Oriol Paulo, sobre «A última noite en Tremor»: «Queriamos que cada capítulo se sentise como unha pequena película»

Con películas como O corpo ou As liñas tortas de Dios, Oriol Paulo (Barcelona, 49 anos) confirmouse como un mestre do suspense e do thriller psicolóxico. Son precisamente estas coordenadas as que volve tocar nA última noite en Tremor, miniserie xa dispoñible en Netflix. Baseada na novela de Mikel Santiago de título case idéntico, a ficción pon o foco en Álex de la Fuente (Javier Rey), un afamado compositor de bandas sonoras, divorciado e con dous fillos, que non pasa polo seu mellor momento creativo. Para tratar de liquidar a crise, aluga unha casa illada nun pobo do norte de España. Alí coñece a Judi (Ana Polvorosa), con quen inicia unha relación. Pero pronto empezará a ter unha serie de espantosas visións que parecen estar conectadas co seu pasado e, quizá, o seu futuro e que advirten dun perigo que podería estar ao chegar.

—Cando se achega á novela e cando empeza a ver que hai posibilidades de facer unha serie con ela?

—Achegueime á novela practicamente cando se publicou e encantoume, pero os dereitos xa estaban colleitos. Despois dAs liñas tortas de Dios, entrei a traballar noutro proxecto para Netflix, pero chegou un momento de ‘non o vexo claro', que coincide con que Mikel Santiago ponme unha mensaxe por Instagram de «vin As liñas tortas de Dios e encantoume». E eu dígolle que son moi fan dA última noite en Tremore Beach e que vou relela. Fágoo e, dez anos máis vello, véxolle ademais un potencial non só narrativo senón tamén de personaxes no que me identificaba moitísimo. O que me atraeu foi a proposta de Mikel, esta especie de thriller psicolóxico, entre o terror e a fantasía, pero moi costumista e realista. Vas lendo e non sabes se o que está a pasar, está a pasar. Estás como moi nervioso, pero á vez, vinlle un potencial moi grande para falar do importante que é sandar os traumas.

—Cada capítulo abre portas e capas nos personaxes. Foi difícil manter esa tensión e ese suspense constante?

—Si, de feito houbo un traballo grande de como expor a novela en formato miniserie. Había unha intención de buscar que cada capítulo se sentise como unha pequena película; é dicir cada capítulo empeza, ten un desenvolvemento e acaba abrindo unha porta a un seguinte capítulo, que é único en si mesmo. Atopar este balance foi complicado, hai habido moito traballo de escritura, de reescritura, de estrutura, pero tiñamos pistas e tiñamos premisas, unha das cales era que sabía que, si ou si, ía contar a historia do personaxe de Judi, de Ana Polvorosa, e a historia do personaxe de Álex, de Javi Rey, e iso eran premisas innegociables.

—O espectador non sabe en moitos momentos que é real e que non o é.

—É unha pregunta que te fas. Queriamos facer unha ficción que aínda que teña un punto de thriller psicolóxico e un punto fantástico, sentísese moi real, naturalista, costumista e decidimos que o inquietante era non diferencialo. Ao final o espectador viaxa co personaxe de Javi, o espectador basicamente é Álex na serie. Interesábanos moito esta sensación de inseguridade permanente, que lograba á súa vez pór o punto de atención nos personaxes.

—Falemos do casting. Tiña xa claros aos personaxes?

—Coa novela xa chamei a Ana e a Javi. Ana dáche unha fraxilidade pero tamén unha fortaleza moi besta e eu miraba a Ana e pensaba é unha sobrevivente... E no caso de Javi buscaba un actor que, dentro da súa madurez, seguísese sentindo como algo aniñado, con esa crise existencial de quen se nega a crecer. Díxenlle dúas cousas: «Barba xa e tes que empezar a dar clases de piano». E así empezou a cousa.

—Que gozada recuperar a Willy Toledo.

—Pois si. Foi un luxo currar con el. Cando estaba a expor quen podería interpretar ao personaxe, de súpeto veume moi forte a súa imaxe á cabeza. Xa non me desenganché. Son perfectamente consciente de quen é Willy Toledo e había unha cousa que ademais me gustaba moito, que é que el e Pilar foran parella. Entón, había algo moi forte na serie que de súpeto... Sabes aquilo que dis? Son eles. Basta. E hai momentos na serie onde falan eles do seu pasado, saen unhas fotos... Esas fotos son reais e traballábase con eles desde unha complicidade que era marabillosa.

—Agora que está tan en boga o tema da saúde mental, que papel cre que pode xogar a serie?

—Non o sei, eu polo menos agardo que a xente poida falar. Antes comentábao a un compañeiro teu, ao final eu creo que o éxito, entre comiñas, máis grande podes ter é estar na rúa, que a xente fale do que fixeches, que o comente... Eu o que agardo é que a serie, a pesar de todo o thriller psicolóxico, a carga emocionalmente moi besta que ten, que acabes sentindo que hai luz ao final do camiño e que é moi importante estar en paz co teu pasado para poder proxectar un futuro.

---

---

---