Deu carpetazo á enxeñería e a Madrid para cumprir o seu soño de ensinar a boxear sen contacto en Pontevedra

Juan Rodríguez fai sitio nunha mesa alta para acomodarse antes de empezar a repasar a súa vida. O escenario dá pistas do que vai contar. Sobre a mesa, un libro de Muhammad Ali e algunha publicación máis sobre boxeo. Ao fondo, un ring e varias ducias de sacos. Son as dez da mañá e a calma en Luva Boxing Club, na céntrica rúa José Millán de Pontevedra, manda nun día de temporal. O ximnasio parece un oasis no trafego dunha mañá de venres na cidade. Nada que ver con eses ximnasios duros e lúgubres onde se busca ser o mellor na seguinte competición. Neste ensínase a boxear, pero sen contacto. Iso é o primeiro que explica Juan Rodríguez ou Jonás como lle chaman quen o queren ben.

Este enxeñeiro industrial de Pontevedra deixouno todo hai uns meses por cumprir o seu soño. Para comprender ben como chegou a montar este centro o pasado xaneiro hai que ir moitos anos atrás. Nos primeiros anos do século XXI, Jonás foise estudar a carreira a Madrid. Apenas tres meses despois de acabar a universidade atopou traballo na consultoría Indra. «Estiven nove anos nesa empresa, viaxei por moitos países por traballo, pero non me gustaba demasiado, así que aproveitei un ERE que houbo na empresa para irme voluntariamente», explica.

Aí empezou a dar voltas á idea de vivir do que realmente lle gustaba: o boxeo. Compartía esa paixón cun amigo seu. Aos poucos foi dándolle voltas á idea de abrir un ximnasio, mentres adestraba nun de Madrid. Pero o que estaba na súa cabeza parecía que se complicaba cando quería convertelo en realidade. Despois de algo máis dun ano, un antigo compañeiro de traballo en Indra foi a buscalo para volver á enxeñería. «Pensei que talvez era o momento de deixar atrás o meu soño», apunta Jonás, que estivo cinco anos máis nesa compaña ata que chegou a pandemia. Deu carpetazo a 20 anos en Madrid. «Vinme a Pontevedra porque podía teletrabajar e estiven así unha tempada ata que o deixei», explica. Na súa cabeza seguía con forza a idea de volver ao que realmente lle gustaba, o boxeo sen contacto. «Falei coa miña irmá porque este era un baixo familiar e púxeno en marcha», comenta.

A aventura da súa vida

Hai dous meses empezou a aventura da súa vida. Ou polo menos así a vive el. «Case non levo nada, pero de todos os escenarios que barallaba isto é mellor que o optimista», sinala Jonás, que como bo enxeñeiro fixo un exhaustivo plan de negocio para ver se era rendible abrir este ximnasio de boxeo sen contacto. «Pensei que cando se cumprisen dous meses tería preto de 60 clientes e a día hoxe teño case 80», reflexiona este pontevedrés, que desde que abriu está de sol a sol. «No primeiro mes cheguei a adelgazar ata catro quilos, pero non podo reducir horarios», comenta Jonás, que entre os seus alumnos ten desde rapaces de 16 e 17 anos ata homes de máis de cincuenta. «Por agora hai un 30 % de mozas», engade.

O boxeo sen contacto é igual que o convencional, pero sen a agresividade que se ve sobre o ring. «Pensamos que é un deporte sinxelo, pero esixe moita coordinación, que é algo que non se ten de primeiras», advirte Jonás. E pon un exemplo: «Esta semana fixen un adestramento moi complicado e cando ao acabar dixéronme que estaban encantados, que fora o mellor, sentinme moi ben».

Máis que un ximnasio

Aínda que Luva Boxing Club acaba de abrir, nos plans de Rodríguez Esteban está organizar algún encontro ou sesión temática no que lle gustaría que estivese algún dos seus adestradores de Madrid. Hai tres que lle marcaron especialmente e que teñen moito que ver no que hoxe é Jonás no boxeo. «Se boto de menos algo son os ximnasios de Madrid. Alí estiven con Jero García, que é un referente. El ensinoume a dar clase e motivoume neste mundo. Era un luxo estar con el», lembra con cariño Jonás, que ten as mesmas palabras de cariño cara a José Valenciano, o último adestrador que tiven no ximnasio de Argüelles. «É o adestrador con máis campións de España e ensínache dunha forma moi didáctica», apunta.

Nese repaso que fai desde Luva Boxing Club non pode faltar José Luis Serrano: «Era o dono no ximnasio no que traballei. Chamábano o Estudante porque tiña unha carreira universitaria e traballaba nun banco. Cando fixeron un ERE e quedou sen traballo, pensou no que sabía facer e montou un club».

Cada un deles soubo achegarlle a Jonás o que a enxeñería non lle deu. Agora, neste ximnasio da rúa José Millán, ponse as «luvas» para ensinar todo o que aprendeu e nun ambiente que invita a boxear sen contacto.

---

---

---