As novidades dos últimos meses han estado marcadas polas despedidas de «Cóntame como pasou», «Succession» e «The Crown» e o debate social xerado por «A mesías» e «O corpo en chamas»
30 dic 2023 . Actualizado ás 17:02 h.Entre dramas, thrillers e xénero fantástico, un grupo de redactores de La Voz elixe as series máis relevantes de cantas se estrearon no ano 2023.
«Cóntame como pasou» (RTVE)
O 2023 será lembrado como o ano no que nos despedimos para sempre dos Alcántara. O adeus soubo a pouco, como sempre adoita ocorrer. Sete capítulos para pór fin a vinte anos de emisión e 36 desde que os vimos por primeira vez emocionados co triunfo de Massiel en Eurovisión . Agora os seus fans estamos orfos. Porque moitos vivimos a través deles un bo lote de acontecementos históricos. O atentado de Carrero Blanco , o incendio de Alcalá 20, o asasinato de Miguel Ángel Blanco e ata o 11-S. Mesmo se atreveron a mostrar o horror da pandemia do covid viaxando ao 2020. E fixeron maxistrais chiscadelas ao espectador, como cando Antonio acudiu a ver unha película de Imanol Arias ao cine. Agora estamos orfos, porque Cóntame como pasou é imposible de substituír. Quen nos contará agora?
Por Mónica Pérez
«The Bear» (Disney+)
Segundas partes si poden ser boas. Ou mesmo mellores. Se The Bear cativou grazas a Carmy (Jeremy Allen White), a súa familia disfuncional (tamén a laboral) e a pelexa cos seus demos co restaurante e a pantasma do seu irmán, a nova entrega centrouse na conversión do garito de barrio nun negocio de cociña creativa. A premisa permite profundar nos personaxes, as súas frustracións e anhelos. Vemos mellor de onde vén o chef e entendemos que dirección quere tomar, aínda que el non saiba como. Nestas datas convén volver ao sexto episodio (soberbia Jamie Le Curtis), pero non hai que pasar por alto o sétimo, no que Richie (Ebon Moss-Bacharach) reconcíliase consigo mesmo e o seu oficio nun restaurante onde todo funciona e motívano para que dea o mellor: reconfortante.
Por Xesús Fraga
«A caída da casa Usher» (Netflix)
É a despedida de Mike Flanagan de Netflix . Pero, a pesar de ser obras do mesmo creador, A caída da casa Usher non é A maldición de Hill House, ese monumento que é moito máis que unha serie de terror. Esta ficción vaise por camiños próximos ao cómic e a parodia. É o exterminio dun clan cun pecado orixinal e mil pecados posteriores. Unha especie de Succession con armazón de Poe pasada por unha picadora gore. Talvez a clave sexa comprar ese ton e deixarse levar por personaxes de caricatura para ver cales serán as súas bizarras formas de morrer. Pero o esquema repetitivo dos capítulos, dedicados a un membro da familia, excepto o primeiro e o último, pode acabar cansando. Neste axuste de contas con grandes viláns dos nosos tempos talvez se salve a enigmática Carla Gugino.
Por Mariluz Ferreiro
«A noite que Logan espertou» (Filmin)
A teoría do caos —ese inocente aleteo da bolboreta que a miles de quilómetros provoca un devastador tornado— toma na noite que Logan espertou, primeira serie do canadense Xavier Dolan, unha nova dimensión, a do potencial do relato para pólo todo patas para arriba: como pode cambiar a vida doutros por un par de palabras, capaces de desencadear estes e non outros acontecementos; de que xeito abrir a boca en lugar de morderse a lingua condiciona o que seremos, o que serán. Que poder de desviar o destino ten unha determinada versión dos feitos? Canto acaba pesando cos anos un testemuño de algo que sucedeu se, ademais, resulta que non é fiel? Aí, nesa lameira, se revuelca Dolan, enfant terrible, exquisito provocador. Estes cinco episodios, que Filmin estreou en xuño e que adaptan a obra de teatro A nuit où Laurier Gaudreault s'est réveillé, compoñen unha historia de personaxes e de relacións, un crebacabezas que o espectador debe ir encaixando ata que, por fin, Logan revélase, e rebélase tamén. Ata que esperta.
Por María Viñas
«Succession» (HBO Max)
Pobres nenos ricos, os Roy. De todas as posesións que se poden comprar con billetes, estes podentes herdeiros (inspirados nos Murdoch) teñen abundancia, pero viven desprovistos das cousas que son gratis na vida. O amor dun pai e unha nai, abrazos verdadeiros, relacións desinteresadas. O destino foi rañas con eles pondo o diñeiro e os negocios por amais de todas as cousas. Nas catro tempadas da opulenta Succession, acompañámolos intentando mergullar no fondo das súas almas, facendo quinielas sobre quen merecía liderar o imperio mediático Waystar Royco cando o patriarca Logan faltase. Nin Kendall, nin Roman nin Shiv parecían bos candidatos nin eran culpables por non selo. A exquisita pulcritude dos seus capítulos finais fixo que viaxar con eles ao lado escuro do poder e o capitalismo merecese a pena.
Por Beatriz Pallas
«A Mesías» (Movistar+)
Un ensaio coral sobre a familia como a primeira estrutura de poder cimentado sobre algo aparentemente tan banal como os vídeos psicodélicos de pop cristián perpetrados polas irmás Stella Maris. E aínda que poñen o espello naquel fenómeno do YouTube de fai dez anos, Os Javis diseccionan en sete capítulos e cun elenco de luxo (Albert Pla, Lola Donas, Carmen Machi, Roger Casamajor, Macarena García, Amaia...) como sobrevivir ao trauma, ás dinámicas disfuncionais e os seus efectos devastadores. Non só para un grupo de oito irmáns aos que se lles negou a posibilidade de vivir, tamén para unha nai que, de crebada, refúxiase nos delirios mesiánicos que lle permiten sobrevivir a un marido autoritario e ultracatólico. A Mesías fala de gretas e demolicións, pero tamén de amor, reparación e supervivencia.
Por Tamara Montero
«Samurái de ollos azuis» (Netflix)
Aínda que se fala de Samurái de ollos azuis como dunha serie anime, o certo é que na estética se impón a súa factura estadounidense, afastada do canon xaponés, o cal non é un problema. E é que o acabado visual é bellísimo. Tratamento cromático, fondos, paisaxes, escenas urbanas… É cegadora na súa combinación natural de espectacularidade e sinxeleza. Pero tamén hai detrás un sólido guion, e unha poderosa historia de xenofobia, abandono e vinganza protagonizada por Mizu, o guerreiro mestizo que non só oculta a súa ascendencia impura estranxeira (ollos azuis) senón tamén o seu sexo (feminino). Pódeselle reprochar un exceso de violencia, sangue e ruído de espadas, o que se dixire se o espectador sobe o seu limiar de espanto agarrándose ás convencións do cómic (un pouco o que esixe un filme de Tarantino como Kill Bill ou calquera capítulo de The Walking Dead), é dicir, aceptando a esaxeración. Trátase dunha serie de oito episodios ambientada no século XVII, no período Edo, un tempo en que Xapón pechou as súas fronteiras ao mundo. Unha das sorpresas do ano en Netflix, que xa planea a segunda tempada, e que foi a súa punta de lanza no terreo anime con lanzamentos como Pluto, Onimusha e Ooku: Os aposentos privados.
Por Héctor Porto
«Blue Lights» (Movistar +)
A BBC hao volto facer. Coou unha das súas producións entre as mellores do ano. Unha ficción na que patrullamos polas rúas de Belfast entre borrachos, maleantes e algún que outro aprendiz de mafioso. Acompañamos a tres axentes en prácticas que se incorporan a unha pequena comisaría da cidade e deben superar os tres meses de proba. Os seus titores, especialmente ese gran personaxe que é Gerry, son pura sabedoría. Os novatos pronto aprenderán que unha noite de Lúa chea nunca pode ser tranquila, que un axente non pode esquecerse de activar a cámara e que un morto por causas naturais pode chegar a ser o mellor alivio nunha noite de tolos. Seis bos capítulos dunha hora, unha trama que lembra se cadra de Line of Duty e un final á altura. Que máis se pode pedir?
Por David Suárez
«The Crown» (Netflix)
Debo confesar que a última tempada de The Crown xeroume moitas dúbidas. Non entendo que quixo facer Peter Morgan na despedida desta obra mestra. Os primeiros catro capítulos só se poden interpretar como un lavado de cara do príncipe Carlos. O relato que Morgan expón sobre a morte de Diana dista moito do que el mesmo fixo na longametraxe TheQueen . En The Crown presenta ao herdeiro da coroa completamente consternado pola morte da súa exmuller. A reacción de Carlos cando se atopa co cadáver de Diana en París pareceume forzada. Por outra banda, ata agora non se sinalou dun xeito tan descarado aos Ao- Fayed como responsables da morte de Lady Dei.
Afortunadamente, na segunda parte da tempada final pódese recoñece parte da maxia que define á serie e que produce en conxunto unha ambientación moi coidada, eses silencios tan característicos e a súa magnífica banda sonora. Pero debo engadir que me descolocó por completo o personaxe de Kate. Tal e como nos conta Morgan, no romance con Guillermo non houbo nin azar nin destino, senón que todo é produto dun plan ben executado polos Middleton. Terá sido así?
Por Xavier Fonseca
«The Architect» (Filmin)
A brevidade desta serie norueguesa (catro capítulos de vinte minutos) fai que o espectador a goce sen rematar asfixiado. Porque esta visión distópica dun mundo no que a especulación inmobiliaria leva á xente a vivir en prazas de garaxe subterráneas divididas por cortinas ten trazas de comedia, pero non fai ningunha graza. Ao contrario, xera malestar e, por momentos, pon a quen a ve fronte a un espello. A lei da selva capitalista e unha fenda social insalvable afogan calquera tipo de solidariedade e só deixan vía libre ao egoísmo, o cinismo e o sálvese quen poida. Dirixida por Kerren Lumer-Klabbers e protagonizada por (Eili Harboe), The Architect contén as doses xustas de veleno e realismo nun marco de ciencia ficción para menear cousas e sentir alivio unha vez que remata.
Por Javier Becerra
«O corpo en chamas» (Netflix)
A recreación do coñecido crime da Garda Urbana de Barcelona vira ao redor da descomunal Úrsula Corberó do mesmo xeito que na vida real todos os protagonistas masculinos orbitaban ao redor de Rosa Peral. A actriz, do mesmo xeito que a asasina, convértese nun astro cun brillo tan atractivo e cegador como achicharrante. Revive á perfección ese magnetismo sexual humillante que leva a algún dos seus amantes —todos eles arquetipos de masculinidades erradas— a inmolarse por ela. E faino cun despregamento interpretativo que soa a Lola Flores, a Rocío Jurado..., ás coplas que trufan unha banda sonora que é media serie e que mostran ese poder feminino arrebatador ao redor do que os homes se marean como as cadenillas dun carrusel. Mágoa —sobre todo para eles— que esa infinitud sedutora de Úrsula/Rosa saiba a sangue e serrín, á etérea beleza que verniza a máis profunda das maldades, a de querelo todo sen dar nada.
Por Juan V. Lado
«The Last of Us» (HBO Max)
The Last of Us, un das grandes estreas do 2023, non é unha serie máis de zombis. Para empezar, non hai un apocalipse instantáneo. Un virus que converte á humanidade en mutantes de forma repentina e só se salvan uns poucos, os heroes. Non, a ameaza non é un virus, senón un fungo, e o proceso de infección é progresivo. Un punto de partida que a fai diferente, para contextualizar a traxedia e profundar no percorrido da historia nunha atmosfera densa e profunda. Si, tamén ten acción e sobresaltos. Non faltan os tópicos dunha gran produción, pero prima a evolución dos personaxes e as tramas paralelas. Non hai heroes, senón antihéroes con sentimentos. A relación entre Joel (Pedro Pascal) e Ellie (Bela Ramsey) sostén un relato que, no esencial, mantense fiel ao vídeojuego no que se inspira a historia. Pero con máis profundidade.
Por Raúl Romar