Co conflito catalán aludiuse reiteradamente a unha cita atribuída ao que foi primeiro ministro prusiano Otto Von Bismarck: «España é o país máis forte do mundo: os españois levan séculos intentado destruílo e non o conseguiron». O espectáculo que se está protagonizando coa selección pon de actualidade a frase. Tras unha clasificación para o Mundial inmaculada, cunha das mellores seleccións da historia (co permiso da Sudáfrica) e co cartel de favorita, España saltou polo aire. E todo por obra e graza non precisamente de ningún inimigo externo. Os protagonistas dun conflito lamentable son todos españois e entre todos conseguiron elevar a tensión ao redor do equipo a niveis insostibles.
Pero sirva este caso de reflexión ao redor da selección e o que significa a mesma en España. Alguén se imaxina que en Francia, dous días antes de debutar nun novo Mundial, un presidente de club, nacido en Francia, que alardea de ser francés, rebentaría o combinado bleu fichando ao seu técnico e anunciándoo sen pudor algún aos catro ventos? Non parece razoable porque sería acusado de antifrancés e porque ninguén, absolutamente ninguén, apoiaríalle. A súa figura baixaría enteiros na cotización da fama e do prestixio na súa patria.
Pero España é diferente. O presidente do club máis grande e ao que os seus seguidores consideran unha especie de mascarón de proa de todo o español, pasouse polo forro calquera tipo de consideración cara á selección, arrebatoulle o seu técnico e montou unha lea monumental de difícil saída, salvo que aos xogadores lles dea agora por gañar a Copa do Mundo.
Non se trata de que Florentino non poida acometer a fichaxe de Lopetegui mentres estea na selección, senón que entendeu que na orde das súas prioridades, os símbolos españois ocupan un lugar máis ben discreto. E aínda que en xeral a resposta popular foi de malestar ante este golpe de estado futbolístico, o certo é que o presidente do Real Madrid está a escaparse de rositas, defendido a lume de biqueira polo seu garda pretoriana mediática. Noutro país, ao artífice intelectual do atentado contra o equipo de todos tería que esconderse. Pero aquí, o dirixente branco se pavonea diso e é capaz de presentar ao xa exseleccionador como técnico da casa branca, desprezando por completo o que teoricamente debería significar a selección para calquera cidadán, e non digo xa para alguén vinculado ao fútbol.
E esta é a nai do cordeiro. En España seguimos empeñados en destruírnos e en acabar con calquera símbolo que poida significar unión e identidade colectiva.
E unha última reflexión: Dixeron algo Sánchez, Rivera, Rajoy e Iglesias sobre a falta de respecto de Florentino Pérez cara á selección española? A que non.