O tacón con espiñas que se cravan no pé feito en Marín que entrou polos ollos a miles de persoas en Nova York

María Hermida
María Hermida PONTEVEDRA / LA VOZ

MARÍN

Celeste Garrido, mostrando el zapato rojo que esculpió con pétalos de rosa de papel y espinas en el tacón y la planta del pie.
Celeste Garrido, mostrando o zapato vermello que esculpió con pétalos de rosa de papel e espiñas no tacón e a planta do pé. Ramón Leiro

O zapato é unha obra de arte de Celeste Garrido, que denuncia así «todo o que sofren as mulleres por agradar aos demais»

08 feb 2024 . Actualizado ás 10:02 h.

Celeste Garrido (Marín, 1972) ten un tacón famoso. Non é un zapato calquera, nin moito menos. É unha obra de arte feita por ela con nome propio, Torturas femininas; un zapato confeccionado con pétalos de rosa de papel e espiñas que viaxou desde Marín, onde esta artista ten o seu taller, ata o mesmísimo corazón de Nova York. Como foi iso? «Formou parte dunha exposición colectiva e, durante 24 horas, proxectouse en bucle nunha das rúas máis transitadas de Nova York», explica esta muller. O zapato viaxou ata alí para evidenciar a necesidade de que as mulleres se empoderen, para que lles importe menos a opinión dos demais e máis a súa propia. Por iso é un zapato onde as espiñas van por dentro e crávanse no pé: «Quixen reflectir todo o que sufrimos as mulleres por agradar aos demais e o do tacón con espiñas pareceume un bo símbolo», engade Celeste Garrido. 

Viaxemos no tempo. Celeste pertence á segunda promoción de Belas Artes de Pontevedra. Cursou ela estudos universitarios nun tempo no que da violencia machista falábase pouco ou nada. Con todo, deulle clases unha profesora de escultura , Yolanda Herranz, que si tiña claro que a través da arte se podía axudar a moitas mulleres a denunciar o que sufrían. Abriulle os ollos a Celeste. E a súa pupila agrandouse aínda ante esa realidade cando foi bolseira na Cátedra de Estudos Feministas. Iso levou a Celeste a converter a súa obra nunha constante denuncia de cuestións ligadas ao xénero feminino e á violencia sufrida polas mulleres. Tamén a pór o foco en temas tan duros e á vez tan terriblemente cotiáns como a violencia sexual contra os nenos. Sempre xogou moito cos materiais téxtiles, o que cre ela que é unha herdanza da súa nai costureira e de todo o que viviu no seu taller: «As mulleres viñan e falaban, queixábanse de que traballaban e traballaban en casa e non se valoraba o que facían. Aquilo era unha especie de terapia psicolóxica para elas». 

Nese afán seu por pór ás mulleres no foco, os pétalos vermellos sempre foron aliados. Por que? «Porque moitas relacións empezan con rosas vermellas e ao tempo só quedan as espiñas». Foi no ano 2016 cando, con eses pétalos como ingrediente principal, construíu un zapato de rosas e espiñas; un tacón simbólico que comezou a percorrer o mundo de exposición en exposición. Agora, sete anos despois, tocoulle viaxar a Nova York. Celeste Garrido insiste en destacar que esa incursión na cidade dos rañaceos non é mérito propio, senón das dúas galerías de arte, Santana Art Gallery (de Madrid) e Galería Oriente e Occidente (de Valencia) que lograron que a súa obra e a de once artistas máis se proxectase en bucle durante 24 horas nunha gran pantalla rueira situada en Times Square, no número 1650 de Broadway, entre a rúa 46 e 47 de Manhattan. O impacto visual foi grande porque por esa zona pasa ao día unha media de 340.000 persoas. 

Quen foron os demais artistas que tamén levaron a súa obra a Nova York, nunha proxección que ademais mostraba un código QR coa obra de cada un deles? Xunto a Celeste Garrido expuxeron tamén Kenryo Hara, Enriqueta Óso, Pilar Palomares , Edu Larrasa, Nel Piñeiro, Xulio Lago, Pilar Martínez, Faba Fouret, Luis González, Nacho Gili e María de Andrés. 

Celeste Garrido móstrase contenta e agradecida por ter contado cun escaparate tan potente para expor o seu xa famoso tacón vermello e avisa de que continúa adiante coa súa obra. Iso si, está dando un xiro á temática da mesma porque ela tamén cambiou: «Agora estou moi metida no tema do desenvolvemento persoal, a como as mulleres podemos fortalecernos e loitar para que se sufrimos un caso de violencia este non se repita, porque o patrón se repite tantas veces... tamén falo do perdón, de pasar páxina, de como algo que pasou hai medio século non pode afundirnos toda a vida», salienta.