Ela fai paraugas pintados a man en Compostela que alegran calquera día de choiva
SANTIAGO CIDADE
Aurora García abriu pasados os 50 a súa primeira empresa, Augavá, que naceu dun experimento fraguado nas aulas da USC
02 novs 2021 . Actualizado ás 07:31 h.Compostela arrastra a fama de ser un lugar chuvioso. E, por moito que nos pese, é algo que foi avalado desde a estatística e o refraneiro popular. Entrado o mes de novembro, o paraugas pasa a converterse nun complemento case obrigado a diario. Hainos plegables, investidos, automáticos... mesmo personalizados ao gusto. Aurora García García dedícase a iso. Ela pinta a man cada paraugas para alegrar os días de choiva. A idea, conta esta monitora artística de 56 anos, xurdiu paradoxalmente un día de sol en Andalucía: «Fun a unha voda a Málaga na que regalaron uns abanicos pintados a man. Pensei que en Santiago os abanicos non son o máis útil, pero si os paraugas».
O primeiro que fixo foi para unha amiga súa, fará uns tres lustros, lembra. «Seguín facendo máis para os meus coñecidos. Un deles foi para Miguel Túñez, profesor de Ciencias da Comunicación e exdecano, que é un bo amigo meu. Cando soubo dos meus paraugas pensou que se tiñan que dar a coñecer, pero eu teño alerxia aos ordenadores... non me gustan nada. Participei nun traballo que fixo cos seus alumnos de Xornalismo sobre a repercusión das redes sociais na comunicación. Creamos unha empresa ficticia e saín pintar á rúa, fixemos entrevistas na radio e no xornal... Con todo ese contido fixeron unha páxina de Facebook e de aí saíu un negocio real, Augavá», relata Aurora, quen estudou na escola Mestre Mateo e desde moi nova empezou a facer voluntariado con persoas maiores, ensinándolles manualidades e técnicas artesanais.
Repara entre risos a compostelá en que abriu a súa primeira empresa cando xa tiña máis de 50 anos e despois de 30 traballando na formación artística de adultos (na que segue). Explica que utiliza unha pintura especial para tea «que non se marcha con chuvia nin con sol. Hoxe fanse serigrafías e hai rotuladores para tea, pero eu son clásica e prefiro o pincel».
Como mínimo tarda unhas tres horas en personalizar cada paraugas e os motivos son tan variados como as persoas en cuxas mans acaba, di: «Fixen un inspirado nunha viaxe a París, nos poemas de Rosalía, en mascotas, peixes, bicis, bolboretas... ata un con churros e quedou moi gracioso. O que máis me piden é o paraugas das Marías [la historiadora y expolítica santiaguesa Encarna Otero tiene uno] e os de mouchos tamén gustan moito. A maioría son para mulleres e cando máis traballo teño é agora, no outono, e antes do Nadal», conta a santiaguesa, quen ten o seu taller na súa propia casa, «nunha buhardilla... non parisina, pero case».
De alí saen tamén esparteñas, camisetas, bolsos e outros complementos que personaliza para os seus destinatarios, «pero a estrela é o paraugas», confirma Aurora, autora de 200 paraugas encargados pola Xunta -a través de Política Lingüística- coincidindo co Xacobeo dentro dunha liña de axudas profesionais da arte que quedaron sen traballo na pandemia. «Agora traballo noutros 120 para o mesmo fondo cun tema máis complicado: Alfonso X e as cantigas», apunta. O motivo do lote anterior foi o poema Chove en Santiago e nuns vese a silueta da Catedral á noitiña e noutros camelias brancas, acompañando aos versos de Federico García Lorca.
Confesa que lle ensinaron como artesá a traballar para os demais e non dedicou tempo a facerse un paraugas propio para lucilo pola súa cidade os días de choiva. «Sería ideal que Marta Ortega me encargase un», comenta divertida, e se puidese retroceder no tempo «gustaríame facer o que levaba Mary Poppins», engade a santiaguesa, quen dá clase de técnicas artesanais normalmente a unhas 140 persoas, nenos e maiores, entre Compostela, Ames e Brión.