Pasen, lean e vexan. A serie O encargado é a evolución da 13, Rúe do Percebe. É o elo arxentino do entrañable edificio do cómic español. É unha serie a recomendar, aínda que ten dúas tempadas e xa preparan a terceira. Cando algo funciona hai que facer caixa. É a historia dun edificio nunha zona próspera de Buenos Aires. Conta as relacións dos veciños con Eliseo Basurto, o encargado que dá título á serie. Téñena en Disney Plus. E, se se poñen a iso, non poderán deixar o mando. Ou, mellor devandito, o mando haberao tomado a serie. Verán un capítulo tras outro ata acabar as dúas tempadas e ter que ducharse xa para ir sen durmir ao traballo e cunhas ojeras polos pés. É o mundo das plataformas no que vivimos. As cousas chegaron así de lonxe. Estamos enganchados.
Ademais, hai centos de miles de series de televisión. É case imposible elixir unha delas. Hai tantas series de televisión como móbiles. Todo o mundo ten as súas trescentas series favoritas. É o paso das Termópilas televisivo. Quedar cunha neste catálogo imposible que non deixa de aumentar é unha misión imposible. Enriba, unha serie non é unha película. Son horas e horas. A que lle dedico tanto tempo da miña vida? Non é doado. Ás veces abonámonos aos thrillers nórdicos e todo o que vén de Noruega , Suecia ou Dinamarca ponnos. Ás veces buscamos as comedias e eliximos os risos doados.
Nos ascensores xa non se fala do tempo. Só se fala das series. O cine é un aperitivo, por moitos Óscar que dean, ao lado do universo das series. Series que son como as cereixas, se triunfan, unha tempada vai detrás doutra e outra e outra. Ata acadar marcas como o de Cóntame en España. Cantas horas perdemos, ou gando, vendo series das que nos falaron? Empezamos por preguiza, pola choiva na fiestra, e xa non pechamos os ollos. As series hannos colonizado. Non vivimos cos que vivimos. Vemos series con eles, ou sen eles, que non é o mesmo. Convivimos coas series, non cos seres humanos.
Pero, como eu tamén caín nesta corrente imparable, volvo ao principio e invítolles, no oco que teñan nestas festas, a pórse ata as cellas co encargado, esa serie arxentina á que lle prestou cara e carisma Guillermo Francella, ese xenial artista que é moito máis que un intérprete. Francella é deus no seu país. Lóxico. Si, é o que sae no segredo dos seus ollos ou no Clan. O dun arxentino en Nova York. O suxeito do bigote. No encargado interpreta ao tipo máis vil sen perder o sorriso. A un ser oco que vende o contrario. A un malo ao que apreciamos capítulo a capítulo. A un tipo sen escrúpulos, pero que resulta un xenio. Está como unha cabra, pero vivimos nun tempo onde as cabras ás veces gañan eleccións. Eliseo Basurto, o porteiro do edificio, non ten desexos. Só obxectivos. É o único spoiler que lles fago. Eliseo está fatal, pero quen está ben, ben? Que gran emblema a cuarta parede dos nosos tempos en serie.