Miguel Anxo Bastos: «Pero como vou dar eu o pregón do Apóstol! Póñome máis nervioso que falando de teorías do Estado»

Todo comezou a semana pasada cando La Voz publicou unha enquisa pulsando as preferencias dos composteláns por saber quen lles gustaría que dese o pregón do Apóstolo, unha incógnita que xorde normalmente por estas datas. Entre os nomes entre os que se podía votar incluíronse tanto coñecidos presentadores de televisión, como David Broncano, que nunca esquece a súa orixe —aínda que circunstancial— santiagués, como composteláns moi populares e queridos na cidade, como Manolo Prieto, quen co seu carriño de xeados (no verán) e o seu tren castañas (no outono) anima os padais de quen pase por Porta Faxeira, ou o futbolista Borja Iglesias, quen, de novo, e mentres triunfa no Celta, vive na súa cidade natal.

Foron precisamente estas dúas últimas opcións as que entre 15 levantáronse durante as primeiras horas da enquisa como claras favoritas, ata que, enténdese, os estudantes da USC déronse conta de que Miguel Anxo Bastos, o carismático profesor de Políticas, era outra das alternativas e, sen dubidalo, arrincaron unha campaña nas redes sociais para situalo rapidamente como vencedor. En poucas horas a súa opción sumou máis de 20.000 votos e agora, menos dunha semana despois de lanzar a enquisa, xa roza os 27.000, un dato bastante insólito para unha enquisa destas características.

«Iso foron o demo dos rapaces», comenta rindo Miguel Anxo Bastos por teléfono e aludindo ás decenas de estudantes que coñece en cada curso e que, ano tras ano, repiten en contas troll, e con perfís falsos do docente, algunhas das súas frases máis características, como paleconservador e anarcocapitalista. Varios chíos incluso elucubraban con, en caso de ser elixido para dar o pregón, se arrincaría o discurso con outro dos seus hits: «Capitalismo, aforro e traballo duro».

«Pero estades tolos! Como vou dar eu o pregón do Apóstol! Se me poño máis nervioso que falando de teorías do Estado ou de políticas medioambientais», razoa divertido Bastos, confirmando que, poucas horas despois de que o seu nome sobresaíse na conta, xa llo comentaron na facultade. «A xente ata vai pensar que eu axito as redes sociais para cousas como esta, pero non teño nin conta», destaca, sen mollarse demasiado en como arrincaría el o suposto pregón desde o balcón de Raxoi. «Pois supoño que felicitando ao santo, non? Eses discursos son os máis difíciles porque o propio é falar de algo neutro, de nada moi en concreto», reflexiona un profesor que se por algo é coñecido é porque as súas clases non pasan inadvertidas, sacando do letargo a moitos alumnos coa arte da provocación. Pénsese ou non como el, todos os estudantes coinciden nunha cousa: un curso con Miguel Anxo Bastos non esquece.

«Eu soamente din un pregón unha vez, nunha romería pequena», evoca Bastos. «Pero en cada curso, nas ceas de despedida ou graduación moitos estudiantes insístenme en ‘'que fale, que fale!''... E eu falo, pero pásoo mal. Para min é moi difícil. Ademais, logo eles fan un reels deses [vídeos cortos] cortando o que digo, ou con trozos de conferencias, e parece que falo de barbaridades; que as podo dicir, pero non así», chancea de novo, admitindo que el goza dando clase e que nunca di que «non» cando lle invitan a eses actos.

«Pero dar o pregón do Apóstol é outra cousa. Moi mal ten que estar Santiago se se pensa en min para dar o pregón», defende con sorna o singular docente. 

«Iso si, con eses votos por Lugo ou Ourense xa saía deputado», acentúa.

---

---