Berizzo comprobou a solvencia dos seus titulares e Víctor optou polas rotacións
14 ago 2014 . Actualizado á 10:21 h.Presión adiantada e carreira continua dos meritorios do Dépor fronte ao acougo nun once celeste con moita pinta de repetirse no inicio ligueiro. A dispar transcendencia que os técnicos deron ao choque marcou definitivamente o desenvolvemento do mesmo.
Portería
Debate baixo paus. Cando Yoel puxo rumbo a Valencia, na portería do Celta abriuse un pequeno debate. Na do Dépor parecía non existir ningún. O partido de onte liquidou a discusión dos celestes e avivou unha entre os branquiazuis.
Sergio Álvarez parece converterse na primeira opción de Berizzo baixo paus. No derbi estivo impecable nas poucas ocasións nas que o conxunto vigués permitiu chegar con perigo ao rival. Andou fino ademais nos desprazamentos en longo para iniciar xogada.
A meta coruñesa repartíronlla Fabricio e Lux. Máis aló de que o canario fose o único que logrou permanecer imbatido (pouco puido facer o arxentino nos goles), o certo é que segue póndolle difícil ao míster unha decisión que se supuña tomada. Coa defensa adiantada, Fabricio demostrou moita velocidade á hora de abandonar a portería. Ademais, respondeu con reflexos aos remates dos vigueses. Lux, pola súa banda, transmite seguridade e manda. Os seus berros escoitaron varias veces para ordenar a liña de fóra de xogo.
Defensa
Un Dépor de circunstancias. A parella de centrais do Deportivo foi, unha vez máis, de circunstancias. Insua foi o único dos catro que pasaron por ela que ten pinta de ir ser titular ao longo da tempada. O de Arzúa rendeu a bo nivel e ata se atreveu varias veces para saír desde atrás coa bóla xogada. Bergantiños aínda non está feito á posición, a pesar de os minutos que xogou nela o pasado curso. E Lopo volveu demostrar que sofre situado tan arriba, aínda que unha vez máis ofreceu xerarquía comandando a liña. Un labor, a de levar a voz cantante, na que a Insua fáltalle moito por aprender.
Nos laterais, Seoane apenas tivo traballo, porque o mellor Nolito viuse na segunda parte, cando o ourensán estaba desprazado á esquerda. Con todo, non se incorporou tanto ao ataque como acostuma. Unha falta de vocación ofensiva que tamén acusou Canella. Esta inusual ausencia de alegría ofensiva deixou sen respaldo aos extremos.
Máis frecuente foi ver a Planas e a Jonny en campo rival, aínda que isto facilitase en ocasións que os xogadores de ataque branquiazuis gañasen as costas. Moito menos movemento houbo no centro da defensa celeste. Fontás e Cabral viviron bastante tranquilos.
Centro do campo
Sobriedade celeste, empeño branquiazul. Víctor Fernández pediu aos seus que se baleirasen para tapar as liñas de pase do Celta, ao abrigo da multitude de cambios dispoñibles. Isto traduciuse en frecuentes problemas para o conxunto celeste na tarefa de levar a bóla a campo contrario. Borja e Álex López perderon algún balón perigoso, mentres que Krohn Dehli estivo moito máis acertado á hora de trasladar a bóla. Sen a pelota, os centrocampistas dispostos por Berizzo estiveron moi solidario e conseguiron atascar a liña de creación branquiazul.
Unha medular de circunstancias, a dos coruñeses, que axuntou primeiro a Wilk e a Juan Carlos. O canteirán estivo fino á hora de salvar contrarios e quixo converterse en protagonista, sabedor de que ten que convencer o míster. Na segunda parte, José Rodríguez volveu deixar bos detalles tanto na brega como no pase, mentres que no debe de Juan Domínguez quedou anotado o erro que custou o primeiro gol.
Dianteira
Traballo de Borja e Toché, gol de Larrivey. A presión adiantada que ordenou Víctor Fernández levou a Toché a baleirarse en labores defensivos. Un traballo inmenso que prorrogou cando o seu equipo tivo o balón. Apenas gozou de ocasións, porque a pelota pasou máis tempo en campo blanquizul, pero moveuse sen cesar para servir de apoio á saída de balón e limpar de defensas rivais a frontal, intentando que a segunda liña aproveitase os espazos. A tarefa de desgaste e caídas a banda proseguiu con Borja.
O problema do Dépor estivo no traslado da pelota cara a zonas de perigo. Fariña foi o único que ofreceu garantías na tarefa. Cada vez que entrou en contacto coa bóla, logrou desequilibrar e os seus marcadores víronse obrigados a frearlle reiteradamente en falta. Cuenca tamén quixo participar, pero apenas logrou facelo. Notóuselle moito a falta de rodaxe, aínda que arriscou sempre intentando desequilibrar. O mesmo problema que padeceu Cavaleiro. Arizmendi pasou desapercibido.
No Celta, o perigo púxoo Nolito. Unha cruz sobre todo para Laure na segunda metade. Non só marcou e xerou a acción que acabou no último gol, senón que pediu a pelota e demostrou estar nun estado de forma sensacional. Orellana, con todo, foise apagando co paso dos minutos. Destacou na primeira parte e desapareceu na segundo.
Larrivey moveuse moito menos en horizontal que os arietes do conxunto coruñés, pero si baixou a descargar balóns longos, impóndose case sempre aos seus marcadores, e apareceu oportuno cando foi necesario para pechar o marcador.