O Dépor soubo adaptarse aos seus múltiples rostros, cambiantes polas necesidades, as lesións e a esixencia do ascenso
02 jun 2014 . Actualizado á 01:24 h.O Deportivo non tivo un momento de respiro nunha tempada que xogou no campo, nos despachos e nos bancos. Sempre en tensión, coa constante Fernando Vázquez como estrela que marcou o norte, o equipo branquiazul mutou unha e outra vez en función do tope salarial, das súas limitacións económicas, das lesións, das súas necesidades no campo e, sobre todo, ante a prema dun ascenso obrigado máis aló do prestixio deportivo. Con Lux, Insua e Juan Domínguez como base, o Dépor máis cambiante acabou impóndose con moito esforzo e incerteza no último mes de competición, nunha Liga de clons, de equipos agerridos e xustos de calidade, que tanto gañaban ao líder como perdían co pechacancelas.
Para facerse unha idea. O Deportivo arrincou a liga nAs Palmas coa seguinte aliñación: Lux; Laure, Insua, Kaká, Manuel Pablo; Álex Bergantiños, Juan Domínguez; Bruno Gama (Bicho, min 87), Arizmendi (Juan Carlos, min 80), Culio; Luis (Rudy, min 75). A metade do torneo, proclamouse campión de inverno cun pouco glamuroso empate sen goles na casa contra o Xirona. Xogaron entón Lux; Manuel Pablo, Marchena, Insua, Manuel Pablo; Álex Bergantiños; Núñez (Teles, min.76), Juan Carlos (Arizmendi, min.56), Juan Domínguez, Rudy (Luis Fernández, min.66); e Borja Bastón. En ambos os enunciados a Deportivo mostra máis da metade de xogadores que ou ben non remataron a tempada ou ben se converteron en secundarios, cando non en marxinais. Durante tramos da liga, o Dépor foi como un equipo de baloncesto cheo de temporeros aos que se descarta por rendemento, lesión ou recuperación do seu substituto.
Influíron desde o inicio os condicionantes económicos. Tras o descenso, fóronse Aranzubía, Zé Castro, Riki, Aythami, Valerón, Silvio, Abel Aguilar, Pizzi, Nelson Oliveira, Ayoze, Tiago Pedrés e Jesús Vázquez (tamén Evaldo, Assunçâo e Roderick, no caso de que alguén os botase de menos). En pleno vórtice do proceso concursal, a liga púxose férrea co límite salarial e o Dépor quedou moi lonxe do equipo de campanillas co que se logrou o anterior regreso a Primeira. Reforzado apenas con Arizmendi, Wilk, Culio, e Rudy, coa liga xa empezada chegaron Borja Bastón, Fabricio e Luisinho. As estreitezas económicas forzaron un xogo de cadeiras quentes coa competición xa en marcha, e o vestiario converteuse nunha especie de porta xiratoria no que entraban e saían xogadores en función dunha táboa salarial.
Revolución no inverno
Así se foi construíndo un equipo que ao principio sufriu escaseza de efectivos e no que canteiráns como Bicho, Teles e Luis apareceron para irse diluíndo. As lesións de Marchena, Luisinho e Rudy obrigaron a forzar a xogadores fóra de posición e variar esquemas de xogo. A marcha de Culio (o referente do pobre xogo ofensivo do Dépor na primeira metade do campionato) no mercado invernal, cunha grande oferta económica do fútbol árabe, permitiu ao Deportivo reestruturar o persoal e axustar pezas. Chegaron Salomâo, Toché, Sissoko, Rabello e Lopo dunha tacada. O Dépor, xa campión da primeira volta, seguía necesitando maquinaria porque o equipo sufría moito para sacar partidos na casa e custáballe facer gol.
Aferrado á seguridade defensiva, tras os reforzos a esixencia foi maior e o Dépor acusouno. «Minicrisis? Se a crise é cando imos primeiros moito mellor», deu Álex Bergantiños tras un refacho de 2 derrotas e 3 empates en cinco xornadas. «Dá a sensación de que agora somos a repera e antes, un equipo normal», defendeuse entón Fernando Vázquez. O Dépor xa levaba consumidos 30 xogadores e chegaría o 31, porque Salomâo lesionouse de gravidade e chegou Ifrán no seu sitio. Puideron ser 32 os usados de non mediar a doenza de Lemos durante toda a tempada.
Tranquilizada o persoal desde xaneiro cos pagos ao día, o Deportivo seguiu cambiando o seu rostro xornada tras xornada. Ben fóra por espremer o momento de graza dos seus dianteiros (Toché, Bastón e Ifrán responderon sempre con goles aos seus momentos no campo), por sancións (Luisinho e os seus 4 partidos por ameazar a un xuíz de liña), ben por lesións de longa duración (Wilk, Salomâo), o Dépor estivo en constante ebulición porque, ademais, a tempada nunca lle permitiu un respiro. Apertado polo Eibar e o As Palmas cando se supuña rival de Mallorca e Zaragoza, a baralla de Vázquez foi cambiando ata que no tramo decisivo do torneo botouse en brazos de Sissoko, Rabello, Luisinho e Ifrán no ataque. Por detrás foi máis constante: Lux, Insua e Juan Domínguez foron os indiscutibles piares do equipo, os xogadores que máis minutos disputaron e nos que Vázquez confiou a cegas.
Pero aínda coa súa nova pel o Deportivo viviu un tormento no último mes e medio de competición, cando a responsabilidade e a angustia da proximidade do ascenso atenazou as pernas do equipo, que con todo remontou o último escollo para poder mirar satisfeito desde o cume de Primeira.