A viaxe de seis días que organiza a Asociación Ou Castelo a unha residencia a pé de praia en Nigrán xera ata 10 horas de cola
14 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.Fernando conseguiu praza o ano pasado polos pelos. «Cheguei ás once e cuarto, e só nos apuntamos catro máis», conta o home. Este martes, coa lección aprendida, chegou antes que ninguén, e foi o primeiro dunha cola que, desde as oito da mañá, mantívose ata as seis da tarde, á espera de que a esa hora na Asociación Catasol abrisen as portas da sede do colectivo na rúa Alhóndiga, en Melide, e, con elas, as inscricións na viaxe que, en xuño, levará aos socios para gozar de seis xornadas nunha residencia de tempo libre, a pé de praia, en Panxón, no municipio pontevedrés de Nigrán. No prezo da estancia, a pensión completa e con transporte incluído, está a clave dunha espera de dez horas. «180 euros», contan Mercedes e Lila cando se lles pregunta que fai, a media mañá, tanta xente reunida en plena rúa.
Hai xa tempo que a veterana asociación —a primeira de mulleres creada, hai máis de tres décadas, en Melide— organiza a viaxe, que, o ano pasado, empezou a desatar a tolemia, no bo sentido da palabra, veciñal. «Fixera frío, aire e chovía, chamei a meu fillo para que me trouxese mantas do sofá, e collemos para comer un bocadillo do bar; todo para ir seis días a Panxón, e cunha peculiaridade, que se che vén mal tempo, tes que estar dentro da residencia, dándolle ás cartas», lembra Marisol, que este ano agarda repetir. Onte, o tempo, máis ou menos, portouse, así que a espera, na que non faltaron cadeiras e mantas, foi máis levadía. A quenda na cola respéctase. E tamén as substitucións, só permitidos entre quen vai a compartir cuarto. E para que non haxa dúbidas do lugar que ocupa cada quen, tómase nota por estrita orde de chegada. Antes de mediodía, e coa lista na man, «xa está o autobús completo». Toca agardar, e iso xera algo de debate. Dores é partidaria de sortear as prazas; Ramona, de rotalas —«as que van este ano que non vaian o ano que vén», explica— , e Fernando resolve dicindo: «Non nos mandan vir tan cedo».