Fernando Alfaro, músico e autor de «Mundo turbio»: «Os personaxes das miñas cancións viven tamén na novela»

Mundo turbio, a primeira novela de Fernando Alfaro, recoñecido pola súa carreira musical a cargo de Surfin' Bichos ou Chucho, así como tamén en solitario, non é unha novela ao uso. A final de contas, «o meu reto foi desde o principio incluír o que xa contara nas cancións de toda a miña traxectoria, que levo 35 anos publicando discos. Están todas incluídas e por iso subtitúlase ‘Unha novela e todas as cancións'. Os personaxes das miñas cancións, a maioría deles, están, viven tamén na novela. Teñen aí as súas vidas e interrelacionan uns con outros», refire en relación cunha obra que presentará en Pontevedra o próximo 25 de maio en Nasantiña (19 horas).

—É necesario coñecer as súas cancións para penetrarse en «Mundo turbio»?

—Non. É moi rechamante e curioso para quen coñeza as cancións. Quixen incorporar o que moitas delas relataban. Entra dentro da trama da novela todo o que xa pasaba nas cancións. O terceiro reto e o principal para min era que, sendo isto así, calquera persoa que lese a novela sen coñecerme de nada, nin oír nunca ningunha canción miña, puidese gozala e que funcionase a historia por si mesma. Creo que é o que mellor conseguín. Iso non quita o feito de que a acción, a temática e a narratividad das cancións estean relacionadas co relato.

—Iso é algo que se percibe nas presentacións da novela.

—Si, isto é moi importante para falar do espectáculo que estou a facer en directo a modo de presentación. No caso das cinco datas que teño en Galicia acompañarame Luis Boullosa, que é un grande escritor e amigo. Nalgunha cidade vou facer unha presentación previa en librerías, como na Coruña ou en Ourense, e logo un concerto nunha sala. Noutras, como en Pontevedra, será a presentación e logo, inmediatamente despois, o concerto. É unha presentación habitual na que se fala sobre o libro, o acompañante, normalmente xente entendida, xente docta, pregúntache sobre o, o destripa dalgún xeito. Pero o máis peculiar é o concerto porque é como unha especie de monólogo traxicómico no que vou contando un pouco a historia dos personaxes da novela. Non a destripo, non fago spoiler, senón que é unha especie de teaser do que é a novela. É un percorrido, unha presentación de personaxes e vou incorporando unhas cancións para ir ilustrando o relato que vou facendo. É algo máis que un concerto.

—Cando estaba a preparar o libro non tivo a tentación de facer dous libros, por unha banda, a novela e, por outro, o cancioneiro?

—Non. O que fai especial a esta novela é que se basea nas cancións. Ten moito sentido que estean no mesmo libro, que se poidan consultar, pero non é imprescindible. Pódese ler a novela sen coñecer as cancións para nada, pero tamén se poden ver as interrelacións. De feito, incluso, a estrutura da novela. Componse de catorce capítulos como hai tamén catorce capítulos de cancións que están ordenadas ao redor do disco principal da época. Os capítulos de cancións están nomeados con números romanos e os da novela con números ordinais, pero hai unha correspondencia entre cada capítulo da novela o capítulo do disco en cuestión. É unha especie de interacción continua. Unha primeira idea miña era polos alternos, ir alternando, de tal modo que ao final de cada capítulo de narración ía o de cancións. Ao final, decidimos co editor que rompía a dinámica do relato. A redacción ten un ritmo alto, polo que era mellor polas todas ao final porque como tampouco, e volvo repetirme, é imprescindible coñecelas... Ti expós un xogo e quen queira chegar máis aló, pois que chegue e senón, tampouco pasa nada.

—No prólogo dise que o protagonista, Ángel, «é un trasunto do autor, que é e non é el, como debe ser na boa ficción». Ata que punto se ve reflectido neste personaxe?

—Bo, hai moitos trazos biográficos que non comparto con el. Non estiven no cárcere, non hei mataba a ninguén, nin sequera por accidente, non son bisexual como si é el. Xa. Hai unha serie de trazos seus que non comparto, pero hai outras cousas que si. En toda narración de ficción hai un compoñente importante autobiográfico, como mínimo no sentido de vivencias internas ou cousas que poderían pasar ou que lle pasaron a xente moi próxima. Sempre hai algo de autobiografía, sempre. Un escribe ou necesita escribir do que coñece, do que é.

—O título, «Mundo turbio», ademais de aludir ao apelido do protagonista, fai dalgún xeito referencia á industria musical?

—É un libro que está baseado en cancións e está publicado por unha editorial que, sobre todo, publica libros sobre música, a maioría, ou deporte. Son novelas normalmente escritas por músicos, como é o caso desta. Entón é un libro, en certo xeito, dos que denominan libro pop, pero non fala de música practicamente nada. No relato non se fala de música, o protagonista non é músico, soamente un dos seus amigos éo. Pero tes razón en que no fondo si que está a falar tamén do mundo da música. Á fin e ao cabo, forma parte do mundo real. Entón, si. É un mundo turbio como o é tamén o de quen non está metido na música.

---

---

---