Así creou Lola Dapena o vestiario de «O caso Asunta»: «Se a Rosario Porto puxésemoslle un chal azul no canto dun morado, a xente daríase conta»
VIVIR SANTIAGO
Para o equipo, o gran reto foi adecuarse «milimétricamente» ao que vestían eles nas imaxes reais. Conseguiron por Vinted o mesmo modelo do vestido que levaba Asunta na entrevista da Praza dá Quintana, un de Dona Karan, e tamén un exemplar idéntico das lentes de sol de Versace que usaba Rosario Porto: «Discutiamos entre nós para distinguir a tonalidade exacta das cores»
07 may 2024 . Actualizado á 16:05 h.O gran reto de Lola Dapena á hora de recrear o vestiario da serie O caso Asunta foi adecuarse milimétricamente a todas esas imaxes icónicas que aínda retumban nas cabezas dos que seguiron o crime real. «Son secuencias que encheron portadas e informativos durante moito tempo. Se nos tivésemos desviado un pouco, a xente daríase conta. Imaxínate que no canto do chal morado de Rosario Porto utilizásemos un azul. Ou que Alfonso Basterra saíse á rúa sen a súa carterita cruzada», explica esta compostelá, que onda a súa irmá Alicia forma a empresa de vestiario Saturna. Traballaron para unha infinidade de producións audiovisuais, como Hierro ou Matalobos, pero a serie de Ramón Campos supuxo para ela un xeito diferente de enfrontar o proceso creativo: «A misión era recrear a partir das situacións que xa tiñamos, un labor de documentación e de procura que intentamos que fose o máis fiel posible á realidade».
Conta, por exemplo, que o vestido negro co que salgue a actriz que encarna a Asunta na primeira escena da serie, correndo polos soportais da Praza dá Quintana, é o mesmo modelo de Dona Karan que levaba ela nas imaxes orixinais retransmitidas pola televisión. Conseguírono por Vinted, unha plataforma de compra e venda de roupa de segunda man, despois dunha tarefa de investigación «case microscópica». A Dapena acompañoulle un equipo formado por sete persoas «moi frikis, enl bo sentido da palabra», que tamén deron cun exemplar idéntico das lentes de sol de Versace —a marca escondida, que non podía saír en pantalla— coas que foi gravada Rosario Porto entrando no tanatorio. Estamparon nunha camiseta branca a frase «unha persoa que me quere moito me trouxo este agasallo de San Lúcar de Barrameda», emulando a vestimenta coa que se atopou o corpo da nena xa sen vida, e na escena do funeral, cando unha señora tíralle un pano de cor beige aos xornalistas, buscaron un que se adecuase ao tamaño exacto.
Para documentarse partiron, primeiro, das imaxes facilitadas pola produtora e utilizadas anteriormente na documental Operación Nenúfar. Tamén chegaron a noticias, programas de televisión e demais material publicado polos medios de comunicación. «Todo o que existía, debullámolo», explica Dapena. De aí sacaron, por exemplo, que o día que foron denunciar a desaparición Basterra —tal e como gravaron as cámaras de seguridade utilizadas como proba no xuízo e que eles rescataron— levaba unhas bermudas e unhas crocs. A maiores, houbo outra parte fundamental no traballo de imitación. Tiraron de contactos, de persoas que coñecían a persoas que coñecían Rosario e a Alfonso, e pedíronlles as fotografías que puidesen conservar deles. En parte exclusivas, axudáronlles a facerse unha idea do estilo que podían ter. «A partir destas fun recompondo os cambios que non existiron, dos que non hai constancia», continúa a profesional.
Baseándose en fotografías de viaxes familiares crearon os conxuntos que levan Tristán Ulloa e Candela Peña nas imaxes que hai colgando nas paredes do domicilio dela, «unha parte que puido pasar desapercibida para o espectador pero que levou moito traballo». Para vestir aos dous homes que descubriron o corpo de Asunta, atenderon a entrevistas posteriores que deron na televisión. «Aínda que dese día non hai imaxes, por ningunhas que transcenderon despois pódese ver que tiñan unha forma de vestir máis macarra», continúa.
Ata para a figuración, a minuciosidade nos detalles era o seu obxectivo. Como exemplo, Dapena comenta a escena na que Basterra percorre o tramo que hai entre o seu domicilio e o garaxe da Rúa dá Rosa rodeado polos medios de comunicación. «Collemos as imaxes reais e fomos parándoas xornalista por xornalista. Unha das mozas, que traballaba para O programa de Ana Rosa, levaba unha chaqueta de coiro verde. Atopamos unha igual e puxémoslla á figurante que facía dela. Cos cortes de pelo, o mesmo», explica. Do xuízo, por exemplo, fixeron un arquivo que recollía unhas cantas imaxes de cada día. «Se Aranguren levaba unha gravata gris, puñámonos/puñámosnos a mirar con lupa os detalles para intentar atopar o mesmo modelo. Ás veces ata discutiamos entre nós para diferenciar unha cor. "Este é negro ou azul mariño moi escuro?", pensabamos. Aínda que desde a produtora non nos dixeron que tivese que ser exactamente todo igual, se non que chegásemos ao máximo posible, tomámosnolo/tomámonolo moi en serio», continúa ela.
Cre fundamental a parte de caracterización para que os actores conseguisen mimetizarse de tal xeito cos personaxes. «Desde o primeiro día que fixeron as probas e vestíronse, Candela non volveu ser Candela ata que rematou a rodaxe. Desde que se puña a roupa e a perruca, esquece dela. Iamos todos a comer e ela, para non perder a concentración, púñase soa», lembra sobre os meses que durou a produción, aproximadamente desde marzo ata outubro. Como anécdota conta o gusto de Peña polos pendentes de aro moi grandes, como os que adoitaba levar Porto no seu día a día. Tamén en algo do que ambas as se deron conta e que chegaron a comentar: como a vestimenta dela xa podía dar a entender algúns trazos da súa personalidade. «Calzaba moito chanclas. Cando foi ao tanatorio, ía de chanclas. Cando foi ao rexistro da vivenda de Teo, cun día frío e chuvioso —de aí o famoso abrigo de visón—, tamén. Chegamos a entender o descontrol na súa vida a través da súa roupa, de como vestía», reflexiona.
Con Candela Peña xa traballara na serie Hierro, para a que tamén deseñou o vestiario. NO caso Asunta non dubida que o seu foi o personaxe que necesitou máis roupa. Con todo, testemuña un paradoxo curioso: «El sempre levaba a mesma americana ancha en tons neutros, pero a medida que pasa o tempo os papeis tórnanse. Vimos como ela se foi abandonando e como, xa entrado o xuízo, sempre ía de negro».
Para conseguir as pezas utilizaron tres métodos: confección propia, alugueiro e diferentes plataformas de compra de segunda man. «Do chal morado, por exemplo, non atopabamos a tonalidade exacta por ningún sitio. Estivemos apunto de tinguir un, pero ao final conseguímolo por Vinted», lembra. En moda, se algo non leva xa non existe. Por iso, cando se trataba de pezas máis anticuadas ou desfasadas, optaban por esta opción. O mesmo pasou coa mítica parka vermella, que alugaron nun sitio de vestiario de Madrid. Con todo, o vestido negro co que vai denunciar á comisaría e o que leva ao tanatorio tiveron que confeccionalos. «Eran tan particulares que non atopamos nada igual», explica.
«Para min, a proba definitiva foi o momento no que a serie chegou á xente de Santiago que os coñecía. Non me quedei tranquila ata que esas persoas dixéronme que eran igualitos, que vestían exactamente como eles», explica Lola Dapena. Conta que, mentres gravaba, había xente do equipo que aseguraba que a serie podería ser un éxito. Iso si, nunca se puido imaxinar que chegase a tanto. «Pensar que hai persoas no Canadá vendo isto é impresionante», di emocionada. Iso si, admite que cando Bambú contactou con ela pensou moito en traballar nun crime tan recente que aínda perdura na memoria da súa cidade. «Velo todo montado foi un choque, remata sendo algo moi diferente ao que presenzas na rodaxe». Iso si, non dubida en destacar o «respecto» co que se gravaron as escenas. Agora, espera ansiosa que detrás desta produción cheguen moitas máis.