Un profesor xubilado de Pontevedra, atrapado en Irán tras o ataque israelí: «Estou solo nun hotel que está pechado e sinto os bombardeos»

Foni Díaz, un profesor xubilado de Ciencias Sociais de Pontevedra, está atrapado en Teherán, a capital de Irán. Permanece así desde a madrugada do xoves 12 ao 13 de xuño, cando estaba a bordo dun avión a piques de abandonar o país tras dúas semanas facendo turismo e, debido ao ataque aéreo de Israel contra Irán, o espazo aéreo quedou pechado. Atópase ben, aínda que con incerteza e inquedo por se a escalada de ataques, que sente e ve cada madrugada desde a fiestra do seu hotel, vai a máis.

A súa situación actual é surrealista, xa que volveu ao hotel onde estivera aloxado como turista e aí segue, pero os demais hóspedes marcháronse e a maioría dos traballadores tamén, xa que o complexo hoteleiro, tecnicamente, está pechado: «Estou solo nun hotel de seis plantas que está pechado e sinto os bombardeos. Hai un anaco saín á rúa para cambiar cartos no zoco, porque aquí teño que pagar coa moneda local, e cando cheguei a porta do hotel estaba xa pechada. Tiven que petar e petar e ao final abríronme para que non quede na rúa», explica sen saír da súa perplexidade pese ao callo que ten como o home aventureiro que é, con máis de cen países sobre a súa mochila. 

Este profesor, que naceu circunstancialmente en Ourense pero sempre viviu en Pontevedra, xubilouse anticipadamente, aos sesenta anos, despois de dar clase de Xeografía e Historia en institutos como o de Ponte Caldelas ou o Illa de San Simón de Redondela. Aventureiro desde moi mozo, cando se converteu en pensionista, no ano 2023, fíxose coñecido porque estreou a súa condición de xubilado ir dar unha volta ao mundo en solitario. Visitou entón 18 países e retratouse neles coa bandeira galega; non coa oficial, senón «coa estreleira». Desde entón continuou como sempre, viaxando. Desde Teherán, falando por teléfono cunha calma bastante rechamante dada a súa situación, sinala: «Tiña a espiña cravada de Irán, porque creo que é un país que temos demonizado inxustamente. E no que se está a dar un cambio brutal. De feito, ata que atacou o de sempre, Israel, foron dúas semanas moi boas nas que por exemplo vin que neste país hai moitas mulleres que traballan en todo tipo de postos e que non levan pañuelo na cabeza, que é algo que en Occidente non adoitan contarnos».

Chegado a ese punto, e tras explicar que quedou impactado coa amabilidade e empatía dos iranianos, Foni Díaz viaxa ao momento no que todo cambiou. Sinala que estaba dentro do avión que debía levarlle a Istambul, onde facía escala para logo ir a Xeorxia e a Armenia. Os pasaxeiros empezaron a sospeitar que pasaba algo raro porque pasaba o tempo e non despegaban. Eran ao redor das catro da mañá cando lles informaron de que Israel bombardeara o país: «A verdade é que ao principio sentín moita incertidume, porque non se sabía se era un ataque que podía ser grande ou non. Despois viuse que era algo duro e xa nos dixeron que o espazo aéreo quedaba pechado». 

Evacuáronlles do avión e Foni decidiu volver ao hotel no que se hospedou esas dúas semanas a agardar noticias. Di que a sensación era de relativa normalidade, pero que de cando en vez escoitaban bombardeos e víanse escintileos e columnas de fume. Regresou ao hotel e ao principio non parecía haber maior problema. Pero co paso das horas os hóspedes fóronse marchando e o persoal tamén foi desaparecendo. Por exemplo, deixou de estar aberto o bufé para almorzar e simplemente sérvenlle algo a el, que é xa o único cliente. Os restaurantes, tanto os do hotel como algún outro establecemento ao que ía, tamén foron pechando. 

Non sabe exactamente se o hotel está pechado de todo, porque o persoal que queda non fala inglés nin español, só persa, pero intúe que así é. De feito, esta mañá de luns saíu a cambiar diñeiro, xa que ten que pagar na moeda local, e ao volver creu que xa non podía seguir no hotel: «Atopei a porta pechada, así que as próximas veces que teña que saír por algo tratarei de avisarlles para non quedar na rúa. É unha situación un pouco rara», indica. Sinala que a súa situación é similar «a que se estivese preso, pero sen estalo» e que todas as noites sente e oe os escintileos das bombas e as columnas de fume en distintos puntos da cidade. 

Loxicamente, vendo que os ataques non cesan, quere saír do país canto antes. Pero contactou coa Embaixada de España en Irán e dixéronlle que ten que agardar, que lle avisarán cando poida irse de forma segura. Non lle recomendaron seguir os pasos dos outros hóspedes, como un home indio que pagou 400 euros para irse en taxi ata a fronteira con Acerbaixán. «Na embaixada dixéronme que non faga iso, que non colla un autobús ou otro medio de transporte terrestre para ir á fronteira, que no meu caso sería a de Turquía ou Armenia, porque é unha maniobra bastante perigosa. Así que polo momento vou seguir esperando, tal e como me dixeron», indica. 

Foni recoñece que a súa familia en Pontevedra está preocupada. Ten irmáns e nai, aínda que ela é maior e non coñece a situación pola que el está a pasar. Di que ao longo das súas viaxes, en sitios como O Congo ou Burkina Faso foi testemuña de situacións complicadas, pero que nunca se enfrontou a nada como o que lle está ocorrendo agora en Irán. Confía en que desde a embaixada lle chamen para ver como saír de alí. Mentres tanto, está a buscar o xeito de facerse entender para poder saír do hotel para comprar víveres sen que lle deixen de portas fóra. Sinala que na rúa a situación é de relativa normalidade, que os iranianos intentan seguir co seu día a día, ata que soan os bombardeos e as rúas quedan desertas. «Isto non é como en Gaza, que son bombardeos continuos, aquí é cada certo tempo», remacha.  

---

---

---