A crise de xogo de España situou a Fernando Hierro nunha tesitura complexa, inesperada e case inédita para el: a de exercer de técnico
28 jun 2018 . Actualizado á 05:00 h.O 13 de xuño pasado, un ano exacto despois de desvincularse do Oviedo, o único equipo ao que dirixiu, Fernando Hierro aceptou o cargo de seleccionador nacional tras o despedimento fulminante de Lopetegui. Luis Rubiales tíñao a man, en Krasnodar, e non o dubidou. O novo presidente da federación non viu no malagueño a un adestrador propiamente dito. Rubiales quería que Hierro traballará de Hierro. Confiaba en que o ascendente que tiña sobre o grupo servise para que a selección continuase polo mesmo carril dos dous últimos anos.
Tamén Hierro agardaba algo así: non ter que cambiar case nada -así o recoñeceu na súa presentación- e deixar o seu sinal a base de talante. Con todo, toda esta placidez saltou polo aire. España segue viva, pero descarrilou futbolísticamente. O equipo necesita un cambio drástico se non quere estrelarse. Chegou, por tanto, a hora de que actúe o seu adestrador, algo que non estaba previsto.
Que fará Hierro? Ninguén o sabe, realmente. O que si pode darse por descontado é que terá moi en conta a opinión dos seus colaboradores: Julio Calero, un grande analista que traballou tamén con Lopetegui no Porto; o preparador físico Juanqui Martínez; e Carlos Marchena, un bo amigo que sabe o que é a selección e disputar un Mundial coa presión de ser favorito.
Trátase dunha situación perigosa. Hierro ten por diante un exame persoal da máxima esixencia. E atópase nun terreo descoñecido para alguén da vella escola: conceptos e mensaxes simples e directos. Os problemas tácticos, as sisudas cuestións de estratexia, os vídeos e as lousas son para Calero.
E os cambios no once? Aseguran quen lle coñece que nin se expón a substitución na portería. É un posto que só tocaría en caso extremo, xa coas chamas no segundo piso. Máis aló de De Gea, que seguirá baixo paus salvo sorpresa monumental, o certo é que non é doado a cirurxía que se expón para que España recupere a solidez. Para empezar, o seu bloque defensivo -Carvajal, Ramos, Piqué e Jordi Alba, con Busquets por diante-, é practicamente intocable. A Carvajal fáltalle ritmo, pero tras darlle a titularidade ante Irán non parece que vaia quitarlle para pór a Nacho ou Azpilicueta e dar maior empaquetado a unha defensa en crise.
Por diante, tampouco se adiviña moita marxe de manobra, salvo que o propio diagnóstico do seleccionador sobre o estado do equipo sexa tan alarmante que decida cortar polo san sacrificando incluso a vacas sagradas, ao estilo de Joachim Löw con Khedira e Özil. Máis probable antóllase que Hierro busque máis fiabilidade posicional na medular e meta a Koke con Busquets, e quizá tamén que se expoña dar unha inxección de frescura ao grupo con Asensio, o que lle obrigaría a prescindir de Silva.
Iago Aspas tamén podería ter opcións como substituto de Diego Costa, moi borroso ante Marrocos. E pouco máis se albisca no horizonte. A impresión é que Hierro, máis que liderar de súpeto unha revolución, intentará facer o que mellor sabe: buscar a reacción de España intervindo sobre o seu estado de ánimo, levantando, un a un, o corazón dos seus xogadores. Xa se verá se é suficiente.