Os segredos das cociñas da Moncloa: Rajoy almorza kiwi «en toros» e a Sánchez gústalle a carne «ao momento»
TELEVISIÓN
José Roca, que durante os últimos 46 anos deu para comer a todos os presidentes do Gobierno do noso país, desvelou en «A revolta» tras a súa recente xubilación algunhas anécdotas: «ningún facía peticións especiais»
20 mar 2025 . Actualizado á 14:36 h.Adolfo Suárez, Leopoldo Calvo-Sotelo, Felipe González, José María Aznar, José Luis Rodríguez Zapatero, Mariano Rajoy e Pedro Sánchez. É a lista dos presidentes do Gobierno que tivo o noso país desde que en 1978 fose promulgada a Constitución española. Todos eles ocuparon a Moncloa durante as súas respectivas lexislaturas. Un tempo no que adecuaron o Palacio ás súas necesidades e ás da súa familia. Pero todos tiveron algo en común na sede presidencial: o mesmo cociñeiro. José Roca, xubilado fai tan só tres meses, é quen lles dea para comer a cada un deles, exercendo incluso de xefe dos fogóns durante os últimos 11 anos. Unha traxectoria que onte á noite compartiu nA revolta de La1, nunha entrevista que mantivo co presentador do programa, David Broncano, baixo a atenta mirada do actor Quim Gutiérrez, o invitado anterior, que decidiu quedarse ante a visita de quen «cumpriu un labor tan importante para o Estado como alimentar a todos os nosos presidentes», introduciulle o cómico criado en Orcera.
Como xa dixo en entrevistas anteriores, Roca, non ía para cociñeiro, se non que estudaba pedagoxía, pero «na casa facía falta diñeiro». «Entrei grazas a un coñecido da miña nai, primeiro como pique na época de Adolfo Suárez. Con Calvo Sotelo, fun ao servizo militar, pero volvín. E cociñei para Felipe González, Zapatero, Mariano Rajoy e, agora, para Pedro Sánchez». Con semellantes comensais desatou a curiosidade dos presentes, e a pesar de que por cláusulas de confidencialidade non podía revelar certas cousas, si que desvelou ningúns dos gustos culinarios dos que máis mandaron en España. Así, «nós faciamos o que eles nos pedían, pero tampouco eran de peticións moi especiais», contou ante as cámaras, para sinalar que, por exemplo, Rajoy almorza kiwi «en toros» e que a Sánchez, «como a todos os presidentes», gústalle a carne ao momento: «E fai ben, porque a carne como a pases moito cha cargas».
«Difícil non hai nada na cociña. Difícil é o que non saibas facer», continuou o chef, que empezou como friegaplatos e acabou servindo complexas ceas, tanto de traballo como en recepcións oficiais, onda un equipo doutras cinco persoas. Non contou máis sobre os pratos favoritos para que aos políticos non lles acaben servindo sempre o mesmo, pero si se acordou de Mariano Rajoy, que non esqueceu a súa orixe exercendo labores presidenciais. «Non era de gustos tan básicos como se di. O que si, encantáballe a comida galega. E iso para un cociñeiro é unha marabilla porque a materia prima é inmellorable a nivel pescado ou marisco», lembrou Roca, que regalou a Broncano unha miniatura do Palacio da Moncloa na que sinalou onde traballaba. Visto o edificio desde a súa fachada principal, as cociñas ocuparían a esquina máis á dereita na planta baixa.
Os presidentes son «como cobaias»
Case medio século entre os pratos que algún día rebañó González ou os cubertos que empregou Aznar deron para moito. E os días de máis trafego eran os de recepcións oficiais. «Van moi rápidas porque sempre van mal de tempo os dirixentes. Entón tes que sacar o primeiro, case inmediatamente o segundo. E ás veces dinche "espera, que saíron a ver o xardín!" e tes medo de que se arrefríe ou estráguese. Pero bo, adáptaste», aseverou desde a experiencia acumulada.
E en canto ás visitas, as maiores anécdotas son as referidas a seguridade, algo que chegou ao extremo co actual presidente turco, Erdogan. Quizais para previr envelenamentos, cando se despraza, o seu persoal supervisa ao milímetro o que inxere. «Trouxo un catador. Unha persoa para verificar que a comida estivese en condicións. Non chegou a probala, non fixo falta porque cando lle ensinei que de onde colliamos a comida era para o noso presidente e tamén para o seu se fio. Cando veu George Bush supervisaron cociñas, pero catadores como tal non chegaron a probar nada», comentou ante a atenta mirada do público no Teatro Príncipe Gran Vía onde se grava o programa. E precisamente en canto a intoxicacións, só unha vez houbo unha, quizais o momento que máis lle pesou despois de tantos anos. «Este tema mellor deixámolo. Pasou unha vez hai moitísimos anos», dixo apesadumbrado. «Felipe ou Adolfo, entón?», intentou obter unha maior resposta Broncano. «Por aí andaría, si. Foi grave. A todo o equipo doeunos moito que ocorrese», resolveu Roca.
O cociñeiro, en todo caso, garda un moi bo recordo do seu paso pola Moncloa, onde aprendeu a facer pratos novos, porque eran os propios dirixentes quen lle impulsaba a innovar de cando en vez: «Moitas veces experimentamos con eles, son as nosas cobaias. Se che piden unha comida asiática... É como un experimento. Se despois lles gusta dinche de polo máis e incorpóralo ao menú ou pídeno cando vén algún invitado».
A compra, no súpers de toda a vida
«Eu teño uns menús previstos e se non lles gustan cámbioos, pero normalmente adoitan quedarse coa miña proposta. En base a iso facemos a compra. Podemos encargala e que a traian. Ou ir nós como imos todos. Imos a un supermercado normal, enchemos o carriño... pódese buscar o contrato cos provedores na internet», expresouse sobre outra das dúbidas razoables que poden xurdir sobre as cociñas da sede gobernamental, onde realmente todos comen non como reis, se non como presidentes. «O presidente, o persoal de Palacio... Todos comemos o mesmo normalmente. Ten truco. Porque ás veces os presidentes teñen reunións de traballo que xorden dun momento a outro. Entón, se vas coa comida xusta e veñen varios ministros non lles vas a partir un filete. E se veñen invitados de súpeto, pois nós —os traballadores— completamos cuns ovos fritos, por exemplo», foi a súa forma de referirse ao clásico recurso presente en calquera cociña do país do máis vale que sobre que non que falte.
Unha despedida de pompa
A súa dedicación tivo premio. José Roca foise ao grande nunha sorpresa final na que todo o Palacio participou, incluído o presidente, que lle outorgou unha importante distinción. «Normalmente facemos bote e compra un agasallo ao compañeiro que se xubila. Levamos algo de picar e xuntámonos no comedor de abaixo, o máis próximo ás cociñas. Todo o Palacio contribuíu, deixo moi bos amigos», rememorou sobre a súa última xornada como traballador en activo.
«Entón, ese día, eu vou e de súpeto dinme. Non, non vai ser no comedor de abaixo senón no Salón de Columnas —lugar reservado en Moncloa para recepcións oficiais e actos solemnes—, E efectivamente, o presidente veu e ademais fíxome entrega dunha medalla da Orde de Carlos III, que é unha señora medalla», revelou antes de finalizar o seu encontro en televisión, nun dos programas máis vistos cada noite.