Juan Luis Guerra para o seu concerto en Sanxenxo ao chover auga antes de que puidese chover café

Coas mans juntitas en sinal de pregaria e mirando o ceo estaban, ás 22.15 horas deste sábado 19 de xullo, miles de persoas en Sanxenxo. Eran as 15.000 almas que acudiron a ver Juan Luis Guerra e que rezaban para que a interrupción, en principio por media hora do concerto por culpa a choiva non se convertese nunha suspensión definitiva. Non foi así, unha confabulación de vento e auga obrigaron a que o birlo se suspendese definitivamente cando o artista dominicano só tocara unha media hora e aínda non chovera café, como estaba mandado. Que trinta minutos! Juan Luis, o señor Juan Luis, tivo moi pouco tempo para demostrar que é o que fai no escenario. Pero sobroulle reloxo. Oficio, oficio e oficio para lograr, con moitísimas menos luces de cor e artificios que unha orquestra de pobo, pór a bailar a miles de persoas. É o señor da bachata con todas as letras. O amo do merengue. Un home de bufanda azul e traxe a xogo coa súa orquestra (que luxo de músicos) capaz de obrar un milagre: que nos tempos nos que ata Coldplay é máis famoso por unha cámara indiscreta que pola súa música a el báilelle e cántelle máis xente da que lle apunta co móbil. Iso é música, señor Juan Luis. 

Houbo pouco tempo para gozalo, como dicía entre saloucos unha bilbaína de vinte anos que veu coa súa nai a propósito a Sanxenxo para ver o concerto. Pero valeu a pena. Soou Ninguén como ti e o respectable cantou, efectivamente, como ninguén canta. O público foise ao Niágara en bicicleta gozando forte e xa maldicindo ao ceo, que empezaba a chuspir auga sen présa pero sen pausa.

View this post on Instagram

A post shared by La Voz de Galicia (@lavozdegalicia)

Aos altofalantes e ao cableado puxéraselle unha especie de plástico (en aparencia, non moito máis gordo que un filme de cociña). O apaño non parecía moi resolutivo. E así foi. Xusto cando o concerto chegaba ao seu solombo, cando xa soara Burbullas de amor e todo o mundo suspiraba por ser un peixe, resulta que si, que se armou o acuario. 

Empezou a chover en serio sobre a vila turística, co vento facendo das súas ao lado da praia de Silgar, e Juan Luis Guerra dixo que paraba as máquinas trinta minutos para ver se escampaba. 

Non puido ser. Juan Luis, quizais na túa República Dominicana a choiva entenda de recreo e ata chova o teu emblemático café. Máis aquí do Padornelo, non hai tregua que valla. Se chove, que chova, dicimos aquí.  

---

---

---