Difícil vaino ter o Deportivo para sumar mañá os 3 puntos fronte ao Sevilla, equipo cuxa presencia en Riazor nunca resultou cómoda, nin tampouco no desaparecido campo, de onde parte o primeiro recordo que teño do equipo andaluz. Precisamente na tempada 51-52, defendendo os coruñeses a portería de Marathon, Waldo Botana sufriu fractura dunha perna. Aquel partido gañárono os sevillistas (0-3) con Oso Díaz no banco coruñés. Non pensaba remontarme tan atrás para dicir cando vira xogar a primeira vez ao Sevilla. Foi o 16 de decembro de 1941 (tempada do primeiro ascenso coruñés). Falemos, pois do Sevilla. Hilario Marrero -excepcional xogador e estupendo estratego como técnico- adestraba a aquel Deportivo que saía como vítima e rematou gañando por 2-1, tras unha defensa heroica por parte dos coruñeses quen se defendían dos ataques sevillistas en ondas sobre a área coruñesa, sempre capitaneados por Campanal, flamante internacional. O 2-1 mantívose ata o final, mercé á seria marcaxe de Tamargo sobre o mencionado Campanal que naquela época presumía de marcar goles en case todos os campos, menos en Riazor, onde Acuña (tal e como era era habitual nel)/nel) resultou unha parede difícil de perforar.
Anos máis tarde, nun desprazamento ás Palmas, tiven ocasión de charlar con Marrero, lembrando aquel sufrido partido co meritorio triunfo coruñés. Hilario repetiumo: «Un equipo que non saiba defender, é carne de canón». E para os lectores máis curiosos, aí vai a aliñación do Deportivo naquela tempada: Acuña; Pedrito, Víctor; Muntané, Bienzobas, Reboredo; Cuca, Guimerans, Elícegui, Caballero e Verdín.