«A miña filla chámase Khaleesi e só vin catro tempadas»

En España hai máis Aryas que Daenerys, pero aínda así non son poucas as nenas que presumen de chamarse igual que a herdeira Targaryen, unha tendencia que os rexistros civís comezaron a detectar fai uns cinco ou seis anos cando os máis devotos de Xogo de Tronos animáronse a ter descendencia. Pero, que sucede cando o personaxe ao que fai referencia o nome da túa filla baléirase de toda carga heroica, do seu virtuosismo e a súa honestidade, de calquera humanidade posible? Que pasa cando un se chama como o bo, e o bo convértese en malo; cando a simpatía se esfuma?

Non se trata, nin moito menos, dunha moda patria: nos Estados Unidos, máis de 2.500 nenas foron bautizadas nos últimos oito anos co nome de Daenerys e, se de elixir trátase, alén do océano prefiren -iso si, por moi pouquiño- á pequena dos Stark fronte á nai dos dragóns: 2.545 recentemente nadas foron anotadas no seu rexistro como Arya. Coidado, porque hai tamén inscritas nesta lista 516 Khaleesis. E 434 Yaras, e 319 Lyannas. En España a tendencia é similar; con todo, aquí a simpatía polo personaxe que conseguiu vencer ao Rey da Noite é aínda maior: 279 Aryas -ás que se suman 258 Arias, con «i» latina- fronte a 57 Daenerys. E en Galicia? Polo menos 11 nenas responden o nome da destra coa espada, seis na provincia da Coruña e cinco na de Ourense. 

«Arya é pequeniña e moi aguililla, como a da serie»

Alicia Escurís e Víctor González, da Pobra, son pais dunha delas. Hoxe ten dous anos e medio. É «pequeniña» e «moi aguililla», como a rebelde e decidida Stark. Xogo de Tronos estaba a piques de arrincar a súa sexta tempada cando Alicia quedou embarazada. «Víctor era moi fan e naquela época eu estaba a ver, ademais, Pequenas mentireiras (Pretty Little Liars), e a protagonista tamén se chama así. Queriamos un nome diferente, orixinal. E Arya foi o único no que nos puxemos de acordo», lembra agora. A segunda filla de Eddar Stark e Catelyn Tully é, de todos os personaxes da ficción de David Benioff e D. B. Weiss, o favorito desta parella galega que cariñosa se refire á súa pequena como Ari. E que opina da súa decisión a familia e os amigos? «Aos que viron Xogo de Tronos gústalles moito o nome, os que menos de acordo estaban eran os avós», confesan.

David Santiago, de Fene, advirte que nin el nin a súa parella, Vanesa González, de Pontedeume, son uns fanáticos de Xogo de Tronos. A decisión de bautizar á súa filla, nacida no 2017, como Khaleesi foi máis un arrebato, un capricho por como soaba que unha cuestión de principios. «Vimos unhas cantas tempadas, só catro e deixamos a serie, non pasamos de aí, pero gustounos o nome», recoñece entre risos. 

«Á xente maior custoulle aprender o nome de Khaleesi, chamaban á nena Gallaeci»

En realidade, Khaleesi non é propiamente un nome, senón un vocábulo da lingua Dothraki, inventada por George R.R. Martin para a saga fantástica, que significa «princesa», a muller do Khal, xefe bárbaro dos guerreiros nómades de Essos. «Agora temos outro neno, e estamos máis pendentes dos nenos que das series, non temos tempo», sinala David, escusándose. «Ao principio a xente maior estrañábase un pouquiño do nome, custoulle aprendelo, chamaban Gallaeci, Calaesi... Pero agora agora moi ben, e a nena sabe o seu nome perfectamente». 

Por que deberían preocuparse as Daenerys?

Durante sete tempadas, Daenerys Targaryen foi retratada como unha muller forte e loitadora, un personaxe con agallas que Xogo de Tronos colocou nun lugar que ata entón a televisión sempre reservara aos homes. Na súa boca, os creadores da ficción puxeron -baseándose nos libros escritos por George R.R. Martin- palabras graves; discursos contundentes, sólidos e solemnes. A que non arde , a rompedora de cadeas, a nai de dragóns e a Khaleesi dos Dothraki demostrou desde o final da primeira entrega a súa vocación -e tamén a súa madeira- de líder, pero tivo que ir afinando un talento que se intuía desbocado e insaciable, e que agora volveu a desentonar.

De calquera xeito, o interpretado por Emilia Clarke na ficción de HBO foi case todo este tempo un personaxe con carácter, confianza, credibilidade e dotes de comunicación, pulso firme, ambición e capacidade de recuperarse ante o fracaso. Carismática como poucas, Daenerys soubo rodearse (e deixarse aconsellar) por homes e mulleres intelixentes e valentes, renderse aos sentimentos e pórse na pel do débil. Pero é o seu, tamén -talvez por xenética-, un perfil orgulloso e airado, de mecha curta, déspota e egocéntrico.

Ata a recta final de Xogo de Tronos, a Targaryen conseguiu manter baixo control esa cólera e esa prepotencia. Pero os síntomas estaban aí. E as pretensións impetuosas, a paranoia e a soidade son malos compañeiros. Volveuse tola Daenerys ou se cansou de conter a súa verdadeira personalidade? «Tédeslle medo», comentáballe Sansa a Tyrion tras a batalla de Invernalia. Con razón.

(Ollo, spoilers)

A das trenzas louras desatendeu ao anano e cargouse a fogonazo limpo á familia de Sam, crucificó sen pestañear aos amos de Meeren e queimou vivos a os xefes dothrakis ao final da sexta tempada. A ninguén debería pillar desprevido o seu recente arranque de saña. Irracional? Non parece. Ela era a gran salvadora, a muller que acabou coa escravitude e a inxustiza, inspiración feminina, pero ollo, David Benioff e D.B. Weiss nunca quixeron a unha líder impoluta. Todos temos sombras.

Hoxe a Khalessi é unha vilá, unha genocida, unha tirana. Nada queda xa daquel exemplo da igualdade, daquela icona defensora das minorías. E todas as nenas que no seu documento de identidade levan o seu nome deberán vivir e lidar con iso.