Así é convivir cunha persoa que coñeciches polas redes sociais: «Agora que xa non vivimos xuntos chamámonos todos os días»
VIVIR SANTIAGO
Os universitarios de Santiago, que comezan a publicar en Instagram e en X anuncios buscando cuarto para o curso que vén, explican como é o día a día en casa con alguén que comezou sendo un descoñecido. Algúns casos rematan nunha bonita amizade, pero todos coinciden en que a situación de compartir piso con alguén que coñeces das redes está motivada polos prezos do alugueiro: «Vivir só con 24 anos é economicamente inviable»
21 abr 2024 . Actualizado ás 17:55 h.Gabriel, de 25 anos, mudouse a Santiago hai pouco máis dun. Orixinario de Ourense, o motivo do seu desprazamento foi unha oportunidade laboral que, en principio, xa descartara. Un bo día, meses despois de ter deixado o seu currículo na sede dunhas cantas empresas dedicadas ao sector audiovisual, recibiu a chamada dunha delas: fora seleccionado para unha nova vacante e tiña quince días para empezar. «Ao principio non mo podía crer, estaba que non cabía en min. Por fin conseguira traballo e aínda por amais dedicándome ao meu», lembra emocionado. Despois de chamar ás súas amigas e aos seus familiares para contalo e celebralo, a alegría do primeiro momento transformouse nun abafo repentino: onde ía vivir? Neste punto da historia entran en xogo as redes sociais e, sobre todo, Dani.
«Eu xa vivira en Santiago, fixen os catro anos de carreira aquí. Cando me puxen a buscar alugueiro, vin que a situación inmobiliaria cambiara», explica este mozo. Era o mes de abril e viña só, sen coñecer a ninguén que buscase piso nese mesmo instante nin que tivese un cuarto libre no seu. Por iso, a súa idea era atopar un estudo ou un apartamento «chiquito», pero pronto foi consciente de que era inviable economicamente. «Vivir só, cobrando o que adoita cobrar unha persoa que acaba de empezar no mundo laboral, é imposible», reflexiona. Entón, fixo o que lle vía facer aos seus coñecidos: colgar en Instagram un anuncio para atopar compañeiros. «¡Ola! Busco cuarto en Santiago de Compostela para entrar este mes. Calquera cousa, mensaxe directa. Dádelle difusión, por favor», dicía a publicación.
As súas amigas compartírono nas súas respectivas redes e algúns dos seus seguidores, aqueles que sabían de primeira man o que supuña pasar polo mal grolo de buscar piso, tamén. Ás veces, as redes sociais tamén están para iso. Os anuncios pegados con celo nos farois, desteñidos pola choiva, cámbianse agora por Instagram e Twitter, que chegan a ser un novo Idealista. Así, de perfil en perfil, formando unha cadea de difusión, a historia chegou a Dani, de 23 anos, que vivía nun piso con tres persoas máis. «A min pasouma unha coñecida que temos en común e, acto seguido, faleille», lembra. Un dos seus compañeiros, nunha situación parecida á de Gabriel, atopou traballo noutra cidade e deixou libre o seu cuarto. «Era interior, pero para nada pequena. Ademais, tiñamos un salón grande e dous baños», lembra con cariño sobre esa vivenda situada na rúa Santiago de Chile na que residiu durante tres anos.
Pasoulle fotos e vídeos, convencéronlle e el foi a ver a casa en persoa. «Foi súper simpático e súper atento en todo momento, moi amable. Fun a ver o piso e, aínda que non era o dos meus soños, estaba ben. Ao final, eu necesitaba un sitio para vivir tres meses, que era inicialmente a duración do meu contrato», di Gabriel, deixando constancia que, desde o primeiro momento, a súa impresión foi boa. «Eu ía con medo das persoas coas que conviviría, sobre cales serían os seus hábitos e se encaixaría con eles, sobre todo na orde, na limpeza e nos horarios, que é o que máis me preocupa. Se non me deixan durmir, enfádome. Se está todo sucio, tamén», explica sobre os seus indispensables na convivencia. Os seus medo pronto se borraron da súa cabeza, xa que «aos tres días parecía que nos coñeciamos de toda a vida».
«Foron tres meses, pero para min contaron o mesmo que moitos anos. Falabamos de todo, faciamos cousas xuntos…», continúa Dani, que ademais conseguiu o seu actual traballo grazas a unha oferta que lle enviou Gabriel. «Cada un deulle ao outro unha cousa diferente. Eu abrín moitísimo o meu círculo social en Santiago porque Dani me presentou ás súas amigas. A día de hoxe, son persoas coas que podo contar na miña día a día», explica. Desde que se coñeceron, empezaron a facer plans para gozar do tempo libre. Dani, que se considera unha persoa sociable, admite non aguantar moito tempo metido en casa. Tampouco estar dentro e non ter un apoio. O que lles uniu, á parte dunha forma de ser similar, foron os seus gustos e afeccións. Aos dous encántalles a música pop e a gastronomía , e van xuntos a concertos e saen a probar os restaurantes e cafeterías de especialidade que abren na cidade. «Rematounos de unir a nosa paixón por Ana Mena e tamén pola comida», chancea.
Desde o pasado mes de xuño, os dous amigos viven separados. Rematóuselles o contrato do piso e, como Dani aínda non atopara traballo, Gabriel buscou un estudo pola súa conta, aínda que o destino —chamado Gabriel— fixo que atopase traballo en Santiago e que ambos seguisen na mesma cidade. «Xa non vivimos xuntos, pero mandámonos mensaxes todos os días preguntándonos que tal e intentamos vernos todas as semanas», conta. Quedan para tomar algo nunha terraza —porque Dani é deses que se negan a sentarse no interior do bar aínda que faga frío—, para dar un paseo, para desafogarse e para contarse mutuamente que tal foi a xornada laboral. «Non se que fariamos o un sen o outro», é a conclusión á que chegan.
O golpe que deu o destino na súa casa non é igual para todos os universitarios que, ao non ter con quen vivir, recorren ás redes sociais para atopar compañeiros de piso. Sen ir máis lonxe, Dani e Gabriel vivían con outras dúas persoas coas que, a día de hoxe, ningún ten relación. «Antes de entrar a vivir aí, cando non coñecía a ningún dos tres, cheguei a pensar ata que me podían facer algo. Ao final, ves tantas historias por Twitter de xente á que os seus compañeiros lle rouban…», reflexiona Gabriel, facendo referencia aos testemuños de universitarios aos que os seus compañeiros de piso fanlles a vida imposible e que se viralizan de cando en vez nas redes.
Pablo, que prefire non dar máis datos sobre a súa identidade, conviviu durante un ano con tres compañeiros de piso cos que «non congeniaba moi ben». «Sobre todo, porque non limpaban. O de que non socialicen, que non fagan vida en común, máis ou menos pódescho agardar e entra dentro do normal, hai xente máis outra menos sociable. Pero chegar a casa e ter unha pila de pratos sen lavar… non sei, é básico», lembra. Coñeceunos tamén por mor dun anuncio nas redes sociais, concretamente, en Instagram. «Eu subín unha historia e faláronme algunhas cantas persoas, pero os seus pisos non me convencían. En total, antes de decantar por leste, tería visto uns dous ou tres», di. Iago e Carlos, outros dous universitarios que atoparon piso a través das redes sociais —cada un o seu e cos seus respectivos compañeiros—, teñen experiencias «cordiais». «Saudar, comentar que tal o día e cada un para o seu cuarto», di o primeiro.
.jpg)
As redes sociais —en concreto Instagram e X— son unha plataforma máis para que os universitarios de Santiago atopen compañeiro de piso. Cando a oferta de alugueiros está á baixa, o metro cadrado sobe cada ano e non se poden permitir o vivir sos, queda facelo con descoñecidos. Moitas veces, sen outra opción. Proba diso é a conta de \
Ningún dos mozos consultados admitiron rexistrarse en plataformas inmobiliarias, como Idealista, Fotocasa ou Milanuncios. Eles van directamente ás redes, a ofrecerse como compañeiros aos seus seguidores e seguidores dos seus seguidores. Desde as inmobiliarias confirman que, efectivamente, cada ano chegan grupos de mozos que mesmo se coñecen no momento de ir ver os pisos. Ante a subida nos prezos do alugueiro, a opción é compartir cun descoñecido. Pode saír ben, proba deles son Dani e Gabriel, pero en todos os casos a situación dáse por unha situación económica que non permite a independencia.