Nin o Dépor ofrece a súa mellor versión nin dispón das ferramentas adecuadas
22 dic 2014 . Actualizado á 09:36 h.O Dépor sostívose en pé pola achega de Fabricio e Sidnei, os únicos que reuniron as dúas condicións dun futbolista de elite: unha actitude capaz de xogar cada minuto coma se fose o último e, ao mesmo tempo, demostrar a aptitude ou a competencia necesarias para levar ao club á permanencia. Outra cousa é a validez das ferramentas (táctica e automatismos) que o técnico pon nas súas mans.
Aliñación
Demasiados futbolistas fose de posición
A procura dun rendemento ofensivo propio dun equipo de Primeira vólvese desesperada. Nin sequera valeu o camiño trazado contra o Elxe: de mediocampo cara adiante xogaron os mesmos do pasado luns, pero só Toché repetiu na súa posición. Cavaleiro, que é dianteiro ou mediapunta, xogou a maioría dos minutos pola dereita; José Rodríguez, que é mediocentro, na mediapunta; e Fariña, mediapunta, como interior zurdo.
Rendemento
E outros xogadores moi lonxe da súa mellor versión
Por segundo partido consecutivo, Fariña, recentemente recuperado dunha lesión, apenas durou unha hora sobre o campo. Canella recuperou a titularidade tras dous partidos nos que nin sequera entraba na lista. Non figuraba entre os once elixidos desde Córdoba, a primeiros de novembro. José Rodríguez tampouco pareceu fino, especialmente tras o descanso, cando perdeu o escaso protagonismo da primeira parte. Ao seu lado, Juan Domínguez, por fin na súa posición natural e ao lado de Álex Bergantiños, o acompañante que mellor lle coñece, pasou no bico dos pés polo céspede.
Eixo
A intrascendencia de Juan Domínguez
Quince xornadas despois Juan Domínguez volveu xogar como organizador do Dépor, pero defraudou, especialmente de inicio, pois apenas tivo o balón. Sosteñen as estatísticas que o canteirán, quen conclúe contrato o próximo 30 de xuño, foi o futbolista branquiazul con máis dominio, aínda que Fariña e Bergantiños superáronlle en porcentaxe de pases seguros. O problema é que as súas aparicións chegaron en zonas pouco decisivas do campo. Alérxico á área, tampouco achegou chegada nin polos seus propios remates (que non tivo) nin polas súas asistencias (unicamente deulle o pase a Cavaleiro que acabou cun chute alto no final da primeira parte).
Ataque
Sen solucións ao pobre balance ofensivo
O primeiro disparo do Dépor chegou xusto antes do descanso. E o primeiro saque de esquina, no minuto 65. O equipo coruñés respondeu á súa condición de equipo que menos disparos intenta (131, incluídos os bloqueados) da categoría. Contra o Submarino Amarelo tratou de colgar centros á área, especialmente desde as cabalgadas de Juanfran para que Toché ou José Rodríguez rematásenos, pero o dianteiro apenas gozou de compaña na área, salvo no arranque da segunda parte, cando Fariña actuou de mediapunta e Cavaleiro botouse á esquerda. Toché foi substituído sen rematar a portería. Ata o de agora o Dépor só marcou de cabeza un dos seus trece goles.
Táctica
A liña defensiva, outra vez de catro e moi atrasada
O Dépor apenas puido practicar a presión sobre a parella de centrais do Vilarreal, quizá a liña máis frouxa de que dispón, pois nin o mozo brasileiro Gabriel nin Víctor Ruiz, cedido polo Valencia no verán, fixeron esquecer ao arxentino Musacchio, lesionado. Con Lopo e Sidnei moi atrasados, os esforzos de Toché e de José Rodríguez por apertar ao rival caían en saco roto, pois superada esa primeira barreira, ao Vilarreal só lle quedaba correr en busca de Bergantiños e os centrais, xusto o xogo que máis lle conviña. O equipo local, tal e como se podía prever, si que presionou con intención aos centrocampistas do Dépor para montar perigosos contragolpes e lanzar a Cheryshev e Vietto. Así xurdiu o primeiro e o terceiro gol.
Valiosos
Os armadores do xogo: un medio, un lateral e un punta
Os deportivistas que máis tiveron o balón foron Domínguez, Juanfran e Cavaleiro, mentres no Vilarreal, os seus mediocentros (Bruno e Trigueros), así como o central Víctor Ruiz, autor da asistencia a Vietto no segundo gol, manexaron o xogo. No caso coruñés dá idea da escasa achega doutros centrocampistas chamados a marcar o ritmo, como Bergantiños, José Rodríguez ou Fariña, mentres tamén subliña a importancia das aparicións pola dereita de Juanfran ou o despregamento de Cavaleiro (o único deportivista onda Postiga que acabou con máis dun chute, pois chegou aos tres), capaz de abarcar moitísimo campo.