Luis Zahera se sincera sobre a relación co seu pai ou o seu colexio en Santiago e revela por que non repetiu aparición con Feijoo: «Asusteime»
VIVIR SANTIAGO
O actor santiagués protagonizou onte á noite xunto a Risto un novo «Viaxando con Chester»
10 jun 2025 . Actualizado á 17:58 h.A pesar de que Luis Zahera recoñecía que moita xente da súa contorna desencoraxáralle a sentarse no sofá de Risto Mejide —«Dicíanme: ''Vaicha a lear''»—, o actor santiagués mostraba xa de inicio o seu agradecemento por ser entrevistado en Viaxando con Chester, o programa de Catro emitido onte á noite. Na entrega televisiva, gravada nun despezamento de gran simbolismo ao ser nel onde ningúns dos personaxes do intérprete foron asasinados, o compostelán non dubidou ademais en sincerarse e percorrer tanto algunhas pasaxes, máis coñecidos, da súa vida persoal como outros que desvelou por primeira vez.
A charla arrincaba entre bromas recalcando de novo Zahera o seu anhelo por, entre tantos papeis de malo, protagonizar ningún de galán. «Deses de morrear», comentaba entre risos, admitindo aínda así a curiosidade de que, pese ao perfil escénico que o caracteriza, moitos na rúa danlle as grazas por entreterlles. «Protagonizo delitos que entreteñen», reflexionaba, repasándose mentres en pantalla como xa empezou a coquetear coa maldade no cine no ano 2008.
A charla conducíase entón cara á infancia do actor en Santiago. «Cando era pequeno eu non xogaba a ser o malo. Era como o pringado. No colexio suspendía todo», admitía Zahera, repasando a súa etapa escolar en La Salle, nuns anos de duro ensino —«Deses da letra con sangue entra»— aos que non dubidou en aludir.
Zahera puxo nome aos irmáns que máis respecto le infundían, como ao que os alumnos alcumaban Tutankamón, rescatando incluso como foi o seu primeiro día de clase. «O titor mirou aos 54 nenos e parou diante de min. Non falara ninguén. Eu alegreime de que se dirixise a min. Entón pegoume un bofetón, daqueles que te mexabas de medo. E dixo o seguinte: ''Este non fixo nada, o que faga algo que se prepare''», sinalaba ante Risto.
A difícil relación co seu pai foi outro dos temas que centrou a charla. Ante a pregunta de Risto de como recibiu o seu proxenitor a súa vocación actoral, o santiagués ilustrouno gráficamente. «O meu pai víate lendo un guion ou ensaiando e dicíache: ''Moito tes que traballar para non traballar''… Ese era a súa análise do meu traballo», explicaba o actor.
«O meu pai non se sabía comunicar, non falaba de cando era pequeno, non falaba dos seus pais, decatámonos de maiores que tiña dúas medias irmás, que non se comunicaba con elas. Ese señor era un enigma», aludía a continuación, aclarando que era deses pais que «non che daban un bico, un abrazo…Eu creo que el se comunicaba cunha especie de humor negro», remarcaba Zahera ante un Risto atónito.
«El de maior acabou nunha residencia e volveuse como un bebé… Aí xa si que se alegraba unha chea. Era moi amigo da soidade e eu ás veces penso que vou acabar como el. Eu teño medo a acabar como el, nesa especie de soidade… Eu creo que ao meu pai lle gustaba estar só», engadía, chanceando Risto con que Zahera vai polo camiño. Pouco despois o actor admitía un dos seus momentos máis baleiros, cando, tras lograr o Goya polAs Bestas, e realizar esa noite unha infinidade de entrevistas, ao chegar ao hotel non lle agardaba ninguén: «Pensas: ''Hostia!'' Todo isto, para isto...», aseguraba, sen deixar aínda así en ningún momento de sorrir.
O actor non dubidaba en pór en valor durante toda a charla á súa nai: «A miña nai era todo o contrario ao meu pai… Desa xente de antes. Pasábanos o ferro, cociñábanos, vestíanos, axudábanos a facer os deberes, ademais, traballaba fóra de casa…», matizaba.
Foi precisamente ela, a súa nai, quen, nuns anos, os 90, nos que a droga tamén causaba estragos en Santiago —«A miña cuadrilla estaba disgregada»— , a que «lle enviou» dous anos a Nova York. «Tendo catro irmás maiores, que me solucionaban a vida, estar alí me espabiló moito. Tiñas que buscarche a vida», admitiu o compostelán, repasado como na cidade estadounidense fixo de todo —«Menos teatro» —, como pintar casas, traballar nun restaurante de luxo ou facer demolicións dunha planta nas Torres Xemelgas. Foi esa circunstancia a que lle levou a recuperar unha conversación co seu pai que, entendía, exemplificaba o humor negro do proxenitor. «Cando o atentado do 11-S, no 2001, el foi o primeiro que me chamou. Díxome: ''Fillo meu, ti non terás nada que ver?''», afirmaba.
Xa á volta do seu periplo estadounidense, foi cando, como repasou en pantalla, centrouse xa na interpretación. «Eu quería ser actor. Cando cheguei a Santiago chamei a Roberto Vidal Bolaño, que era un director e autor extraordinario», lembraba Zahera. «Díxenlle que sabía que lle facía falta unha persoa para a repartición do Centro Dramático Galego… E engadín: ''Se me puideses facer unha proba, eu agradecíacho. Estiven en Nova York, veño con moitas ganas...''», lembraba Zahera.
«E díxome que si, que quedabamos nunha cafetería. Unha vez alí, vai o tipo e dime, moi listo: ''Pois agora faite o borracho aquí no bar''. Era un bar cheo de universitarios; eu fíxenme o borracho alí no bar, incordié, non sei que, non sei canto, e, finalmente, deume o papel», desvelaba entre risos Zahera.
Xa máis serio, respondía a Risto polo seu parecido con Feijoo e por se realmente ambos eran amigos. «Non, sinceramente amigos non somos, colaboramos no 2020 para un Nadal…», comentaba Zahera aludindo a ese anuncio televisivo do Nadal que os dous protagonizaron. Por primeira vez, o santiagués desvelaba por que rexeitou un novo encontro co líder popular.
«A miña idea de facer aquilo con Feijoo, sendo eu un votante de esquerdas, era colaborar a que non houbese tanta crispación... Pareceume boa idea facer aquela publicidade de Nadal con el», contaba, aclarando que tempo despois o popular chamoulle para facer outra colaboración.
«E moitos anos despois chamoume. Eu en principio deille o ok. Quéroo contar aquí publicamente, deille o ok… Empecei a ter tal bombardeo de que non o fixese porque pactara con quen pactara en determinados sitios… Bombardeáronme de tal xeito que me asustei», desvelaba o actor.
«Esa parte miña inxenua, infantil… Asusteime de que houbo xente que me dicía: ''Pero como fagas iso…'' deixeino tirado porque falei cos seus publicistas e díxenlle: "Hostia, non aguanto esta presión". Eu, que teño unha distancia ideolóxica con Alberto Núñez Feijoo, pero non sei, penso que nos podiamos entender, e tiven tal bombardeo...”, confesaba o actor.