Os camiños de Manuel e Daniel, pai e fillo, na poesía e na música: «Os dous tiramos moito de nostalxia e de recordos»
PONTEVEDRA
O profesor de francés, que se xubilou no 2016 no IES Valle-Inclán de Pontevedra, presentou este xoves «Os camiños da memoria»
27 jun 2025 . Actualizado á 13:02 h.A vida son camiños e moitas veces conflúen. Un pai e un fillo coincidiron este xoves na presentación de Vos camiños dá memoria, o primeiro libro de poemas que publica Manuel Enrique Piñeiro (Boiro, 1956). Nese acto que tivo lugar na biblioteca do IES Valle-Inclán de Pontevedra, que foi o centro no que se xubilou no 2016 como profesor de francés, estivo acompañado por Daniel Piñeiro Bargiela (Pontevedra, 1998), o seu fillo. Farmacéutico de profesión nunha consultora en Barcelona, a súa vida estivo e está moi ligada á musica.
Daniel canta e compón e traballa desde hai un tempo no que será o seu primeiro disco. Ten xa nove das once cancións gravadas no estudo de produción que un amigo ten en Euskadi. «É un proxecto que se afasta algo do rap, que tira máis ao pop e no que teñen peso as melodías de voz». Un proxecto musical no que traballa con mimo e sen présa.
No caso de Manuel, foi asistente de español en Francia, e tras aprobar as oposicións pasou por moitos destinos en A Coruña, Ferrol, Pontevedra, Marín ou Vigo. No IES Luís Seoane da cidade foi onde coñeceu a súa muller, tamén docente, Pepi Bargiela, nai de Daniel. ¿De onde lle vén o de escribir poemas?, se lle pregunta. Manuel lembra que a súa nai, mestra, escribía versos. El empezou a facelo na adolescencia e conta que escribiu moito na década dos 70 e 80 do século XX. A partir dos 90 foi a menos, aínda que ten algunha novela sen publicar. Na primavera do 2006 plasmou varios poemas e non foi ata a pandemia do covid cando volveu escribir con máis asiduidade. Tamén influíu a morte do seu pai e despois a enfermidade de Pepi. Foi case unha terapia.
«Recuperei algúns poemas que tiña no ordenador e nos meses duros da quimioterapia de Pepi, mentres ela facía un mantel de punto de cruz, eu reescribía poemas». Son textos en clave persoal e di Manuel que foi perdendo o pudor cos anos. Así que seguindo o que lle dixeron algúns amigos animouse a mandar o libro de poemas a varias editoriais. Medulia foi a que dixo si. E así foi como viu a luz Vos camiños dá memoria, que recolle unha selección de vinte poemas, «algúns longos».
Recordos en clave persoal
Nunha conversa na súa casa de Rosalía de Castro, di Manuel que o título ía ser simplemente Camiños, en alusión aos camiños da vida cotiá, pero que lle fixo caso a outro amigo. «Dicía que era corto e pouco expresivo. Así que me decidín por Vos camiños dá memoria, que son os camiños que facemos e os que a memoria reconstrúe». Na obra recolle recordos da infancia, dos seus pais e de amigos. Apunta o profesor que aínda hoxe mantén a reunión de amigos de COU de 1973. «Seguímonos reunindo cada ano». Horas antes da presentación, confesa que ten un pouquiño de nervios e insiste en que a súa poesía é «en clave persoal».
A música foi desde neno a maior paixón do seu fillo. Tivo moito que ver que de rapaz escoitaba na casa a música que poñían seus pais, en especial Bob Dylan. Daniel recorda que foi unha mestra de segundo de primaria quen lle descubriu a súa voz. Ao final de curso díxolle: «Tesme que prometer que te vas a apuntar a clase». Algo que fixo. Foi a clases de canto, tivo unha banda de rock no instituto e púxose a compoñer a raíz de escoitar rap lírico, con contido nas letras, alá polo 2021. Di Daniel que el non quere ser o foco, que o protagonista é seu pai, pero algunhas das súas cancións acompañaron a presentación do libro. «Os dous tiramos moito de nostalxia e de recordos», di Manuel. Tamén de melancolía, engade Daniel.