Un músico oriúndo de Poio, Mario Diz, está detrás do primeiro método de ensino de violín para nenos de pouca idade que se publica en Galicia: «A idea xurdiu da necesidade»
02 feb 2015 . Actualizado ás 12:09 h.Como se ensina a un neno de 3 anos que un violín ten catro cordas que se chaman sol, re, a e a miña? Esa foi a pregunta que hai uns anos fíxose o músico Mario Diz (Poio, 1981) cando observou que tiña que dar clases a alumnos cada vez máis pequenos e é a pregunta que ten agora a súa resposta no meu primeiro violín, o primeiro método de ensino deste instrumento musical dirixido a nenos de pouca idade que ve a luz en Galicia.
O certo é que, dirixida ao público que se dirixe, Mario Diz tívose que saír do que é o canon dunha publicación musical ao uso. Acompañado de ilustracións da viguesa Erika González Eguía, o autor optou por empregar «dous métodos asociativos entre personaxes e cores, de tal modo que estes representan notas e os primeiros cordas».
Así, «sol» aparece transformado en oso e «o meu» é un paxaro, mentres que as dúas restantes notas son os seus fogares, unha casiña e unha árbore. Botando a vista atrás ao momento no que este libro -dividido en dous volumes, un deles para profesores e pais a modo de guía-, o pontevedrés recoñece que «a primeira idea foi asociar personaxes e cordas. Ademais, deliberadamente asocie ao oso gordo coa corda máis grave e o paxaro, que é cantador, representa a corda máis aguda».
Non é esta a única estratexia que emprega O meu primeiro violín para tratar de atraer e manter a atención dos pequenos. Este libro, ademais de que se pode colorear, «ten unha historia narrativa. Pódese ler como un conto».
Tal e como recoñece Mario Diz, a súa obra é froito da necesidade. De buscar e non atopar un método de ensino que adaptase ao que buscaba. Ao non achalo, decidiu inventalo: «A conceptualización non é doado porque está dirixido a nenos con posibilidade de empezar a partir dos 3 anos, que é algo que ten as súas complicacións. Fixen moito labor de investigación, de traballo de campo, falei con psicólogos para tratar temas de psicomotricidade...».
Na súa mente sempre ten presente aquel momento no que, por primeira vez, tivo diante del a alumnos de moi curta idade. «Non sabía como explicarlles non xa só como coller o violín, senón como trasladarlles a parte máis intelectual da música, como chegar a conseguir que entendan que unhas notas se tocan nun lugar determinado. Un neno que case non sabe ler letras, música é moito máis difícil».
Foi unha nai afeccionada á música e que, mesmo, estudouna a que puxo en mans de Mario Diz á súa filla de 3 anos coa intención de que o pontevedrés, que na actualidade é profesor na escola municipal de Santiago, acompañáselle nos seus primeiros pasos co violín: «Naquela primeira clase -rememora-, leveime as mans á cabeza, pero a nena portouse moi ben e xa che engancha».
Unha vez establecido o concepto do libro, no que pontevedrés plasma as súas propias composicións musicais como exercicios para os alumnos, veu a cuestión de buscar unha editorial que publicase o libro. Ao parecer, varias firmas madrileñas interesáronse polo proxecto, pero sempre acababa aparecendo algún problema, o principal, as obxeccións a sacar dous volumes.
«Sempre había un pero e, ao final, acabas sendo emprendedor». Mario Diz sintetiza con estas breves palabras outro dos logros de
Mi primer violín
. E é que, o seu libro foi o xerme, o empuxón, para que xurdise unha nova editorial, Mu-se-ca, que se vai especializar en materiais de innovación musical.
A primeira vez que ensinou a un neno, o autor levou as mans á cabeza
O pontevedrés non achou un método adecuado, polo que decidiu crear un propio
Co libro naceu unha editorial especializada en innovación musical