noventa. Aquela noite Riazor presenciou por primeira vez a un Deportivo de ilusión que aliñou no once a un mediocampo formado por Mauro Silva, Donato e Manjarín e o triángulo do mellor Palmeiras da historia arriba, con Rivaldo, Djalminha e Luizao.
A conexión entre Rivaldo e Djalminha foi total desde o primeiro minuto, entendíanse, coñecíanse e falábanse coa mirada. Cun Rivaldo algo escorado á esquerda e Djalminha na mediapunta o Dépor esnaquizou ao Vasco de Gama 4-0, cun dobrete de Rivaldo e o primeiro tanto de Luizao coa camiseta branquiazul. Na súa estrea en casa, Djalminha xa deixou varios detalles de xenio que fixo levantar ao público dos seus asentos e que non facían senón alimentar a unha afección entregada ao ilusionante proxecto que se botaba en A Coruña.
Dous días despois xogouse a final do torneo, o rival sería o PSV, un dos grandes de Europa por aquel entón. O Dépor avasalló ao conxunto holandés cun xogo vistoso e espectacular que disparaba as expectativas a falta de poucas semanas para o comezo da liga. A conexión brasileira Djalminha-Rivaldo marabillaba e demostraba ser insultantemente superior aos rivais, aderezados de detalles técnicos deliciosos que eran acirrados pola parroquia herculina no que era unha auténtica exhibición. Un espectáculo en todo o seu concepto. Dous goles de Luizao puxeron o encontro en bandexa, aínda que nos últimos minutos os deportivistas pagaron caro a súa relaxación e o PSV acabaría empatando. O encontro iría a penaltis, onde o Dépor se alzaría co seu trofeo.
O resultado acabou sendo insignificante, porque a ilusión xa se instalou na afección, a sensación de poder facer algo grande era xa unha realidade, o viran sobre o campo. Un equipo liderado por dous magos do balón, dous futbolistas en maiúsculas como poucos viran ata entón. Dúas estrelas que ofrecían ao Deportivo a opción de soñar con calquera cousa esa tempada, con poder converterse nun Palmeiras á europea, un conxunto con vimbias e talento para poder loitar cos máis grandes.
O diñeiro crebou a ilusión
Pero entón se entrometió un grande, o diñeiro e a vontade dun xogador de cambiar de aires. O FC Barcelona presidido entón por Josep Lluis Núñez, pagaba o último día de mercado os 24 millóns de euros -4.000 millóns de pesetas- nos que estaba cifrada a cláusula de rescisión de Rivaldo, que se marchou atraído por unha monumental oferta económica e pola maior proxección mundial que lle ofrecía xogar nun club como o Barcelona. Toda unha puñalada ao corazón do deportivismo, que xamais esqueceu nin perdoou o xeito nin as formas nas que Rivaldo abandonou o club nin a actuación do Barcelona, pagando a cláusula o último día de mercado, deixando sen posibilidade de manobra ao conxunto deportivista.
As ilusións e tremendas esperanzas da afección tornábanse nunha mestura de frustración e desasosego. A gran estrela do equipo deixaba o club de xeito inesperado, sen tempo para asumilo nin querer comprendelo. rompía tamén unha conexión máxica con Djalminha que prometía ser histórica e dar grandes tardes de gloria a Riazor. Pero non puido ser. Aquel Teresa Herrera quedará como un exemplo do que podía ter sido aquel Deportivo, un xigante en cernes liderado por dous mestres que co paso dos anos demostraron toda a calidade que xa entón albiscaba o público de Riazor.
Djalminha converteuse no gran faro do Deportivo campión de liga, un xogador irrepetible, dos mellores da historia do club, xogou oito tempadas na Coruña e deixou innumerables detalles de calidade, goles e asistencias inesquecibles. E sobre todo, deixou o máis prezado no fútbol, títulos. O seu nome está bañado xa en letras de ouro do club.
Rivaldo, pola súa banda, elixiu facer historia en Barcelona, pero topouse cun club azulgrana que vivía unha etapa moi convulsa. A pesar diso tamén foi campión de liga en dúas ocasións, e mesmo no ano 1999 recibiu o Balón de Ouro que o catalogaba como o mellor futbolista do planeta.
Dúas lendas que acrecentaron e alimentaron a historia dun Palmeiras eterno, un Palmeiras que Zé Roberto quixo lembrar aos seus compañeiros hai apenas uns meses. Non é o recordo do seu fútbol, son os valores, a paixón e o amor polo fútbol que desprendían xogadores como Djalminha e Rivaldo. Dous xogadores de estilo puramente brasileiros, dotados dunha técnica prodixiosa, que entendían a vida e o fútbol como un modo de espectáculo, alegría e diversión.
Riazor estaba destinado a gozar dese espectáculo durante polo menos unha tempada. Aínda que finalmente a alegría e diversión foi moito máis efémera, a historia e o recordo de ter podido gozar de dous xenios deste deporte axudou a que o prestixio e a grandeza do Deportivo dese a volta ao mundo. Djalminha e Rivaldo, Rivaldo e Djalminha tamén estaban na cabeza de Zé Roberto nesa arenga, do mesmo xeito que estarán sempre no recordo de todos os afeccionados deportivistas e dos verdadeiros amantes de o fútbol.