O histórico bar-ultramarinos de Negreira está subscribido ao xornal desde 1939
04 jun 2025 . Actualizado á 05:00 h.Lourdes Tomé Pensado naceu cun xornal debaixo do brazo. As cifras bailan porque apenas existen documentos aos que aferrarse, salvo en La Voz de Galicia, onde hai constancia de que Casa Ovidio conta cunha subscrición ao xornal ininterrompida desde o 17 de outubro de 1939, uns meses despois de que finalizase a Guerra Civil. Do negocio, metade ultramarinos, metade bar, non hai rexistros no Concello de Negreira ata décadas máis tarde, pero ela, que agora ten 84 anos, lémbrao desde que ten uso de razón, igual que un veciño coetáneo que tamén ten moi presente o traballador e tremendamente amable que era o seu pai, que deu nome ao negocio.
«Non bebía, non fumaba, o seu único vicio era ler La Voz». Un hábito san que a súa filla mantén. O xornal chega agora cada mañá con noticias razoablemente frescas. «Entón traíao o carteiro», sostén, así que en ocasións aparecía un día máis tarde, aínda que o tempo e a actualidade ían máis amodo, como testemuña un antigo reloxo de péndulo que marca o ritmo na tranquila aldea de Zas, que se altera un pouco máis polas tardes pola chegada de clientes e polo constante goteo de peregrinos camiño de Fisterra, unha novidade dos últimos anos á que se adaptaron a gusto.
Casa Ovidio é un lugar querido e moi necesario. Os veciños de Zas, Aro e as zonas máis altas do municipio afórranse moitas viaxes ao centro de Negreira cando teñen algunha necesidade, e sempre dá algo máis que os modernos supermercados non teñen. É auténtico, ten un pouco de todo, segue «igual que sempre» e é cómodo para deterse en coche, ideas polas que un consultor experto en desenvolvemento de negocio cobraría unha boa comisión. Para ningúns é case un lugar de culto no que atoparse para charlar ou pasar un intre.
Alí queda o exemplar sobre a barra desde primeira hora —abren ás 10— e a medida que pasa a mañá xa se vai notando o uso e o descuadre dos pregos. Polas tardes é o momento de Lourdes, despois de liquidar os labores da casa. Hai tempo que lle cedeu o mando do ultramarinos á súa filla María José —a outra, Lourdes, é profesora no Grove— así que ela se acomoda indistintamente nun ou outro lado do longo mármore negro que fai por momentos de barra ou de mostrador, ou as dúas cousas a un tempo, porque os ingresos entran case por igual. Alí ponse a ler a edición de Santiago pola primeira páxina, detense especialmente nas noticias de Negreira, e non o solta ata a última, «como facía o meu pai», que compaxinaba a actividade do ultramarinos coa venda de fabas e conservas a coñecidas familias compostelás.
Cando remata a lectura, o xornal volve quedar a man dos clientes, aínda que a demanda xa é outra. Coa súa capacidade analítica intacta, reflexiona sobre os costumes dos seus clientes e chega á conclusión de que «os mozos que veñen polas tardes xa lle fan menos caso, eu creo que len menos». Quizais teña razón, ou pode ser que vexan máis o teléfono, algo que ela tamén fai cando as súas fillas lle ensinan algunha cousa de interese. «Pero len menos que eu, sen dúbida, que desde os 12 anos léomo enteiro. Sen xornal non me arranxo».