Saúl Arnejo, de 21 anos, e a súa nai, Belén Rolle, de 47, os gandeiros que apostan pola loura galega nos  cumes de Viveiro

Cando Saúl recibiu a primeira comuñón tivo como agasallo unha vaca chamada Rafaela. Pouco despois suspendeu un exame no CEIP Plurilingüe de Galdo e empezou a chorar desconsoladamente. O profesor Luis Ramallal preguntoulle que ocorríalle. «Choro porque me van vender a Rafaela!», respondeu. Pode parecer unha anécdota infantil, pero reflicte o profundo amor que sente pola gandería Saúl Arnejo Rolle, de 21 anos, que, tras cursar un ciclo de Produción Agropecuaria en Boqueixón, acaba de solicitar a incorporación á explotación de vacún de carne que dirixe a súa nai, Belén Rolle Fraga, de 47 anos, e que fundaron a principios dos anos oitenta na parroquia viveirense de San Pedro os seus avós, Vicente, que ten 73, e Nieves, de 68. O seu pai, José Antonio, tamén traballa nela. Todo queda en familia.

«Gústanme as vacas, pero estudei Administrativo e encántame xestionar o ‘papeleo’ coa filla, Uxía, que estuda Dereito», Belén Rolle Fraga, gandeira viveirense

«Tivemos vacas de leite, pero vimos que a carne era menos escrava aínda que daba menos cartos», expón Vicente sobre os inicios dunha granxa que ten agora case 130 reses en intensivo, pastando nos cumes máis altos de Viveiro, a máis de 400 metros de altura, entre as parroquias de San Pedro, Magazos, Santa María e Valcarría. Venden os animais con dez meses para a zona de Baixo Miño a través da Acruga (asociación de criadores de vacún selecto de raza rubia galega). Belén considera que as axudas deberían ser máis flexibles, en relación, por exemplo, coas agroambientais: «Os políticos fan moita publicidade co rural, pero non están mirando por el. Hai axudas ás que eu, que teño na gandería a miña primeira actividade, non teño dereito, e xente que a ten como segunda actividade si que as cobra».

Vicente Rolle, fundador de la explotación: «Comprei máis de 600 fincas en 40 anos para ter case 80 hectáreas»

«Din que teño mala leite, pero tamén teño moita paciencia porque comprei máis de 600 parcelas en 40 anos para ter unha de case 80 hectáreas, como unha concentración parcelaria!», sorrí Vicente Rolle Rodríguez. «Foron máis de mil tratos poñendo de acordo a moita xente que moitas veces, de principio, non quería vender ou desconfiaba», secunda Nieves. Os comezos foron duros e os bancos nunca o puxeron doado. «Facerlle fronte ás letras do banco sempre foi o máis complicado. Chegamos a pagar un 18% de intereses, e non había axudas de ningún tipo. Logo, cando España entrou na Unión Europea, empezou a PAC e fomos dos primeiros en solicitala. A primeira axuda foi para vacas nodrizas», lembra un matrimonio que dedicou a vida para traballar no campo, cos animais, e inculcou ás súas fillas o valor do sacrificio. «Cando eramos nenas viñamos polas tardes sacar pedras das fincas», lembra Belén, a única que continúa na explotación. Silvia é xefa dunha brigada forestal e Beatriz é enfermeira. Unha explotación como a dos Rolle Fraga precisa grandes investimentos en esforzo e diñeiro para, entre outros, a compra e mantemento de maquinaria como dous tractores, unha rotoempacadora, unha hiladora, unha rotativa, unha encintadora, unha cisterna ou unha fresadora.

---

---

---