A empresa morta

Hai empresas grandes e pequenas, de servizo ou de produto, startups ou con modelos de negocio máis establecidos. En todas podemos desenvolver unha frutífera carreira profesional, dependendo das inquietudes e necesidades que teñamos en cada momento. En todas, menos nas que están mortas. 

Poida que os seus responsables non sexan conscientes de que están a dirixir un zombie, pero unha empresa está morta cando, á hora de tomar unha decisión, para a maioría dos seus empregados a principal motivación é conservar o seu emprego no canto de «mover a agulla» e causar un verdadeiro impacto. 

Unha empresa morta pode seguir funcionando e dando beneficios por pura inercia durante anos e mesmo décadas. É difícil identificar un cadáver ata que este non sofre evidentes signos de descomposición, pero hai procesos e prácticas que desprenden tan mal cheiro que poden pórnos sobre aviso. 

A miña favorita é o PDDM ou Paratrooper Driven Decision Making. Consiste en involucrar no último momento, xusto antes de dar luz verde a unha iniciativa, a unha chea de xente para que boten unha ollada rápida e dean a súa opinión respecto diso. Auténticos «paracaidistas» que aterran nun proxecto -no que se puido ter estado traballando durante meses ou anos- sen ter estado involucrados no día a día nin ter apenas contexto. 

En realidade, dos paracaidistas non se busca un feedback construtivo senón unha especie de aprobación profiláctica que protexa ao impulsor da iniciativa no caso de que a mesma saia mal: «Non se que puido pasar, pero isto viuno Gutierrez, a nosa VP de Mercadotecnia e o CFO e a todos lles pareceu ben». 

Outro exemplo desta disfuncionalidad corporativa adoitan ser o Departamento de Compras que, no canto de encargarse de identificar aos mellores provedores para premialos e promocionalos, teñen como principal misión dar entrada aos que ofrezan unha tarifa máis baixa e intentar rebaixar a daqueles cos que xa traballan. Se ese labor contribúe á estratexia dunha empresa no canto de entorpecela, é pura coincidencia. 

- No canto de dar entrada a PROSOFT, como propuña esa prima donna de tecnoloxía, deille o contrato a ÑAPASTECH á que apertei os parafusos para que me dea unha tarifa-hora 3 euros máis barata.

- Peláez, es un crack. ¡Un monstro! 

Probablemente, a «fazaña» de Peláez non aforre ningún custo á súa compaña porque ÑAPASTECH teña que empregar máis horas para implementar o proxecto correctamente; e, con todo, prívea dun valioso estafe to market. Pero nada diso importa nunha empresa morta mentres el cumpra os seus obxectivos. O máis probable é que Peláez ata cobre un bonus por facelo. 

A estratexia debería condicionar a conta de resultados, non ao revés. Exactamente o contrario do que adoita provocar un Departamento de Compras e -tamén- unha empresa morta, onde prima o curto prazo e o resultadismo. 

Pero como chega a morrer en vida unha compaña? En moitas ocasións, de puro éxito. O perfume da vitoria pode ser tan embriagador como para facer que os responsables descoiden ao persoal que lles levou ata alí. E unha empresa que non se preocupa polos seus empregados non pode agardar que estes se preocupen por máis nada que non sexan eles mesmos.

No mellor dos casos, aínda que iso non suceda, canto máis se amplía unha organización máis risco existe de que os membros orixinais non cheguen a transmitir a visión, obxectivos e valores da compaña a todos os seus novos compañeiros... e a asegurarse de que os mesmos a comparten. 

Se non se ten especial coidado, é nese momento cando unha empresa pode empezar a perder a vida. Se temos sorte, podemos parar a gangrena cando aínda está a nivel de Departamento. Antes de que, ao cheiro do sangue, o noso persoal empece a encherse de «embalsamadores», expertos en maquillar cadáveres corporativos ata o punto de facer crer a compañeiros, clientes, investidores e accionistas que o morto segue vivo.  

Os iconoclastas, nihilistas e revolucionarios de salón -eses que apoian a socialización dos medios de produción, mentres non acabe coa súa subscrición a Netflix, claro- afirmarán que os únicos que deberían preocuparse porque unha empresa estea mais morta que viva son os seus propietarios, porque un asalariado sólo debería asegurarse de recibir a súa nómina puntualmente. Eu non o teño tan claro.

Como provedor, é complicado traballar cunha empresa morta porque non se adoptarán as decisións necesarias para que o teu produto ou servizo acheguen o maior valor posible, senón para que se algo sae mal a responsabilidade sexa exclusivamente túa.

Como empregado, dar por feito que o único que deba preocuparnos do traballo é cobrar o noso salario tamén implica aceptar que, cando a nosa carreira acabe e miremos atrás, poidamos REVISAR atoparnos con que o noso único logro profesional -que non persoal- teña sido cobrar a nosa paga, mes tras mes, durante 40 anos. 

Moitos non teñen outra opción para poder manter á súa familia e seres queridos e moitos se sacrifican para que os seus fillos se poidan tela. Como o meu avó, ao que a Guerra Civil arrebatou o seu soño de ser perito agrónomo e que se deslomó nunha fábrica para que o seu fillo -o meu pai- puidese estudar e cumprir os seus. 

Precisamente por iso, para honrar a eses heroes e heroínas que se sacrifican para coidar aos que queren, os que temos a fortuna de poder elixir onde traballar deberiamos buscar un traballo que, ademais dun salario, proporciónenos un propósito. Unha misión aliñada coas nosas inquietudes e valores á que poder contribuír cos coñecementos e habilidades que posuímos. Non deberiamos concibir outro xeito de vivir. Nin para unha empresa nin para os seus empregados. 

 Este texto publicouse orixinalmente na Bonilista, a lista de correo de noticias tecnolóxicas relevantes para persoas importantes. Se desexa subscribirse e lelo antes que ninguén, pode facelo aquí ¡é bastante gratis!

---

---

---