Na ruta pódense atopar varias igrexas con elementos singulares
23 mares 2024 . Actualizado ás 05:00 h.A igrexa de Santa Mariña, no sur de Arzúa , é un bo punto de partida dunha excursión en busca dun Ulla que se fai o escurridizo. Corre por un canón espectacular, pero por unha banda é moi difícil descender por el, e por outra o río só se ve cando se está moi preto, posto que a vexetación —sobre todo o bosque de ribeira— é moi densa. Iso quere dicir que o coche (non ten sentido explorar a pé ou en bicicleta) vai dar mil e unha voltas por pistas polo xeral de anchura xusta ou moi xusta.
A igrexa de Santa Mariña é un edificio pequeno, dunha soa nave, humilde e sen presuncións, pero bonito. Ademais, como as tumbas en terra están coidadas e con flores algunhas delas, a contorna faise mesmo acolledor e, sen dúbida, nada tétrico. O edificio posúe un campanario simple con campá (e outra na parte de atrás, o cal polo menos resulta curioso) con elegante decoración na súa parte superior. Dúas portas, unha delas lateral, e bancos para descansar vendo o templo. Ademais, un pouco máis aló hai unha zona extensa con porterías para que os pequenos da familia corran un pouco.
Indo cara ao norte cóllese o primeiro desvío á esquerda coa sinalización de Pena Furada. Para chegar a esta hai que camiñar dez minutos por unha zona despexada, deixando unha vivenda á destra, e acadar un bosque.
E que é Pena Furada? Pois un petróglifo, unha mostra dunha arte rupestre que perviviu entre fai 10.000 e hai 3.000 anos. Ou sexa, unha pedra na que se gravaron debuxos e que, obvio é dicilo, hai que admirar pero baixo ningún concepto tocar, xa sufriu bastante coas tarefas agrícolas e de silvicultura que a mutilaron nunha parte pequena. Presenta unhas hendiduras.
Visitada esta mostra de arte neolítico, en Xunqueira á esquerda para gañar Vilar. Desde a última casa arrinca unha pista de terra pola que non debe ir o coche. É o momento de estirar as pernas tendo en conta que a pendente é moita. Pero ao final chégase ata a beira do Ulla, que por aí discorre por un corte tan descoñecido como impresionante unha vez superado o encoro de Touro (para chegar a este en coche hai que ir polo lado pontevedrés).
Marcha atrás cara a Xunqueira, continuando recto para acadar a igrexa de San Martiño de Calvos de Socamiño, moi pouco despois dun lavadoiro de cemento carente de interese. Dicindo por diante que a chaira para aparcar presume de amplitude, pero cun chanzo polo que xa se foi algún coche, o templo é realmente grande, levantado no século XVIII e con reformas posteriores que permitiron abrir fiestras.
Unha fonte ornamenta a chaira, con auga saíndo de catro caños con forma de cabeza de león, e un palco de música cuxa parte baixa é centro social completa o conxunto. Iso si, quen acuda alí agardando gozar do parque infantil que esqueza a idea: está arruinado.
Rilo (cun forno tradicional), Subres e o labirinto de pistas que vén a continuación marcan a ruta para chegar a outra igrexa, a de San Tirso de Cornado, tamén grande e cunha cruz antefija na súa parte de atrás, no testero. Notable torre cuns adornos que chaman a atención. E un elemento que adoita pasar desapercibido: un magnífico muro de moitos metros que pecha o cemiterio, e que xa ten os seus anos. Pura arte popular.