O 12 de marzo de 2002 o Deportivo logrou unha das vitorias máis prestixiosas da súa historia derrotando ao Arsenal no seu estadio 0-2 cunha exhibición de fútbol que asombrou a toda Europa.
12 mares 2018 . Actualizado ás 16:45 h.Moitos o sinalan como a obra cume do Deportivo en Europa, o encontro máis completo en liñas xerais da etapa de Javier Irureta na Coruña, o momento máis invulnerable dun Dépor que deixou pampo ao continente cunha auténtica exhibición no xa extinto estadio de Highbury.
Era o 12 de marzo de 2002, simplemente pasaran sete días desde a histórica xesta do Centenariazo, pero ese equipo seguía en estado de graza, o momento de forma física e técnica rozaba a excelencia dun conxunto coral e armónico no que todas as pezas afinaban á perfección.
Unha perfección que levou por diante a todo un Arsenal, que se viu arrasado e superado por un Deportivo que dominou de principio a fin un encontro histórico que finalizou cun memorable 0-2, con goles de Valerón e Naybet.
Non foi soamente o triunfo, foi o modo de conseguilo. A flagrante superioridade mostrada polo Deportivo, que empequeneceu a un Arsenal lendario ata facelo parecer un equipo mediocre. Nese equipo gunner estaban lendas como Seaman, Sol Campbell,Vieira, Pires, Bergkamp ou Henry. Estrelas mundiais incapaces de dominar a un Deportivo que entón xogaba de memoria, cun once moi asentado que se atopaba entón no mellor momento da tempada: Molina; Scaloni, César, Naybet, Romero ; Sergio, Mauro Silva; Víctor, Valerón, Fran; Diego Tristán.
Desde o primeiro minuto o Dépor apropiouse do partido, o Arsenal corría, contragolpeaba e tamén tiña as súas ocasións, pero o dominio e superioridade deportivistas era total. El primeiro gol chegou á media hora cunha fantástica xogada fiada en banda esquerda entre Fran e Romero . O lateral incorporouse ata liña de fondo tras un pase en profundidade do canteirán e deu o pase da morte para un Valerón que definiu con clase e sangue frío dentro da área para levar ao marcador a superioridade que se plasmaba sobre o céspede.
Apenas dez minutos despois chegaba o segundo, o gol de Naybet, tras unha xogada longa, moi elaborada, na que o Deportivo moveu o balón de lado a lado na área do Arsenal, mentres o equipo de Arsene Wenger non podía facer outra cousa que perseguir sombras. Triangulaciones, paredes, elaboración precisa e preciosista; Valerón, Naybet, Fran, de novo Valerón e finalmente Naybet con ese disparo coa destra que tocou en Stepanovs para despistar a Seaman e marcar o segundo ante a estupefacción dun estadio de Highbury atónitó ante a incapacidade dos seus de capear o vendaval branquiazul.
Na segunda parte el Dépor mantivo o partido baixo control en case todo momento, e cando non o facía aí estaba Molina, convertido nun anxo da garda. Por aquel entón tamén nun estado de forma pletórico, o gardameta volvía aparecer cando máis o necesitaba o seu equipo e chegou a deterlle un penalti a Thierry Henry, engrandeciendo un pouco máis a magnitude daquela xesta.
Aquel triunfo serviu para clasificarse matematicamente para os cuartos de final, pero especialmente serviu para gozar de talvez o momento cume do Deportivo de Irureta, un equipo coral e que funcionaba como un compás. Un compás que mostrou en Highbury a toda Europa a obra magna dun equipo de ilusión cuxo límite parecía o ceo, aínda que finalmente foron os «diaños» de Manchester os que acabarían esa tempada coas ilusións de gloria. Unhas ilusións que dispararon un orgullo eterno por aquela inesquecible xesta en Highbury na que o Dépor venceu como o que era entón, un grande de Europa.