Miraba sorprendida o avanzada que estaba a primavera. A herba, as flores e as árbores parecían contaxiarme a súa vitalidade.
E tan absorta ía que tardei varios segundos en escoitala e outros tantos en comprender que se dirixía a min.
Alcei a cabeza e localiceina nunha pequena terraza.
Unha señora de entre setenta e oitenta anos, de rostro amable e voz doce.
—Perdoe que a moleste. Podería facerme unha chamada? Non teño teléfono.
—Atópase ben? Está vostede soa na casa?
—Si, estou soa e non hai comida. Non hai nada para comer. Chame á miña amiga e dicir que vinga, que traia comida.
A señora estaba ben vestida, parecía aseada e tiña bo aspecto. Vocalizaba correctamente e o seu ton era suplicante. Habería unha cámara oculta? Receosa mirei aquí e alá.
—Dicir o número ao que teño que chamar.
Recitou de corrido un número larguísimo. Tras indicarlle que o número era erróneo ela repetiu a mesma serie de díxitos.
—Ese é o número, non teño outro. Grazas por intentalo. Grazas por escoitarme.
Miroume con intensidade, esbozou un simulacro de sorriso, alzou a man nun xesto de despedida e desapareceu no interior da vivenda.
Eu quedei plantada na beirarrúa contemplando o baleiro da súa ausencia.
Serían certas as súas palabras? Sufriría algunha deterioración cognitiva?
Necesitaba falar con alguén, aínda que fose unha estraña?
E ante tantas incertezas brotou con forza unha certeza: a señora padecía a doenza da soidade.