«Sky Rojo », sexo, purpurina e dardos envelenados dos creadores de «A casa de papel»
PRATA O Plomo
Capítulos curtos de acción trepidante e demoledores contra a prostitución compoñen a adictiva serie que chegou a Netflix o venres
20 mares 2021 . Actualizado ás 15:26 h.Nun lugar próximo ao cume do Teide, neses áridos terreos de lava e cinza, escóndese un recuncho de luxuria, purpurina, brillo de ollos e escravas sexuais. É o escuro negocio que se move baixo o neón rosa do club As Noivas, centro da acción de Sky Rojo , a nova serie que desde Vancouver Media facturaron para Netflix os creadores da casa de papel e Cara a cara. Moito desa identidade coral do mundo dos atracadores do mono vermello e das presidiarias do traxe amarelo converxe nesta nova serie adictiva que inaugura o xénero do pulp latino que sacode a conciencia con capítulos de enerxía a lume de biqueira en pouco máis de vinte minutos.
Ao ver a acción hiperbólica e o sangue derramado é inevitable pensar en Tarantino . «Tarantino é quen inventou o pulp e se houbese que usar unha referencia é lóxico pensar nel e en Robert Rodríguez -explica ÁlexPina , creador da serie xunto a Esther Martínez Lobato-. Temos en común varias cousas, como esa sensación de que os golpes son máis golpes, os coches non circulan senón que derrapan, a enerxía da serie. Pero o gran problema que nos atopamos é que non tiñamos referentes en facer pulp latino pero colocando debaixo un cabalo de Troia, eses torpedos que van á conciencia do espectador mentres este está a divertirse cunha fuxida frenética, cunha ironía negra e un cinismo brutal, unha comedia negra salvaxe».
Sky Rojo conta unha historia en dous tempos. No pasado, penétrase nun prostíbulo onde un grupo de mulleres viven encerradas e entregadas a unha existencia sórdida que non é a que agardaban. Pero un detonante fai que, no presente, tres desas mulleres convértanse en fuxitivas que se escapan co posto e emprenden unha fuxida na que a adrenalina non descansa. O trío de mulleres está interpretado por Verónica Sánchez, Lali Espósito e Yany Prado e os seus perseguidores son Asier Etxeandia (o proxeneta Romeo) e os seus colaboradores Miguel Ángel Silvestre e Enric Auquer.
Atopar o ADN dun produto tan elaborado e cun mundo cromático propio non foi doado para os creadores ao afrontar o risco de divertir ao espectador a partir dun tema tan duro como a prostitución e trátaa de mulleres. «O maior risco é o do contido, porque achegarse a el dun xeito honesta sen banalizarlo pero coa firme vocación de facer un produto de entretemento é moi complicado. Meter nun mesmo bote todos os ingredientes nos rompeu a cabeza durante moito tempos -explica Esther Martínez-. Primeiro, porque intentabamos facer algo divertido, pero o material sensible co traballabamos non é divertido. Non podes tratar coas ferramentas de comedia habituais os diálogos ou personaxes que tiñamos entre mans. Tivemos que inventar o xeito de sobrevivir ao drama que supón trátaa de mulleres do xeito que adoitamos facer e que nos parece máis atractiva, que é mergullando nas psicoloxías extremas dos personaxes, tanto deles como delas, e intentando facelos moi humanos».
Escribindo estes capítulos, afirma Álex Pina, déronse conta de que todo o mundo coñece o concepto de trátaa de mulleres e ponlle unha etiqueta negativa. «O difícil era escoitar ao proxeneta. Ponche os pelos de punta cando ves a un señor falar de que está orgulloso do seu negocio, como outra persoa podería falar dun traballo de calquera outra índole, e de que España sexa o maior país de Europa en canto a consumo de prostitución. Aí é cando empezas a deixar torpedos na conciencia do espectador».
Todos eses elementos se condensan en capítulos que apenas superan os 20 minutos e nos que a acción non dá tregua. «É algo rompedor que nos rompeu a cabeza. Nós sabemos escribir en longo, porque a tradición en España eran capítulos de 70 minutos larguísimos. E ao ter que reducir un capítulo ata as 17 páxinas de guion parecíanos un folleto do supermercado. Pero ao ser unha serie de acción, tan coidada esteticamente e cunha narrativa pulp foi moi longa e moi difícil de rodar. O equipo de rodaxe sufriu o indecible, ademais de pandemias, filomenas e demais. O formato era un formato trampa. Por unha banda moi atractivo, porque o consumo é moi instantáneo, se tes 20 minutos podes velo. Pero a rodaxe foi tan extenso e difícil como en calquera serie de cincuenta minutos».
O mercado e o tipo de consumo están a marcar esta nova pauta de reducir a duración dos capítulos, unha travesía nova para este experimentado equipo. «Por unha banda, buscamos adaptarnos a un modelo de consumo como o eu vexo na miña casa coa miña filla de 18 anos, que ve no metro medio capítulo ou capítulo e medio. É como a lectura, que les un libro e déixalo onde o deixas. Este é o consumo que se está facendo agora -asegura Álex Pina-. A literatura dos anos 50 é agora a ficción audiovisual. É o maior elemento cultural de consumo popular ou de consumo masivo. Iso por unha banda, e doutra banda, cando fas acción é un enorme investimento de traballo. Para calquera cousa necesítanse especialistas e moitas xornadas. A xente non se fai unha idea, pero para rodar os 22 ou 25 minutos de Sky Rojo practicamente levamos o mesmo número de xornadas que para rodar A casa de papel, que dura 45 minutos». O creador asegura que o esforzo de produción foi xigantesco. «É adaptarse ao mercado e para min facer algo novo, porque a acción nunca se fixo nesta metraxe tan curta e o drama, moi poucas veces. O intentar facer cousas novas é algo que nos pon moito sobre todo para aprender, porque un ten unha inercia da súa anterior serie e unha tendencia a clonarse, así que se che pos metas novas estás obrigado a aprender. Iso é fundamental á hora de escribir series.
Desde que nos anos noventa triunfaron con series como Xornalistas e Os Serrano, Álex Pina e Esther Martínez Lobato foron testemuñas da gran transformación do sector da ficción televisiva, especialmente no que se refire ao seu prestixio. «A xente dicía ''este señor fai televisión''; era o irmán menor da ficción, case despreciable. E ao final o que ocorreu é que a ficción seriada de televisión conseguiu xerar uns arcos de transformación moito maiores, profundar na psicoloxía dos personaxes dun xeito máis intenso e case dunha forma natural e orgánica se ha ir convertendo no irmán maior. Case todos os grandes creadores de cine de fai vinte anos están a facer televisión e as grandes estrelas do star system están a facer televisión, porque o relato curto che ofrece outras cousas con respecto respecto dunha película. O relato curto non é algo pexorativo, se ti che namoras duns personaxes os 90 minutos dunha película parécenche poucos. Dunha forma natural cambiamos a tendencia».
A pesar da sordidez do tema que aborda, Sky Rojo ten unha estética brillante e característica, con fotogramas únicos e moi coidados. «A serie ten unha identidade brutal, que é o que necesitas hoxe en día para facer ficción. Unha moza cunha saia fucsia en metade do deserto ao lado dun cáctus. Saen 5.000 series anos e necesitamos que cada fotograma ofreza algo diferente. Habemos buscando unha diferenza cromática, estética, artística, como o club, que ten unha inspiración art decó», resume Pina.
Se o público chegará a namorarse destes personaxes na mesma medida que o fixo cos da casa de papel é algo que empezou a dilucidarse desde o venres 19 de marzo. «O tema é moito máis complexo e máis controvertido que o da casa de papel. Cando fixemos Cara a cara foi unha serie de ruptura para nostoros, porque despois de moitos anos pensando en series e personaxes para toda a familia que non ofendesen, nas que todo o mundo tivese o seu trocito de neno, de adulto, de amor... dedicidimos facer unha serie que non fose para ninguén, cun elenco case ao completo de mulleres onde o tema principal era a violencia. Morría xente por todas as partes e facíanse perrerías en todos os capítulos -lembra Esther Martínez-. E sorprendémonos/sorprendémosnos ao ver que lles gustaba a adolescentes e a nenos mesmo máis pequenos a pesar de que non era para eles. E por suposto a xente maior que non se escandalizaba de nada, porque viviu moitas máis cousas que nós. Nese momento démonos conta de que unha serie ten que ser honesta consigo mesma, tes xerar un mundo posible que teña sentido dentro de si mesmo despreocupándote da quen vas ofender ou deixar de ofender».
Feito xa o traballo, á guionista gustaríalle agora que a serie triunfase no mundo por unha razón en particular: «Gustaríame que moita xente reflexionase acerca do que trata a serie, deste mundo no que vivimos e de como tratamos aos nosos compañeiros de planeta. Do tremendo que é permitir que se trafique con mulleres ou con persoas».