Nado en Poio, ocupou cargos nas directivas do Centro Galego, que chegou a presidir, Casa de Galicia, Club Español e o Fogar Español
21 ene 2025 . Actualizado á 16:03 h.Cando apenas restaba algo máis dun mes para que soprase as velas do que sería o seu 101 aniversario, a morte sorprendeu a Manuel Rodiño Buceta, o emigrante de Poio que exerceu de embaixador simbólico deste concello alén do Atlántico. Nacido o 31 de marzo de 1924 en Ou Muíño, con apenas 12 anos, en 1936, a Guerra Civil obrigou á súa nai para exiliarse a Montevideo acompañado polos seus dous fillos.
Non pasou moito tempo ata que ambos os irmán comezaron a traballar no dique naval ata que fundaron Rodiño Hermanos, firma dedicada á mecánica de precisión naval.
En marzo do ano pasado, rodeado pola súa familia -fillos, netos e bisnietos-, a súa esposa Norma Genovese e as súas máis achegados. Ata esta celebración achegouse a delegada da Xunta de Galicia no Uruguai, Elvira Domínguez, para, deste xeito, deixar constancia do «forte vínculo entre Galicia e a comunidade galega no exterior, destacando a importancia da emigración galega no Uruguai».
Entre os moitos agasallos que recibiu naquela xornada, Manuel Rodiño foi agasallado pola Xunta con «unha pintura dunha emblemática ponte do barrio Prado de Montevideo» para, deste xeito, simbolizar «a ponte cultural que construíu entre Galicia e Uruguai ao longo da súa vida. O seu traballo incansable e liderado en polo menos tres das institucións máis importantes da colectividade galega no Uruguai foron amplamente eloxiados, deixando un legado indeleble no tecido social e cultural de ambos os lugares».
Deste xeito, apuntaron que aquel neno nado nas proximidades do mosteiro de Poio foi «un testemuño de dedicación, amor polas súas raíces e un esforzo incansable por fortalecer os lazos entre Galicia e Uruguai».
Ao longo da súa vida, Rodiño Buceta ocupou cargos nas directivas do Centro Galego, que chegou a presidir, a Casa de Galicia, o Club Español e o Fogar Español. Nesta última institución recolleu o legado do seu irmán «para continuar adiante co propósito tan solidario que sería declarado como o buque insignia da colectividade española de toda América», recollía o portal Galicia Exterior ao facerse eco do seu falecemento o pasado 14 de xaneiro.
Neste sentido, lembraron unhas declaracións realizadas polo propio Manuel Rodiño ao aludir que «foi quizá a única acción colectiva onde as vontades se uniron deixando ao carón as diferenzas políticas do momento. Para entón, e desde o tempo da Guerra Civil, a sociedade española estaba dividida. As que máis sufriron foron as institucións de elite, o Club Español, Casa de Galicia e o Centro Galego, que quedaron en parte inertes durante un longo período. Necesitábase xente que temperase os ánimos, de carácter, pero contemplativa. Nesas circunstancias foron buscar para integrar a xunta directiva do Centro Galego e, de súpeto, sobre os últimos anos da década de 1960, atopeime exercendo a presidencia de tan prestixiosa institución. Non imaxinaba entón o labor arduo que me estaba agardando».
Foi, así mesmo, impulsor da Primeira Exposición do Libro Galego e presidiu a Casa de Galicia onde debeu «non só enfrontar as controversias políticas, senón transformar un verdadeiro caos existente. Favoritismos, amiguismos… e máis. Ás controversias sociais sumábanselle as deficiencias económico-financeiras», refire Galicia Exterior. Por entón, Manuel Rodiño tiña claro que «o máis importante era a finalización da construción do sanatorio situado no barrio de Sayago».
En 1970, o Goberno franquista recoñeceulle coa Medalla de Honra da Emigración na categoría de prata, mentres que corenta e cinco anos despois, xa con Mariano Rajoy como presidente do Gobierno, vólveselle recoñecer, neste caso coa categoría de ouro, por «a súa entrega á colectividade española e á súa axuda para facilitar a integración na sociedade uruguaia».